ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ

ΑΣΤΕΡΙ

ΕΙΔΟΜΕΝΟΣ

ΜΕΣΩ ΗΜΑΤΙ

 

Ο Απόλλωνας  Στον Ομηρικό Ύμνο

 

 

Όσες φορές επιχειρώ να ασχοληθώ με το σύγγραμμα του Πλούταρχου «Περί του ΕΙ του εν Δελφοίς», προκειμένου να αντλήσω πληροφορίες για τον Δελφικό Γρίφο του «Ε», μου έρχεται στο νου ο γνωστός μύθος για τις 7 νέες και τους 7 νέους, που έστελνε η Αθήνα στην Κνωσό, για να τους «φάει» δήθεν ο Μινώταυρος. Είναι ο μύθος που εκπορεύεται από την προκλασική ακόμη Αθήνα, προκειμένου να κακολογηθεί για δικούς της λόγους (της Αθήνας) η Κνωσός και ο πολιτισμός που εκπροσωπεί.

Πρόκειται εξ άλλου για δυο διαμετρικά αντίθετους πολιτισμούς. Ο ένας, αυτός της Κνωσού είναι απόλυτα θετικός, πραγματιστικός, με πολύ καλή γνώση των φυσικών φαινομένων, αλλά και με πολλές μαθηματικές, γεωμετρικές, αστροφυσικές και αστρονομικές γνώσεις, που ως ένα μεγάλο βαθμό βρίσκουν εφαρμογές στη ζωή των ανθρώπων.

Αντίθετα, η Αθήνα επιδίδεται μεταξύ των άλλων και σε ένα μυθογραφικό και τερατοδημιουργικό πολιτισμό, εξηγώντας μέσα από αυτόν τους άλυτους με άλλους τρόπους, γρίφους της.

 Όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, άλλωστε, η Αθήνα, όπως και οι Μυκήνες, δεν έπαψαν ποτέ να εποφθαλμιούν την κυριαρχία της Κνωσού στη Μεσόγειο, όπως και τις σχέσεις της, εμπορικές και άλλες, με την Αίγυπτο.

 

Ένα σύνολο από λαξευμένες πέτρες με αστέρια, σε ένα λιθοσωρό, στο βόρειο τομέα του Μινωικού Ανακτόρου στα Μάλια.

 

 Ωστόσο, ο Ανακτορικός Πολιτισμός της Κρήτης, κάθε άλλο από αυτό που λέει ο μύθος είναι. Στη Μινωική Κρήτη δεν είναι δυνατόν να υπάρχει ανθρωπόκορμος Ταύρος, που τρώει ανθρώπους. Και δεν μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο στη Μινωική Κρήτη, για το λόγο ότι η λατρεία που υπάρχει στην Κνωσό είναι ΦΥΣΙΟΚΡΑΤΙΚΗ. Λατρεύεται η φύση και οι λειτουργίες της. Η Αθήνα για κάποιο δικό της λόγο δεν το παίρνει υπ’ όψη της αυτό και αυτό το γεγονός είναι που την καθιστά και ύποπτη για την κατασκευή ενός μύθου με εξωπραγματικές αθλιότητες.

Ο Μύθος αυτός δεν είναι ο μοναδικός που επιχειρεί να δυσφημίσει τη Μινωική πραγματικότητα. Η Αθήνα των προϊστορικών χρόνων ονειρεύεται προφανώς να βγάλει από τη μέση την Κνωσό και το επιχειρεί, μέχρι που μια μεγάλη φυσική καταστροφή δίνει την ευκαιρία στους συμμάχους της Μυκηναίους να το καταφέρουν. Παρ’ ότι όμως οι Μυκηναίοι κυριαρχούν στον Μινωικό κόσμο μετά την κατάκτησή του, δεν καταφέρνουν ούτε να διαχειριστούν ένα μεγάλο και σπουδαίο πολιτισμό πολλών αιώνων και μέσα σε δυο μόνο αιώνες, ο πολιτισμός αυτός τους «ξεπέφτει» μέσα από τα ίδια τους τα …χέρια και χάνεται!

Αυτό έχω την εντύπωση ότι συνέβη και στους Δελφούς, διαβάζοντας προσεκτικά τόσο το έργο του Πλούταρχου (Περί του ΕΙ του εν Δελφοίς), όσο και το κείμενο του Ομηρικού Ύμνου στον Απόλλωνα, παίρνοντας παράλληλα υπ’ όψη μου και ορισμένα άλλα γεγονότα, όπως είναι ο Πρώτος Ιερός Πόλεμος, εναντίον της Κρίσας.

Ο μεν Ομηρικός Ύμνος στον Απόλλωνα, που αναφέρεται στην ίδρυση του Εν Δελφοίς Χρηστηρίου και αφορά την περίοδο πριν από τους Γεωμετρικούς Χρόνους, περιγράφει τη λειτουργία του Ναού με Οργιαστές Ιερείς «Κρήτες από Κνωσού Μινωΐου» και οι λεπτομερείς περιγραφές του Ύμνου δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία ότι ο συγγραφέας του γνωρίζει καλά πολλές λεπτομέρειες από τις απόκρυφες τελεστήριες τελετές των Οργιαστών της Κνωσού.

Είναι ένα λαμπερό κείμενο, όσο και η ουσία της Απολλώνιας υπόστασης και λατρείας.  Ένα κείμενο που καταυγάζει με τον τρόπο του γνώση από τη γνώση του Μινωικού Κόσμου για τα περί φυσικής και των άστρων. Για τη συμπαντική αξία και λειτουργία του φωτός, που είναι ο καταλύτης των φυσικών πραγμάτων, αλλά και αυτής της ίδιας της ζωής. Ο Μινωίτης, είναι προφανές, ότι γνωρίζει καλά, πως χωρίς φως δεν υπάρχει ζωή. Αυτή μπορεί να είναι και η αξία που μεταφέρει στους Δελφούς ο ιδρυτής Θεός, με την «Κλείδα» του «γνωστικού» Μινωικού Τρίαιχμου-«Ε».

Με τον ερχομό του Απόλλωνα στους Δελφούς το όνομα του τόπου αλλάζει και η εκεί πόλη αλλάζει όνομα, και αντί «Πυθώ» (εκ του Πύθωνα, του όφη ή δράκου, που σκότωσε ο Απόλλωνας), παίρνει την ονομασία Δελφοί. Το όνομα Δελφοί όμως προέρχεται από τη λέξη Δελφύς, που θα πει «μήτρα». Και η μήτρα είναι εκ των πραγμάτων μια πηγή ζωής!

 

Ας δούμε την περιγραφή του Ομηρικού Ύμνου, ως «λεζάντα» σε αυτή τη φωτογραφία, που τραβήχτηκε στο Ανάκτορο των Μαλίων:

«ΑΣΤΕΡΙ ΕΙΔΟΜΕΝΟΣ ΜΕΣΩ ΗΜΑΤΙ» (Φαινόταν σαν αστέρι το καταμεσήμερο).

 

Όμως, αυτή ακριβώς η πηγή της ζωής φαίνεται πως είναι και η Πηγή των Αρρήτων της Θεάς στην Ανακτορική Κρήτη, η ουσία δηλαδή των απόκρυφων μυστηριακών τελετών των Οργιαστών, που μυστεύονται στα άρρητα της ζωής.

Βασικό στοιχείο των Μινωικών Μυστηρίων είναι ο Ιερός Γάμος, που δεν είναι παρά ο συμβολισμός, αλλά και η τέλεση της ερωτικής πράξης από Οργιαστή (Ιερέα) με τη Θεά ή την Ιέρειά της. Έτσι, με τρόπο απόλυτα φυσιοκρατικό προκύπτει και η καινούρια ζωή. Οι Μινωίτες μας δείχνουν με κάθε τρόπο από τα έργα και τα σημάδια τους ότι είναι πραγματιστές. Η Μεγάλη Μητέρα Θεά δεν «μυρίζει» κανένα «κρίνο» για αισθανθεί στη μήτρα της τη νέα ζωή. Τόσο απλά!

Ωστόσο, φαίνεται ότι αυτή η κάθε φορά νέα ζωή, που αναδύεται από τη μήτρα της γυναίκας είναι για τους Μινωίτες το μεγάλο θαύμα και μαζί το μεγάλο αίνιγμα, που έρχεται από τη σκοτεινή μήτρα και περιβάλλεται με φως. Η καινούρια ζωή εκφύεται από το άδυτο της Μήτρας, για να περιβληθεί το φως.

Ο Ανακτορικός πολιτισμός στην Κρήτη είναι ένα ύμνος στη ζωή και βέβαια ένας ύμνος στον άνθρωπο, όπως προκύπτει από κάθε στοιχείο αυτού του πολιτισμού, που δείχνει ότι είναι προορισμένος να υπηρετεί τη ζωή, κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο: η κατασκευή των κτιρίων (σπιτιών και άλλων οικημάτων), ο καλλωπισμός και η φροντίδα των σωμάτων (με γυμνάσματα, αλλά και παντοειδή ψιμύθια, συν το γεγονός μιας καλής διατροφής).

Για όλους αυτούς τους τομείς μπορώ να αναφέρω χιλιάδες παραδείγματα από ανασκαφικά δεδομένα, που έχουν έρθει στο φως τόσο στην Κρήτη, όσο και στην Προϊστορική Πόλη στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης. Υπάρχει μια ολοφάνερη ποιότητα ζωής στον Μινωικό Κόσμο, γεγονός που οδηγεί και στο συμπέρασμα ότι η ζωή στον Ανακτορικό πολιτισμό της Κρήτης είναι η ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΑΞΙΑ, η ΟΥΣΙΑ των πραγμάτων, αυτό που ενδεχομένως μπορεί να είναι και η «Κλείδα» των Κρητικών Μυστηρίων, το άρρητο Τρίαιχμο, που προστατεύει ο Μινωικός Θρόνος.

Επιστρέφω ξανά στον Ομηρικό Ύμνο στον Απόλλωνα για μια εκ νέου κοπιαστική ανάγνωση του αρχαίου κειμένου.

Ο Ομηρικός Ύμνος στον Απόλλωνα είναι γραμμένος σε μια εποχή, που ο ποιητής του μπορεί να είναι σε θέση να γνωρίζει, αν όχι το τελετουργικό, πολλά πράγματα από τα Κρητικά Μυστήρια.

 

Ένας από τους δυο υπάρχοντες «Ομφαλούς της Γης», στους Δελφούς.

 

Είναι γραμμένος σε μια εποχή (πολύ πριν από τα Κλασικά χρόνια), που η Αθήνα κατασκευάζει ένα πλήθος από μύθους, με στόχο να συκοφαντεί την Κνωσό, παρουσιάζοντας ανθρωποφάγα τέρατα και Μινώταυρους, σε ένα τόπο που ο πολιτισμός του είναι εντελώς φυσιοκρατικός, με επίκεντρο τη λατρεία της Μεγάλης Μητέρας Θεάς, που δεν είναι άλλη από την ίδια τη φύση. Όμως, και στο χειρότερο εκφυλισμό των ειδών της φύσης, δεν πιστεύω ότι μπορεί να υπάρξει ποτέ ένας σαρκοβόρος ταύρος και πολύ περισσότερο ένας ανθρωποφάγος (ωμοφάγος) ταυροκέφαλος άνθρωπος. Τέτοια πράγματα υπήρχαν μόνο στις σκέψεις των Αθηναίων, που κατασκεύασαν αυτούς τους μύθους.

Πολλά στοιχεία του Ομηρικού Ύμνου, είτε αναφέρονται στον Δήλιο Απόλλωνα και τη γέννησή του στη Δήλο, είτε αναφέρονται στον Χρησμοδότη (Δελφίνιο Κρητικό Απόλλωνα) των Δελφών, είναι ξεκάθαρο ότι απηχούν τελεστήριες δραστηριότητες της Μινωικής Κρήτης. Ο ποιητής του Ύμνου δείχνει ότι γνωρίζει καλά τα Μινωικά λατρευτικά πράγματα και με τις περιγραφές του το πιστοποιεί, όπως κάνει για παράδειγμα με την τριπλή μεταμόρφωση του Απόλλωνα (Δελφίνι-αστέρι-(άνθρωπος)Θεός). Η τριπλή αυτή μεταμόρφωση είναι ίσως η καρδιά των Κρητικών Μυστηρίων, το Τρίαιχμο ή και αυτό το ίδιο το Δελφικό Έψιλον-Ε.

Ο Απόλλωνας εμφανίζεται με τη μορφή Δελφινιού στο καράβι με τους Μινωΐτες, που το κυριεύει και το οδηγεί στον κόλπο της Κρίσας. Εκεί, στην Κρίσα, ο Θεός μεταμορφώνεται και αποκαλύπτει στο πλήρωμα του Μινωικού πλοίου ότι είναι ο Απόλλωνας, ο γιος του Δία: «ΕΙΜΙ Δ’ ΕΓΩ ΔΙΟΣ ΥΙΟΣ ΑΠΟΛΛΩΝ Δ’ ΕΥΧΟΜΑΙ ΕΙΝΑΙ»( είμαι εγώ γιος του Δία και καυχιέμαι που είμαι ο Απόλλωνας). Στη συνέχεια, μεταμορφώνεται σε αστέρι, που φεγγοβολεί το καταμεσήμερο, φωτίζοντας όλη την περιοχή της Κρίσας.

Αυτή η τριπλή μεταμόρφωση, αλήθεια, σε τι διαφέρει από την απεικόνιση που υπάρχει στο Δακτυλίδι του Μίνωα, με τη Θεότητα να εμφανίζεται κατεβαίνοντας από τον ουρανό, να στέκεται στη γη και να λάμνει ύστερα στη θάλασσα μέσα σε ένα πλοίο;

Αξίζει να δούμε την περιγραφή που υπάρχει στον Ομηρικό Ύμνο, με την τριπλή μεταμόρφωση του Απόλλωνα:

«ΕΝΘ ΕΚ ΝΗΟΣ ΟΡΟΥΣΕΝ ΑΝΑΞ ΕΚΑΕΡΓΟΣ ΑΠΟΛΛΩΝ

ΑΣΤΕΡΙ ΕΙΔΟΜΕΝΟΣ ΜΕΣΩ ΗΜΑΤΙ ΤΟΥ Δ’ ΑΠΟ ΠΟΛΛΑΙ

ΣΠΙΝΘΑΡΙΔΕΣ ΠΩΤΩΝΤΟ, ΣΕΛΑΣ Δ’ ΕΙΣ ΟΥΡΑΝΟΝ ΙΚΕΝ

ΕΣ Δ’ ΑΔΥΤΟΝ ΚΑΤΕΔΥΣΕ ΔΙΑ ΤΡΙΠΟΔΩΝ ΕΡΙΤΙΜΩΝ.

ΕΝΘ’ ΑΡ’ Ο ΓΕ ΦΛΟΓΑ ΔΑΙΕ ΠΙΦΑΥΣΚΟΜΕΝΟΣ ΤΑ Α ΚΉΛΑ

ΠΑΣΑΝ ΔΕ ΚΡΙΣΗΝ ΚΑΤΕΧΕΝ ΣΕΛΑΣ ΑΙ Δ’ ΟΛΟΛΥΞΑΝ

ΚΡΙΣΑΙΩΝ ΑΛΟΧΟΙ ΚΑΛΛΙΖΩΝΟΙ ΤΕ ΘΥΓΑΤΡΕΣ

ΦΟΙΒΟΥ ΥΠΟ ΡΙΠΗΣ ΜΕΓΑ ΓΑΡ ΔΕΟΣ ΕΜΒΑΛ’ ΕΚΑΣΤΩ».

(Ομηρικός Ύμνος στον Απόλλωνα/στίχοι: 440-447).

 

(Τότε από το πλοίο όρμησε ο τοξοβόλος Άναξ Απόλλων

με τη μορφή άστρου το καταμεσήμερο αφήνοντας πολλές

σπίθες και το φως του καταύγασε μέχρι τον ουρανό

μπήκε στο άδυτο ανάμεσα στους βαρύτιμους τρίποδες

κι εκεί άναψε φλόγα , φανερώνοντας τα βέλη του

όλη δε η Κρίσα πλημμύρισε με φως και ολόλυξαν

των Κρισαίων οι καλλίζωστες σύζυγοι και θυγατέρες

από τις ριπές του Φοίβου, καθώς δέος μέγα είχε κυριεύσει τον καθένα).

(Σ.Σ: ας μου συγχωρεθεί η απόπειρα της μετάφρασης. Προσπάθησα ωστόσο να είναι σχεδόν κατά γράμμα).

Μεθυστική περιγραφή, όπως θα ταίριαζε σε ένα θεό, ενώ την ίδια στιγμή, ο ποιητής με επιδεξιότητα και τέχνη περιγράφει μια θεϊκή Επιφάνεια κατά τρόπο τελετουργικό, όπως υπαγορεύουν ασφαλώς τα Κρητικά άρρητα των Μινωικών μυστηρίων. Ο ποιητής του Ύμνου έχει στη δύναμη του λόγου του και στις περιγραφές του την ενάργεια που έχουν τα Δρώμενα των Αρρήτων, στις σφενδόνες των Μινωικών δακτυλιδιών με τις λατρευτικές σκηνές και τις Επιφάνειες της Θεότητας. Να είναι λοιπόν αυτές οι τρεις μεταμορφώσεις του Απόλλωνα, κατά τα Μινωικά πρότυπα, ο κωδικός του Τρίαιχμου-Δελφικού Έψιλον; Και κατά συνέπεια, η ουσία και ο πυρήνας των Δελφικών Μυστηρίων και του εν Δελφοίς Χρηστηρίου;

Πόσο μεγάλη είναι αλήθεια η διαφορά από τις «φλυαρίες» του Πλούταρχου στο έργο του «Περί του ΕΙ του εν Δελφοίς». Κανένα «Μυστήριο» δεν έχουν οι πέντε από του επτά Σοφούς, που σκαρφαλώνουν ως καταληψίες στο αέτωμα του Δελφικού Ναού, μόνο και μόνο για να διαδηλώσουν ότι μόνο αυτοί οι πέντε, δηλαδή οι «Ε» είναι οι πραγματικοί Σοφοί, διαχωρίζοντας έτσι τη θέση τους από τους δυο άλλους «αγύρτες» (;)!

Κανείς στ’ αλήθεια μυημένος δεν θα μπορούσε να πάρει στα σοβαρά μια τέτοια πράξη. Αντίθετα, ένας μυημένος, δεν θα δυσκολευόταν να δει πίσω από αυτές τις γραμμές του Ομηρικού Ύμνου, πολύ περισσότερα απ’ όσα περιγράφει ο Πλούταρχος (Ιερέας του Απόλλωνα) πολλούς αιώνες αργότερα στο έργο του «ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΙ ΤΟΥ ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ».

Πόσο αινιγματική ή αποκρυφιστική είναι αυτή η φράση του Ύμνου:  «ΑΣΤΕΡΙ ΕΙΔΟΜΕΝΟΣ ΜΕΣΩ ΗΜΑΤΙ» (Φαινόταν σαν αστέρι το καταμεσήμερο). Ωστόσο, το καταμεσήμερο υπάρχει ο ήλιος και κανένα αστέρι δίπλα του δεν μπορεί να είναι ορατό. Ενδέχεται συνεπώς, αυτό το ΑΣΤΕΡΙ να είναι ο ίδιος ο ήλιος του μεσημεριού; Δηλαδή, ενδέχεται το Τρίαιχμο να είναι ο ήλιος;

 

Η Τοιχογραφία με τα Τρίαιχμα στη βάση του Θρόνου και τους Γρύπες, στην Αίθουσα τους Θρόνου, στο Ανάκτορο της Κνωσού.

 

Ο Ομηρικός Ύμνος στον Απόλλωνα με τις μυσταγωγικές εικόνες που κωδικοποιούνται στις περιγραφές του, δίνει αφορμές για μια προσεκτική θέαση και παρατήρηση της τοιχογραφίας που βρίσκεται στο βόρειο τοίχο της αίθουσας του θρόνου στην Κνωσό και πάνω της ακουμπάει η πλάτη του θρόνου.

Η μεγάλη τοιχογραφία με τα Τρίαιχμα, τους φαντασμαγορικούς Γρύπες, ανάμεσα στους παπύρους, που όπως εκφύονται τα φύλλα τους είναι σαν να σχηματίζουν πολλά Τρίαιχμα μαζί.

Η τοιχογραφία, όπως και οι περιγραφές του Ομηρικού Ύμνου στον Απόλλωνα είναι γεμάτη κώδικες, με πρώτους και καλύτερους αυτούς τους γρύπες. Κανένα ζώο ποτέ δεν είχε τη μορφή τους, ενώ πάνω τους είναι αναγνωρίσιμα τα στοιχεία αρκετών διαφορετικών ζώων. Οι γρύπες είναι μια σύνθεση από επί μέρους στοιχεία διαφόρων ζώων και είναι φανερό ότι αυτοί οι γρύπες είναι οι ίδιοι κώδικες πραγμάτων.

Οι επιστροφές στην Τοιχογραφία της Αίθουσας του Θρόνου, στην Κνωσό είναι αναπόφευκτες και αναγκαίες.

Ο Απόλλωνας, στον Ομηρικό Ύμνο παίρνει τη μορφή αστεριού και έτσι τον βλέπουν προφανώς από το πλοίο τους οι «Κρήτες οργιαστές» («ΑΣΤΕΡΙ ΕΙΔΟΜΕΝΟΣ ΜΕΣΩ ΗΜΑΤΙ») να ανεβαίνει από την παραλία της Κρίσας στο Δελφικό του Ιερό, καταυγάζοντας με φως την Κρίσα και τον αιθέρα όλο μέχρι τον ουρανό. Αν παρατηρήσει κάποιος το Τρίαιχμο είναι μισό αστέρι. Δηλαδή, δυο αντίνωτα Τρίαιχμα συναποτελούν ένα εξάκτινο αστέρι, σαν αυτό ενδεχομένως που μεταμορφώθηκε ο Απόλλωνας, καταυγάζοντας φως.

Ο Θεός-Δελφίνι στο Μινωικό πλοίο, γίνεται Αστέρι, φωτίζοντας το Δελφικό Ιερό και την Κρίσα Γη, μέχρι τον ουρανό και μετά, επιστρέφει, παίρνοντας τη μορφή ανθρώπου και δηλώνει στους Μινωΐτες ναυτικούς ποιος είναι (είμαι ο γιος του Δία, λέει, ο ίδιος ο Απόλλωνας), παρακινώντας τους να κάνουν θυσία εκεί επί τόπου, στην αμμουδιά, σε ένα πρόχειρο βωμό, προσφέροντας κριθάλευρο.

Γιατί όμως ο Ομηρικός Ύμνος να θέλει να προσδιορίσει με αυτό τον ακριβέστατο τρόπο, ότι ο Θεός Απόλλωνας φωτίζει την Κρίσα (Γη) ονοματίζοντας την, αντί να χρησιμοποιήσει το όνομα της προϊστορικής πόλης «Πυθώ», που υπάρχει στη θέση όπου βρίσκονται σήμερα τα ερείπια του Ιερού;

Το Τρίαιχμο (Ο τρίμορφος Θεός Απόλλωνας) ταξιδεύει πάνω σε ένα Μινωικό καράβι από την Κνωσό, με τη μορφή Δελφινιού και φτάνει στην Κρίσα Γη (Γη της Κρήτης- αποικία Κρητών), όπου και παίρνει τη μορφή άστρου, για να κατεβεί από τον ουρανό με μορφή ανθρώπου, που δηλώνει ότι είναι Θεός, γιος Θεού, κωδικοποιώντας με αυτό τον τρόπο τις τρεις αιχμές-κεραίες του Δελφικού Έψιλον «Ε».

 

Η Ιερά Οδός, στους Δελφούς, που οδηγεί στο Ναό του Απόλλωνα.

 

Χωρίς αμφιβολία, ο Ομηρικός Ύμνος στον Απόλλωνα, τόσο της Δήλου, όσο και των Δελφών είναι ένα μυσταγωγικό κείμενο «αρρήτων πραγμάτων» σε κωδική μορφή, που αναφέρεται στα Κρητικά Μυστήρια.

Η πόλη «Πυθώ» στο Δελφικό Χρηστήριο, δεν πρόκειται να ξανακούσει ποτέ το όνομά της, ενώ το νέο όνομα, ΔΕΛΦΟΙ δείχνει τη μήτρα της καινούριας ζωής.

Μέσα από τον μυσταγωγικό Ομηρικό Ύμνο στον Απόλλωνα εξικνείται λέξη-λέξη μια αγωγή σε πράξεις αρρήτων.

Ποιος είναι αλήθεια ο λόγος, που ο Θεός ως φωτεινό άστρο φωτίζει μόνο την Κρίσα, όπως εμφατικά αναφέρεται στον Ύμνο και όχι την πόλη Πυθώ; Μήπως γιατί η Κρίσα είναι η πόλη των Οργιαστών από Κνωσού Μινωΐου και για το λόγο αυτό και μόνο ο Θεός καταυγάζει πάνω της το φως του, επισημαίνοντας την παρουσία της;

Μήπως πρόκειται για τον ίδιο λόγο για τον οποίο η Δελφική Αμφικτιονία στρέφεται κατά της Κρίσας, στον Πρώτο Ιερό Πόλεμο, κατεδαφίζοντάς την με μανία, προκειμένου να εξαφανίσει κάθε ίχνος από τους οργιαστές, τους «Κρήτες από Κνωσού Μινωΐου», που μέχρι τότε «αγγέλουσι» τους χρησμούς του Θεού;

Είναι σαφές ότι οι Αμφικτύονες θέλουν να χαράξουν ένα  καινούριο δρόμο για το Χρηστήριο των Δελφών και τους Χρησμούς του, προσδοκώντας πολυποίκιλα οφέλη, οικονομικά και άλλα.

Είναι φανερό, πως η νέα αυτή πραγματικότητα δεν μπορεί να έχει καμιά σχέση με τα άρρητα μυστήρια της Κρήτης. Τα Κρητικά Μυστήρια δεν μπορεί να έχουν σχέση με μια γυναίκα (Πυθία) που «καταλαμβάνεται» μέσα σε ναρκωτικούς καπνούς για να βγάζει άναρθρες κραυγές, τις οποίες οι Ιερείς του Χρηστηρίου (Μαντείου) μπορούν δήθεν να βάζουν σε τάξη αρθρωμένου λόγου, προαγγέλλοντας αυτά που θα συμβούν, μέσα από ένα αμφίσημο λόγο.

Φαίνεται ότι με την ισοπέδωση της Κρίσας, ο Δελφικός Απόλλωνας δια του Ιερατείου του απεκδύεται κάθε τι από τον μυστηριακό χαρακτήρα των Κρητικών αρρήτων, ενώ το Τρίαιχμο μεταπίπτει σε ένα «Ε» (Έψιλον), ως ορίζει πια ο Πλούταρχος και ουδέν άλλο.

Ο Πρώτος Ιερός Πόλεμος και η καταστροφή της Κρίσας είναι η εμφανής διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους οργιαστές «Κρήτες από Κνωσού Μινωΐου» με το Τρίαιχμο και στους Αμφικτυονίδες Ιερείς, που ταξινομούν τις άναρθρες κραυγές μιας μαστουρωμένης Πυθίας, αγρεύοντας οβολούς και πλούσια αφιερώματα.

Οι Δελφοί μεταμορφώνονται σε «Ομφαλό της Γης», με όσα μπορεί να σημαίνει αυτό για τους Αμφικτύονες κυρίως, που διαχειρίζονται με το αζημίωτο το Ιερό και τους Χρησμούς της Πυθίας.   

 

 

ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ    25 Ιανουαρίου 2013





zervonikolakis.lastros.net   Επιστροφή στην αρχική σελίδα