ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ

Αρρήτων Τρόπις

ΘΕΡΟΣ

Φωτός Ηελοίο

 

 

«Κύπριδος,

η τε

 θεοίσιν

επί γλυκύν

ίμερον

ώρσε»

ΟΜΗΡΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ/ Εις Αφροδίτην/ Στίχος 2

 

 

21/06/2011 19:17

Ο καιρός του μεγάλου φωτός, με το περιβραχιόνιο του μεσημεριού, τη σκιά στον άσπρο τοίχο και τη θάλασσα κράτει. Η γραμμή στην παλάμη μου δείχνει Θέρος.

Ένα μεσημέρι στην Ψείρα.

Τρόπις/αστερισμός του Νοτίου Ημισφαιρίου, ημιορατός στην Ελλάδα. Το λατινικό του όνομα είναι Carina και το συντομογραφικό του Car. Πρόκειται για ένα μέρος από τον αρχαιότερο Αστερισμό της Αργούς, που διαμελίστηκε...

Κυκλάδες-Αίγυπτος, το αρχαίο ταξίδι. Με ένα καράβι, όπως εκείνο στο τηγανόσχημο από τη Χαλανδριανή της Σύρου (2800-2300 προ Χριστού), με το εγχάρακτο ηβικό τρίγωνο στη λαβή του.

Το τρίγωνο της ήβης, για «καλό ταξίδι», για γούρι και για ηδονές!

Θεοίσιν επί γλυκύν ίμερον

 

Αρχαία ταξίδια στο ηλιοτρόπιο. Με την όψη του θέρους στο τιμόνι. Οι τοιχογραφίες από τη Θήρα. Μια πόλη φεύγει, μια πόλη έρχεται. Του προϊστορικού καιρού οι ταξιδιώτες, με την «Τρόπιδα»…

Ο α (άλφα) της Τρόπιδας είναι το φωτεινότερο άστρο αυτού του αστερισμού και το δεύτερο φωτεινότερο στον ουρανό, μετά τον Σείριο. Και είναι γνωστός με το όνομα Κάνωπος.

 

 

Κάνωπος ήταν και το όνομα μιας πόλης στη Φαραωνική Αίγυπτο, που έδωσε το όνομά της και στα «Κανωπικά αγγεία», τα αγγεία στα οποία τοποθετούσαν τα σπλάχνα του νεκρού όταν τον ταρίχευαν…

Το Θέρος έχει τον τρόπο του να καίει. Μυρίζει ο τόπος θερισμένα στάχυα. Η Τρόπις του καιρού. Στρέφει ο ήλιος. Ο στόλος αποπλέει από την πόλη του Ακρωτηριού της Σαντορίνης και βάζει πλώρη για την Κάνωπο. Το λαμπερό άστρο στον ουρανό είναι ο Άλφα της Τρόπιδας!

 

Με ταξιδεύει η γνώση των πραγμάτων σε κόσμους μυστικούς και απόκρυφους, με των αρρήτων το σέβας. Από «Τα νησιά στη μέση της Μεγάλης Πράσινης» πάω προς Νότο. Με γνωρίζουν εκεί στην πόλη του Ακρωτηριού της Θήρας, στην πόλη της Φυλακωπής της Μήλου, στην Κέρο, στη Χαλανδριανή της Σύρου και στη Γρότα, στη Νάξο.

Έρχομαι και φεύγω.

Ο Κάνωπος ήταν πάντοτε σημαντικό άστρο. Και πιο πολύ γι’ αυτούς που ταξίδευαν στην έρημο. Λένε πως αυτό το άστρο έδινε στις πολύτιμες πέτρες το λαμπερό, ωραίο χρώμα τους. Λένε ακόμη πως εξασφάλιζε στους ανθρώπους ανοσία από τις αρρώστιες. Με την ηλιακή ανατολή του κάθε χρόνο έκανε να ωριμάζουν οι καρποί, να σταματούν να βυζαίνουν τις καμήλες τα μωρά τους και να βαδίζει προς το τέλος του το καματώδες Καλοκαίρι…

 

Σκάει το κέλυφος του τζίτζικα και ο νεαρός τραγουδιστής δοκιμάζει το καινούριο σώμα του, πράσινο ακόμη και άγουρο, με τα φτερά του υγρά και αδόκιμα.

Τρόπις θα πει «στροφή», «τροπή», ότι αλλάζω κατεύθυνση, δρόμο, ρότα. Τρέπω…

Ο Κάνωπος είναι για το Νότο, ό,τι περίπου και ο Πολικός Αστέρας στο Βορρά. Το αζιμούθιό του απέχει πάντα λίγες μοίρες απ’ το Νότο.

Η Τρόπις έχει 225 άστρα!

Στην Κάνωπο βρήκα ένα Μινωικό πλοίο από τη Ζάκρο. Ρώτησα τους ναύτες του αν ξέρουν τίποτε για τους δικούς μου. Έφυγα από κει πριν από 4.500 χρόνια και από τότε δεν σταμάτησα να ταξιδεύω, με τις αμέτρητες τροπές του ήλιου.

Φως καλοκαιριού. Λαμπερό, αμέτρητο, βαθύ. Ο ουρανός είναι από Lapis.

Μια νύχτα κοιμήθηκα στην Ψείρα και διάβαζα στον ουρανό πορείες άστρων, το φλογίζον μπλε του Σείριου και το Δίσκο της Φαιστού, δυτικά του μεγάλου Φεγγαριού…

 

Αναζητώ στα Μάλια τα σημάδια. Οι τοίχοι του ανακτόρου κρύβουν μυστικά σύμβολα για τους μυημένους: το Τρίαιχμο, το ανεξήγητο βέλος, ένα οκτάκτινο αστέρι με μια αιχμή στο τελευταίο του τέταρτο. Ο Ιερέας της Μεγάλης Μητέρας Θεάς θα γνωρίζει πιστεύω τις τροπές αυτών των σημαδιών.

Έτσι είδα το Μυστικό Φεγγάρι του Ιουνίου να ανατέλλει από μια σελάδα στα Βουνά της Σελένας, στην πλάτη του Ανακτόρου. Όλα έχουν το νόημα των αρρήτων. Η Διπλή Μέλισσα, τα τεράστια σπίτια στη «Συνοικία Μ», οι Αποθέτες και η Κρύπτη με τους Πεσσούς.

Πάντοτε γνώριζα καλά ότι θα επιστρέψω.

Εέέέεεεεε, εεεεέέέ.

Ποτέ δεν καταλάγιασε μέσα μου το όνομα Λάστρος.

Λες και έρχεται από το Σείριο ή από τον Άλφα της Τρόπιδας.

Στους Λαβυρίνθους των Μαλίων, στη Φαιστό, στα Μάταλα, στο Μόχλος και στον Νεραϊδόσπηλιο.

Τρόπις είναι η καρίνα του πλοίου.

Έτσι, μπορώ να ταξιδεύω και στο βαθυκύανο του ουρανού, το πλήρες άστρων. Ένα βαθύ γυαλί. Μου ορκίζεσαι και φοράς στον κόρφο σου ένα μινωικό κοχύλι πορφύρας από τη Λευκή.

Πότνια!

Τη Λευκή την είπαν Κουφονήσι και μετά επέστρεψαν εκ νέου στο προϊστορικό της όνομα…

 

 

Καλά-καλά δεν ξέρω το όνομά σου. Γραμμική Άλφα, Γραμμική Βήτα, ψάχνω ήχους, δοκιμάζω φθόγγους Κρητικούς, γιατί θαρρώ πως είναι ίδια όλα. Ολόιδια.

Ετσά δεν είναι κοπελιά; Ήντα λες…

Αυτό που γράφει μια πινακίδα στην Κνωσό da-pu2-ri-to-jo  po-ti-ni-ja (πινακίδα ΚΝ Gg 702, στη δεύτερη σειρά. Γραμμική Β΄): ΠΟΤΝΙΑ ΤΟΥ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΥ.

Προσπαθώ, όπως βλέπεις, να μιλήσουμε. Εγώ έχω τη φωνή κι εσύ τη γλώσσα.

Ιερή των Ανέμων.

Ιερή των Άστρων.

Ιερή των Αρρήτων.

Προσπαθώ, Θεά, να κάνω μέσα μου τον Εγγαστρίμυθο να μιλήσει.

Πόσα χρόνια ταξιδεύουμε…

Με ένα άστρο.

Το όνομα Κάνωπος είναι το όνομα του Αρχιπλοίαρχου του Στόλου του Μενέλαου. Επιστρέφοντας από τον Τρωικό Πόλεμο

(γύρω στο 1183 προ Χριστού), ένας δύστροπος καιρός τον έσπρωξε μπροστά από την Αίγυπτο. Εκεί, ο αρχηγός του Στόλου του Μενέλαου, ο Κάνωπος, άφησε την τελευταία του πνοή και ετάφη με τιμές από τον Μενέλαο, δίνοντας στην πόλη το όνομά του: Κάνωπος!

Ο Μενέλαος, όπως λένε, έδωσε το όνομα του πλοιάρχου του και στο φωτεινό άστρο της Τρόπιδας, που εκείνη την εποχή έφτανε στο μέγιστο ύψος του από τον Νότιο ορίζοντα (7,5 μοίρες) σε κείνο τον τόπο.

Το άστρο της Κανώπου…

 

Μιας Αυλητρίδας το άκουσμα έχει τη γλύκα όλη, σε όποιον τόπο δεν είναι άξενος ή ψεύτης.

Τραγουδώ λοιπόν: «Από την άκρη των ακριώ, ώστε να πας στην άκρη…»!

Me-ri, στη Γραμμική Β΄, θα πει: Μέλι!

Έρχομαι και φεύγω.

Στην πινακίδα KN Fp1+31 (Γραμμική Β΄), διαβάζω στην τρίτη σειρά: da-da-re-jo-de, που θα πει: Ιερό του Δαίδαλου.

Μαθαίνω με κόπο και με δυσκολία.

Και σ’ ερωτεύομαι έως θανάτου.

Αδίδακτος ο ήχος με ακολουθεί από τη φασκιά. Το βαρύ «τσ» και το χοντρό «κάπα» σαν το υνί του αλετριού.

Αρχαίες λέξεις διαπερνούν το χρόνο στο λαρύγγι μου, για να ψηλαφώ με τόλμη τις χαρακιές Σου στον πηλό.

Γράφω «Α» με το Βούκρανό σου, μεθυσμένος με κρασί αμπελιού. Μπορεί, τα αμπέλια στον Καψά να ήταν του καιρού Σου, Πότνια. Στην πλάτη του βουνού, (στον Αζοριά), ανασκάπτεται μια πόλη Μινώα.

Προσπάθησα να διαβάσω μια σφραγίδα στα αυτιά ενός αμφορέα με κρασί, που βρέθηκε στο Μόχλος.

Ξέρεις τάχα τη λέξη: Αζηλακιάς;

Τρόπις Καλοκαιριού.

Αλλιώς, πως, «Θερινό Ηλιοστάσιο», Ιουνίου 21. Παίρνουν φωτιά οι Φρυκτωρίες.

Η πιο μεγάλη μέρα του χρόνου και η μικρότερη νύχτα, στο βόρειο ημισφαίριο.

Μύστης φωτός ακηράτου, Πότνια.

Λένε, πως το όνομα «Κάνωπος», στον «Άλφα της Τρόπιδας», πέρα από τους μύθους, το έδωσε ο Ερατοσθένης. Η Τρόπις ήταν τότε κομμάτι της «Αργώς», όπως και οι αστερισμοί: Ιστία, Πρύμνα και Πυξίδα.

Argo Navis!

Το Καλοκαίρι έχει τις νύχτες του αραχνοΰφαντες, λες και είναι υφασμένες με πανάρχαιο λινό του Νείλου…

 

 

Μπλεγμένος είμαι στα δίχτυα της Αργώς, σ’ ενούς αρχαίου ψαρά τα σύνεργα, που έχει στα χέρια του δυο αρμαθιές ψάρια στην Ξεστή 3 (Σαντορίνη).

Ακροβατώ σε αρχαίες εικόνες. Μιας Θεάς το μπούστο. Το ηβικό τρίγωνο ενός Κυκλαδικού Ειδώλιου. Τη Νότια Είσοδο του Ανακτόρου της Κνωσού φυλάει ακόμη ο Πρίγκιπας των Κρίνων. Σε μια τοιχογραφία από την πόλη της Φυλακωπής, στη Μήλο, φτερουγίζουν υπέροχα, γαλάζια χελιδονόψαρα, ένας Αυλητής στην Αμοργό δεν έπαψε να φυσάει στο καλάμι του εδώ και αιώνες. Το ίδιο και ο Αρπιστής. Σειρά πηγαίνουν οι Δαίμονες στο Χρυσό Δακτυλίδι της Τίρυνθας. Σε ένα άλλο λατρευτικό δακτυλίδι από το Μόχλος διακρίνω την Ιέρεια δίπλα στο Ιερό Δέντρο. Από τον Κύνθο της Δήλου κάνει σινιάλο η Άρτεμη στην Κρήτη και από την Αφαία της Αίγινας η Δίκτυννα. Μια επιγραφή στο Ναό της Φαραώ Hatshepsut, στο Deir El Bahari, λέει πως αυτή η Γυναίκα-Φαραώ υποδέχτηκε στην Αίγυπτο την Πριγκίπισσα από τη Χώρα των Κεφτιού.

Η Χώρα των Κεφτιού είναι η Κρήτη, όπως και Τα νησιά στη μέση της Μεγάλης Πράσινης, είναι τα νησιά του Αιγαίου.

Καλοκαίρι.

Καίγεται ο ήλιος στο μεγάλο πυρομάχημά του.  Φωτοδεής και φωτοδότης.

Έτη φωτός στον ουρανό.

Ο κρυφός των άστρων, στη Φαιστό, στην Κέρο, στο Καστρί, στα Ανεμόσπηλια, στο Γιούχτα ή στη Σελένα.

Δεν με μπερδεύουν πια καθόλου τα ονόματα. Το ιδεόγραμμα ενός πλοίου και ένας αινιγματικός τύπος με λοφίο, στο Δίσκο της Φαιστού.

 

 

Ο Ησίοδος βάζει σημάδι του καλοκαιριού, το γαϊδουράγκαθο, το ίδιο κι ο Μπάρμπα Μαθιός απ’ τις Κυκλάδες. Στην ώρα τους είναι όλα…

Και «στην ώρα του», θα πει: Ωραίος!

Πουτάνα γλώσσα, πόσα κόλπα ξέρεις.

Άκου Νικόλα να μαθαίνεις: Από τη Γραμμική Α΄ επήγαμε στη Γραμμική Βήτα κι από κειά κατ’ ευθείαν στα Κρητικά…

Έχει γούστο!

 

Περάσαμε έτσι τον Ωκεανό της φωτιάς και τη βροχή της ελαφρόπετρας, που σκέπασε πολλές μέρες τον ήλιο, αναποδογυρίζοντας το μεγάλο φως του μεσημεριού.

Τα χελιδόνια ερωτοτροπούν στα Fresco των τοίχων εκεί στα εξαίσια σπίτια του Ακρωτηριού, δυο ωραίες κυρίες κουτσομπολεύουν καθισμένες σε μια αυλή στην Ψείρα, μια χάλκινη λιβελούλα έσπασε από το περίαπτο που φορούσε στο λαιμό της μια σπουδαία γυναίκα, σε ένα δείπνο στο Μόχλος, ίσως γιατί την τρόμαξε ο σεισμός. Λέω, «σπουδαία γυναίκα», γιατί ένα τέτοιο κόσμημα φοράει στο λαιμό της μόνο η ίδια η Θεά (Πότνια Θηρών) στη Θήρα.

Δεν έχω άλλα να πω.

Βουλιάζω στην άμμο του καλοκαιριού και μπαινοβγαίνω στη θάλασσα.

Σε μια πήλινη πλάκα από την Πύλο, διαβάζω (Γραμμική Β΄) ένα κατάλογο με 30 στρατιώτες που κωπηλατούσαν σε ένα πλοίο και σε μια άλλη διαβάζω τα ονόματα των αρωμάτων που ομόρφαιναν τη ζωή των ανθρώπων.

«ΘΟΡΕ ΚΕΣ ΘΕΜΙΝ ΚΑΛΑΝ» εύχεται ο λατρευτής στον Ύμνο για Τον Κρηταγενή Δία, που βρέθηκε στο Παλαίκαστρο. Χόρευε, λέει, για το ΔΙΚΑΙΟ ΝΟΜΟ!

 

 

Να ξέρεις: το Καλοκαίρι μπαίνει με το γαϊδουράγκαθο. Κι αν το παρατηρήσεις καλά, το λουλούδι του γαϊδουράγκαθου είναι ένας ήλιος.

ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ

Αθήνα, 15 Ιουνίου 2011

 

Θερινό Ηλιοστάσιο: ώρα 19 και 17 πρώτα λεπτά, στις 21 Ιουνίου 2011, ο ήλιος τρέπεται στο Καλοκαίρι (αρχή Θέρους).





zervonikolakis.lastros.net   Επιστροφή στην αρχική σελίδα