ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ/ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ

Ημερολόγιο Καλοκαιριού 2013

Περίοδος V, Σαντορίνη

 

Θεά ή Θέα;

Το Ανατολικό Πρόσωπο Της Θήρας

 

Αυτή την εικόνα είδα όταν ξύπνησα το πρώτο κι όλας πρωί.

 

Ένας τόνος μπορεί να κάνει όλο το παιχνίδι. Και στη Σαντορίνη όλα είναι πιθανά. Με τις λάβες να αγγίζουν το θαύμα και το ηφαίστειο να εκτοξεύει την αιωνιότητα στον ουρανό.

Το ίδιο και τα σγουρά, πράσινα αμπέλια, ανάμεσα στις ξερολιθιές με τα χρώματα του ηφαιστείου. Τις ελαφρόπετρες, τους τόφους και τη λάβα.

Το πρώτο πρωινό που ξύπνησα εδώ, στην ανατολική πλευρά της Σαντορίνης, είδα από την πόρτα του μπαλκονιού, τον ήλιο να ανατέλλει μέσα από τη θάλασσα. Σηκώθηκα κι έμεινα ευλαβής μπροστά σ’ αυτή την εικόνα.

Έκτοτε, όλα τα πρωινά, όσες μέρες έμεινα στη Σαντορίνη, φρόντιζα να ξυπνώ πριν ανατείλει ο ήλιος, για να έχω αυτή την εικόνα.

Ένας ήλιος σε ένα χρώμα σπάνιο. Κόκκινο-ροζ βαθύ.

Ο βαθυκόκκινος κόκκινος ήλιος, που αναδύεται από τη θάλασσα.

Στις δεκάδες επισκέψεις μου στη Σαντορίνη, όλα τα προηγούμενα χρόνια, εκτός από μια φορά, που έμεινα στο Καμάρι και άλλη μια στην Περίσσα, όλες τις άλλες έμεινα στην Caldera, στα Φηρά, στο Ημεροβίγλι και στο Φηροστεφάνι.

Αυτή τη φορά ήταν το ξενοδοχείο, που με έκανε να μείνω στην ανατολική πλευρά της Σαντορίνης, στην άκρη της πόλης των Φηρών. Και για να μην κρύβομαι, σημαντικό ρόλο έπαιξε και το παρκινγκ. Είναι μαρτύριο να σηκώνω δεκάδες κιλά με φωτογραφικά από το ξενοδοχείο μέχρι εκεί που θα πάρκαρα το αυτοκίνητο, όπως τα προηγούμενα χρόνια.

Έτσι, έμπλεξα με τη Thea και δεν ήξερα περί τίνος ακριβώς πρόκειται.  Ασφαλώς και είναι μια λέξη και έννοια ελληνική, γραμμένη με αγγλικούς χαρακτήρες. Ωστόσο, αυτή ακριβώς η γραφή της με ξενικούς χαρακτήρες είναι που κάνει αυτή τη λέξη χρησμό.

Πρόκειται για Θέα ή για Θεά;

Μου αρέσει να παίζω με αυτή τη λέξη και τις έννοιές της, γιατί εδώ στη Σαντορίνη, τη Θήρα, αυτό το παιχνίδι έχει νόημα. Και οι διακοπές, έχουν και το νόημα του παιχνιδιού.

Άλλωστε, το παιχνίδι με τη Σαντορίνη είναι αιώνιο. Άλλοι, όπως ο αρχαιολόγος Μαρινάτος, έχουν χάσει τη ζωή τους, παίζοντας με την αιωνιότητα, στην ανασκαφή της αιώνιας πόλης, στο Ακρωτήρι. Αυτή είναι η Μαγική Πόλη!

Να λοιπόν, που βρήκα παιχνίδι με τη Θέα ή τη Θεά.

Τη Θέα, την είδα και τη θαύμασα από το πρώτο κι όλας πρωινό, με ένα ακανόνιστα στρογγυλό ήλιο να αναδύεται κατακόκκινος από τα νερά και να στάζει θάλασσες. Με τα τελευταία ακόμη κουρέλια του ύπνου να με ταλαιπωρούν, μόλις είχα ανοίξει τα μάτια μου, ανασηκώθηκα από το κρεβάτι και βρέθηκα μπροστά σε αυτό το θέαμα.

Θέα ηλίου του μεγαλοπρεπούς. Άρα, Θέα θεϊκή στο βαθύ χρώμα της πορφύρας.  Αυτό είναι το όνομα: Θέα!

 

Και το βράδυ είδα αυτό το φεγγάρι.

 

Και μετά, μια δεύτερη σκέψη έκανε την εμφάνισή της το ίδιο βράδυ, στριφογυρίζοντας με επιμονή.

Χωρίς να το περιμένω, σε μια στιγμή ξεκούρασης, πίνοντας ένα espresso, είδα να ανεβαίνει ένα λειψό φεγγάρι από τη θάλασσα και να σκαρφαλώνει στο θόλο του ουρανού.

Ένα υπέροχο φεγγάρι με ένα χρώμα ώχρας, μπορεί και μια φέτα από παλιό αργείτικο πεπόνι, ένα στοίχημα φωτός, μια παραίσθηση, που ενάγει την πραγματικότητα, η συλλαβή της αιωνιότητας στην Πότνια Θηρών, που άρχει και εξουσιάζει δια παντός, αυτή η Αρχεγονική και Μόνη Θεά, Η Πότνια των Φεγγαριών, η μαγική των ερώτων, La Luna unica erotica, η Κρυφή των όρκων, της νύχτας το αρχαίο σήμα, η φωτιά…

Αυτή η Πότνια, Θεά όπως και να τη δεις!

 

Το αγγείο με το κοράκι.

 

Θέα και Θεά. Ένα παιχνίδι με τις λέξεις, που όμως γίνεται και παιχνίδι με τις εικόνες στο μαγικό ταμπλό της Σαντορίνης.

Αυτό το πρωί είδα τα κοράκια, που τα άκουγα και το προηγούμενο πρωινό κάπου στα χωράφια, χωρίς να τα βλέπω. Μόνο το κρώξιμό τους δήλωνε την παρουσία τους στο χώρο.

Τα κοράκια είναι ξεχωριστά πουλιά. Είναι έξυπνα, ζουν πολλά χρόνια (πάνω από 400), κάνουν οικογένειες, με το κάθε ζευγάρι να ζει για πολλά χρόνια μαζί.

Λίγες ώρες μετά το πρωινό τους κρώξιμο τα ξαναβρήκα μπροστά μου σε ένα αγγείο στο αρχαιολογικό Μουσείο.

 

Τα κοράκια στο χωράφι.

 

Απροσδόκητα παιχνίδια με το χρόνο. Η Σαντορίνη όλη είναι ένα παιχνίδι με το χρόνο. Μια φωτιά, που καίει. Η φωτιά ενίοτε είναι το ένδυμα του χρόνου. Ο διάπυρος ήλιος και το φλεγόμενο έσω της γης.

Ο χρόνος είναι η διάρκεια της φωτιάς.

Πότνια Θηρών. Το όνομα Θήρα, χωρίς θαμπάδα καμιά. Η Θεά, η μία και μόνη, Γαίαν αυτήν, που δεν έχει άλλο να λατρέψεις, εκτός της ίδια τη ζωή.

 

Και το ξενοδοχείο THEA (Θέα και Θεά) ενώπιον του ήλιου και του φεγγαριού.

 

Με τον τρόπο τους πετούν και τα χελιδόνια, που από το 1700 προ Χριστού ακινητούν στις τοιχογραφίες. Τα πουλιά της Άνοιξης, με τα κρίνα του Καλοκαιριού. Τα κρίνα της θάλασσας, που έχουν και αυτά στους στήμονές τους τα σημάδια της αιωνιότητας.

Αύριο σχεδιάζω να πάω στο Ακρωτήρι και προετοιμάζομαι για να ξαναδώ αυτό τον αρχαιολογικό χώρο ύστερα από πολλά χρόνια.

Το καλοκαίρι συνεχίζεται.

 

 

ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ    23 Σεπτεμβρίου 2013