|
ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ ΔΑΙΔΑΛΟΣ ΑΥΛΑ Κνωσού Μινωΐου(;)
Απόλλωνας (Μουσείο Δελφών).
Δυο αντίνωτα
Τρίαιχμα, όπως αυτά που υπάρχουν στη βάση του Θρόνου του Μίνωα,
Με δεδομένο, άλλωστε, ότι οι Μινωίτες είναι καλοί γνώστες και παρατηρητές των ουράνιων φαινομένων και των αστροφυσικών πραγμάτων, είναι πολύ πιθανό, το Τρίαιχμο να είναι ένα αστροφυσικό σημείο. Αν είναι έτσι, τότε τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη περισσότερο γι’ αυτό το σύμβολο, που πλαισιώνει το Θρόνο της Κνωσού.
Εκτός των άλλων, και η μεταμινωική μυθολογία θέλει τον Απόλλωνα θεό του φωτός, να οδηγεί το Άρμα του Ήλιου, άρα είναι αυτός που οδηγεί το Δίσκο του Ήλιου, το ηλιακό φως ή μπορεί και να είναι ο ίδιος ο ήλιος. Έχει κατά συνέπεια μια «χαλαρή» έστω σχέση και συνάφεια με αστρονομικά φαινόμενα και δεν αποκλείεται αυτή η αστρονομική του υπόσταση να είναι μια κληρονομιά που έρχεται από τη Μινωική Κρήτη. Όταν θα επιστρέψουμε εκ νέου στην Αίθουσα του Θρόνου της Κνωσού, θα δούμε και αυτή τη διάσταση του Τρίαιχμου. Θα πρέπει όμως να δούμε αυτά που συμβαίνουν στους Δελφούς καθ’ όλη τη διαδρομή μέσα στο χρόνο, του Χρηστηρίου του Απόλλωνα. Το διασημότερο μαντείο της αρχαιότητας άρχισε να λειτουργεί σε ένα άκρως υποβλητικό τοπίο, κάτω από τη σκιά δυο φαιοκόκκινων βράχων, των Φαιδριάδων, που ανάμεσά τους υπάρχει ένα δύσβατο φαράγγι απ’ όπου κατεβαίνουν τα νερά της Κασταλίας Πηγής. Ο Χώρος φαίνεται να κατοικείται κατ’ άλλους από τον 14ο προ Χριστού αιώνα (Μυκηναϊκά χρόνια) και κατ’ άλλους πολλούς αιώνες πιο πριν (από τους Μινωικούς χρόνους, ίσως και νωρίτερα). Στο μικρό πόλισμα που υπάρχει, κατά τους προϊστορικούς χρόνους λατρεύεται η Θεά Γαία (Γη), ενώ η λατρεία του Απόλλωνα λέγεται ότι αρχίζει πολλούς αιώνες αργότερα, χωρίς να διευκρινίζεται πότε ακριβώς.
Ορισμένες πηγές θεωρούν ότι η λατρεία του Απόλλωνα εγκαθίσταται στους Δελφούς κατά τον 12ο προ Χριστού αιώνα, κάτι που αντικρούεται ευθέως από όσα αναφέρονται στον Ομηρικό Ύμνο στον Απόλλωνα.
Ο Ομφαλός με τον μάλλινο Αγρηνό να τον καλύπτει (Μουσείο Δελφών). Τον 12ο προ Χριστού αιώνα, στην Κνωσό δεν υπάρχουν Μινωίτες, αλλά Μυκηναίοι που κι αυτοί πνέουν τα λοίσθια. Σε μια τέτοια περίπτωση, ο Ομηρικός Ύμνος δεν θα έκανε το λάθος να αναφέρει ότι «Κρήτες από Κνωσού Μινωΐου…» είναι αυτοί που διάλεξε ο Απόλλωνας για να «αγγέλουσι» τους χρησμούς του. Τον Δωδέκατο αιώνα προ Χριστού, οι Μινωίτες κυνηγημένοι από τους Μυκηναίους έχουν διασπαρθεί στις ανατολικές περιοχές του νησιού και τα τελευταία χρόνια έρχονται ανασκαφικά ορισμένες αποδείξεις γι’ αυτό, όπως είναι ένας πολύ χαρακτηριστικός οικισμός στον Χαλασμένο, έξω από το Φαράγγι Χα, στην Παχιά Άμμο. Οι ακριβείς πληροφορίες που μας δίνει ο Ομηρικός Ύμνος στον Απόλλωνα δεν επιτρέπουν έστω και την υπόθεση ότι ο συγγραφέας του μπορεί να μπερδεύει τους Μινωίτες με τους Μυκηναίους στην Κνωσό.
Πέρα από όσα αναφέρει ο Ομηρικός Ύμνος, ο ίδιος ο Απόλλωνας είναι μια γνήσια (αρχέτυπη) Κρητική Θεότητα των Μινωικών χρόνων, με παρουσία δίπλα στη Μεγάλη Μητέρα Θεά (Γαία), ως συνοδός της, αλλά και προπομπός έκτοτε του Ιδαίου Διός και του Διόνυσου Ζαγρέα, όπως εμφανίζονται αυτές οι αρσενικές (βοηθητικές) θεότητες στα Μυστήρια των Ιδαίων Δακτύλων, που δεν είναι άλλα από τα Μυστήρια της Μεγάλης Μητέρας θεάς, δηλαδή τα αρχέτυπα Κρητικά Μυστήρια. Ο Μινωικός Απόλλωνας είναι μέρος των Λαβυρινθικών Μυστηρίων του Διπλού Πέλεκυ και οι μύστες αυτών των Μυστηρίων, οι Ιδαίοι Δάκτυλοι είναι εκτός των άλλων οι πρώτοι μεταλλουργοί, αυτοί που μεταφέρουν στους ανθρώπους τη γνώση της επεξεργασίας των μετάλλων μέσα από τη φωτιά. Όλα αυτά προκαλούν απορίες για το ρόλο του Δελφικού Ναού κατά τα πρώτα χρόνια της ίδρυσής του από τους «Κρήτες από Κνωσού Μινωΐου…». Τι είναι αυτά που «αγγέλουσι» εξ ονόματος του Θεού: είναι χρησμοί όπως αυτοί που γνωρίζουμε τα κατοπινά χρόνια της λειτουργίας του Χρηστηρίου (την περίοδο των Αμφικτιονιών) ή πρόκειται για άλλης φύσης πληροφορίες, όπως αυτές που φανερώνουν οι Κρητικοί Ιδαίοι Δάκτυλοι στους ανθρώπους, για να διευκολύνουν τη ζωή τους (τη ζωή των ανθρώπων);
Αστέρι με βέλος στην κάτω δεξιά ακτίνα του, κρυμμένο μέσα σε τοίχο (Μινωικό Ανάκτορο Μαλίων). Ό,τι και να συμβαίνει, το Ιερό άρχισε να διαμορφώνεται εκ νέου από τον 8ο προ Χριστού αιώνα, όταν αρχίζουν να κτίζονται οι πρώτοι πέτρινοι ναοί του Απόλλωνα και της Αθηνάς, για να φτάσει στη μεγάλη του ακμή από τον 6ο π.Χ. αιώνα μέχρι και τον 4ο π.Χ. αιώνα.
Από τα μισά του 2ου π.Χ. αιώνα, το Ιερό των Δελφών αρχίζει να παρακμάζει. Το 83 π.Χ. βάρβαροι Θράκες πυρπολούν το Ναό και επιδίδονται σε αγριότητες και λεηλασίες. Τότε λέγεται πως έσβησε για πρώτη φορά το έως τότε άσβηστο φως, που έκαιγε πολλούς αιώνες στο Ιερό. Ο Νέρων αρπάζει 500 αγάλματα από τους Δελφούς και τα μεταφέρει στη Ρώμη, ενώ αργότερα και ο Μέγας Κωνσταντίνος θα λεηλατήσει το Δελφικό Ιερό, αρπάζοντας ένα πλήθος από αφιερώματα και έργα τέχνης για να τα μεταφέρει στην Κωνσταντινούπολη. Ο Μέγας Θεοδόσιος, το 394 μ.Χ. με διάταγμά του θα απαγορεύσει την αρχαία λατρεία, ενώ, αργότερα, ο Αυτοκράτορας Ιουλιανός θα προσπαθήσει μάταια να αναστήσει το καθημαγμένο μαντείο. Το Δελφικό Ιερό στη μακρά διαδρομή του στους αιώνες έγινε αντικείμενο πολλών έριδων, διεκδικήσεων και πολέμων με πρωτοφανή αγριότητα. Ο πρώτος από αυτούς τους πολέμους ξέσπασε στις αρχές του 6ου προ Χριστού αιώνα, (το 595 προ Χριστού) όταν η ΔΕΛΦΙΚΗ ΑΜΦΙΚΤΥΟΝΙΑ επιτέθηκε με το στρατό της κατά της Κρίσας. Είναι ο «Α΄ Ιερός Πόλεμος», όπως έμεινε γνωστός και η κατάληξή του ήταν η ολοσχερής καταστροφή της Κρίσας, με άκρα αγριότητα.
Κάθε άλλο, παρά Δαιδαλικός μοιάζει ο Ναός του Απόλλωνα των Δελφών, για να ανταποκρίνεται στη φράση: «ΔΑΣΙΔΑΛΟΣ ΑΥΛΑ».
Ο στρατός της Αμφικτιονίας δεν άφησε λίθο επί λίθου. Λαφυραγώγησε την πόλη, καταστρέφοντάς την και ύστερα από ένα δεκαετή ολέθριο πόλεμο, το 586 προ Χριστού διοργανώνονται για πρώτη φορά στους Δελφούς τα «Πύθια», οι δεύτεροι σε σπουδαιότητα πανελλήνιοι αγώνες, μετά τους Ολυμπιακούς, και στα πρώτα Πύθια δόθηκαν στους αθλητές έπαθλα από τα λάφυρα της Κρίσας! Οι Αμφικτύονες μετά τον εξοντωτικό αυτό πόλεμο έγιναν κάτοχοι του «Κρισαίου Πεδίου» και απόλυτοι κυρίαρχοι του Δελφικού Ιερού. Άλλωστε, η κατηγορία, που οι Αμφικτύονες απέδωσαν στην Κρίσα για να επιτεθούν εναντίον της, ήταν ότι εκμεταλλεύονταν τους προσκυνητές του Δελφικού Ιερού και έτσι αποφάσισαν να τη βγάλουν από τη μέση. Ακολούθησαν άλλοι τρεις «Ιεροί Πόλεμοι», που δεν ενδιαφέρουν το θέμα μας. Μετά τον «Α΄ Ιερό πόλεμο» και την ολοσχερή καταστροφή της Κρίσας, κάθε τι, που είχε σχέση με το Μινωικό παρελθόν του τόπου και του ίδιου του Δελφικού Ιερού, εξαφανίζεται.
Όταν ο Ιουλιανός ο Παραβάτης το έτος 361, θα στείλει στους Δελφούς τον φίλο του, Ορειβάσιο (γιατρό από την Πέργαμο), να προσπαθήσει να επαναφέρει το Δελφικό Μαντείο, που είχε καταπέσει μετά το διάταγμα του Θεοδόσιου, η Πυθία (ήταν ακόμη εκεί;) του έδωσε υποτίθεται τον τελευταίο χρησμό. Πολλοί ερευνητές πιστεύουν ότι αυτός ο χρησμός είναι μια απάτη, μια κατασκευή δηλαδή, που οφείλεται στον Βυζαντινό χρονογράφο και μοναχό, Γεώργιο Κεδρηνό (έζησε προς το τέλος του 11ου και στις αρχές του 12ου αιώνα μετά Χριστόν) και κατασκευάστηκε δηλαδή 700 χρόνια μετά την αποστολή του Ορειβάσιου, που έγινε το έτος 361. Ο «χρησμός» αυτός λέει: «ΕΙΠΑΤΕ ΤΩ ΒΑΣΙΛΗ ΧΑΜΑΙ ΠΕΣΕ ΔΑΙΔΑΛΟΣ ΑΥΛΑ ΟΥΚΕΤΙ ΦΟΙΒΟΣ ΕΧΕΙ ΚΑΛΥΒΗΝ ΟΥ ΜΑΝΤΙΔΑ ΔΑΦΝΗΝ ΟΥ ΠΑΓΑΝ ΛΑΛΕΟΥΣΑΝ ΑΠΕΣΒΕΤΟ ΚΑΙ ΛΑΛΟΝ ΥΔΩΡ» (Να πείτε στον βασιλιά ότι έπεσε o δαιδαλικός Ναός (η Δαιδαλική Αυλή) ο Απόλλωνας δεν έχει ιερό ούτε μαντική δάφνη δεν υπάρχει η ομιλούσα πηγή και έχει χαθεί το μαντικό νερό).
Κνωσός, μια όντως «ΔΑΙΔΑΛΟΣ ΑΥΛΑ»!
Έστω όμως και αυτός ο τελευταίος ψευτοχρησμός, με τον οποίο οι (πάντοτε ανθέλληνες) Χριστιανοί πανηγυρίζουν την, όπως πιστεύουν οριστική εξαφάνιση του Ελληνισμού, μαζί με την εξαφάνιση της αρχαίας λατρείας, γίνεται άθελά τους (άθελα των Χριστιανών) μια ακόμη μαρτυρία για το Μινωικό παρελθόν του Δελφικού Ιερού.
Δελφοί, Ναός του Απόλλωνα. Όντως: ΑΣΤΕΡΙ ΕΙΔΟΜΕΝΟΣ! Είναι προφανές ότι ο κατασκευαστής του ψευτοχρησμού γνωρίζει το Μινωικό παρελθόν του Δελφικού Ιερού και μέσα από το κείμενο του (ψευτοχρησμού) καγχάζει με άμετρη ευχαρίστηση για το γεγονός ότι οι Μινωίτες Οργιαστές εξαφανίστηκαν οριστικά… Η φράση κλειδί είναι: «ΧΑΜΑΙ ΠΕΣΕ ΔΑΙΔΑΛΟΣ ΑΥΛΑ»!
Δεν απομένει σε ένα προσεκτικό μελετητή, παρά η εκδοχή της ίδρυσης του Ιερού, όπως περιγράφεται στον Ομηρικό Ύμνο από τους Μινωίτες Οργιαστές, που έρχονται από τη Δαιδαλική Αυλή της «Κνωσού Μινωΐου». Η Κεντρική Αυλή της Κνωσού, μπροστά από το Πολύθυρο της Αίθουσας του Θρόνου είναι ο τόπος δράσης των Μινωιτών Μυσταγωγών. Εδώ, που τελούνται τα Ταυροκαθάψια και άλλες εορταστικές τελετουργίες, όπως δείχνει η μικρογραφική τοιχογραφία (Κνωσός) του Τριμερούς Ιερού. Ωστόσο, η πτώση της Δαιδάλου Αυλής, για την οποία πανηγυρίζουν οι Χριστιανοί σ’ αυτό τον ψευτοχρησμό, έχει συμβεί προ πολλού, με τον «Α΄ Ιερό Πόλεμο» και όχι το έτος 361. Είναι όμως αυτή η φράση (ΧΑΜΑΙ ΠΕΣΕ ΔΑΙΔΑΛΟΣ ΑΥΛΑ) η τελευταία αναφορά στα άρρητα των Οργιαστών «από Κνωσού Μινωΐου». Στους Χριστιανούς δεν άρεσαν ποτέ οι «Οργιαστές», καθώς αυτοί (δηλαδή οι Χριστιανοί) προτιμούσαν για το αίνιγμα της ζωής, την ουτοπία του …γονιμοποιού «Κρίνου»! Θα επιστρέψω για τελευταία φορά στον Ομηρικό Ύμνο στον Απόλλωνα, ξαναδιαβάζοντας προσεκτικά μια φράση, που αναφέρεται στις γυναίκες της Κρίσας, τις συζύγους και τις θυγατέρες των Κρισαίων. Είναι η στιγμή που ο Απόλλωνας μεταμορφώνεται σε «Αστέρι» και έτσι «ΑΣΤΕΡΙ ΕΙΔΟΜΕΝΟΣ» καταυγάζει φως το καταμεσήμερο, φωτίζοντας την Κρίσα:
«ΠΑΣΑΝ ΔΕ ΚΡΙΣΗΝ ΚΑΤΕΧΕΝ ΣΕΛΑΣ ΑΙ Δ’ ΟΛΟΛΥΞΑΝ ΚΡΙΣΑΙΩΝ ΑΛΟΧΟΙ ΚΑΛΛΙΖΩΝΟΙ ΤΕ ΘΥΓΑΤΡΕΣ» «Όλη δε η Κρίσα πλημμύρισε με φως και ολόλυξαν των Κρισαίων οι καλλίζωστες σύζυγοι και θυγατέρες».
Κνωσός. Θεά των Όφεων (οφθαλμοφανώς Καλλίζωστη)
Ο Ομηρικός Ύμνος είναι ακριβής μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια στις περιγραφές του, φανερώνοντας με έμμεσο τρόπο, όσα απαγορεύει ο Ιερός Φραγμός των «Αρρήτων της Θεάς» στη Μινωική Κρήτη.
ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ/ Κεφτιού/ |
Επιστροφή στην αρχική σελίδα