ΚΕΙΜΕΝΑ ΚΑΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ

ΤΑΞΙΔΕΥΩ

Στα ονόματα που δεν έχουν ίσκιους

 

Ο αστερισμός του Λέοντα

 

Ταξιδεύω με το φως, στον αιώνα των άστρων. Σε σιωπές μεγάλες και φωνές ανθρώπων. Το φως στα φύλλα της ελιάς. Το φως στων κυμάτων το κοίλο. Το φως πάνω στα μάρμαρα.

 

Το φως είναι το σώμα της αιωνιότητας.

 

Ταξιδεύω με τα ονόματα των ανθρώπων, που έρχονται ή αποδημούν. Στα περάσματα του αέρα. Ονόματα τόπων, που άστραψαν. Ονόματα που δεν έχουν ίσκιους. Τόπους ανθρώπων.

 

Τα ονόματα είναι ο δρόμος της αιωνιότητας.

 

Ταξιδεύω με τις μυρωδιές των αιώνων. Ένα σπειρί κάπαρη στη γλώσσα. Τον πυρετό του θυμαριού. Του σκίνου το μυριστικό και τη στυφή του αψάδα.  Εεεε, εεεοεέεε. Του αλατιού αθέρας πλάι στη θάλασσα. Κλείνω το μάτι στον καιρό.

 

Οι μυρωδιές είναι η μνήμη της αιωνιότητας.

 

Αιγαίο. Μπλε στο μπλε, με το ύφος της αιωνιότητας. Ενός γλάρου φτερό με ταξιδεύει.

 

Ταξιδεύω στων χρωμάτων τους δρόμους. Μια λειχήνα κίτρινη στους βράχους. Το βαθύ μπλε του πελάγους. Όλες οι αποχρώσεις του λευκού στις Κυκλάδες. Λευκό έως άπειρο. Στων ματιών σου ορκίζομαι το χρώμα.

 

Τα χρώματα είναι τα σημάδια της αιωνιότητας.

 

Ταξιδεύω με τους ήχους της μέρας. Το εωθινό της πέρδικας στην τρυπητή και του τζίτζικα το αίσιο τα μεσημέρια. Ένα χρώμα ήχου, καλοκαιρινό, από χαλκό κι από καλάμια. Το βαθύ των αιώνων. Σφυρίζει ο κόχυλας κι εκεί στο Μόχλος λύνει κάβους η Πότνια της θάλασσας. Ψάχνω παντού το όνομά σου.

 

Οι ήχοι είναι η γλώσσα της αιωνιότητας.

 

Ταξιδεύω στα φτερά του αέρα. Γραίγος, Σορόκος. Στις αμμοθίνες της Ντοσρίτ, που τις σαλεύει αιώνες ο Χαμσίν ή ο Χαρματάν. Ένας πνιχτός αέρας μεσ’ στη σκόνη. Αιώνες πολλούς, με το περίζωμα και τη μπροστέλα. Σαλεύει ο αέρας μουσικές, όπως η κόμπρα. Τα μάτια σου είναι καθαρά.

 

Ο αέρας είναι το σπέρμα της αιωνιότητας.

 

Ταξιδεύω με τα χελιδόνια. Ένα σπάθισμα του αέρα με λοξό φτερό. Βουτάει  ο γλάρος. Μπλε απέραντο. Ρέει ο τόπος. Σκαμπανεβαίνει ο ουρανός στα ρέλια και κλείνει μάτι ο φάρος στη Τζια. Κρέμονται τα νερά στην πρύμνη κι ο θόρυβός τους με αγρυπνά. Έρωτες είναι τα παλιά φιλιά, που έχω κρεμάσει στο άστρο της Παρθένου.

                                            

Τα χελιδόνια είναι η χίμαιρα της αιωνιότητας.

 

Πνεύμα φωτός πάνω απ’ τη θάλασσα, χωρίς άλλο τίποτε, παρά μοναχά ένα κατάστρωμα άδειο και το φως του ήλιου.

 

Ταξιδεύω Ζάκρο-Αίγυπτο, με ένα αρχαίο σκαρί. Τρίζουν τα ξύλα, οι αρμοσιές, ο σκαρμός όλος. Φυλάττειν. Όπου σε δω μου αντιγυρνάς. Στο μέσα μέρος στην παλάμη μου γράφει το όνομα. Γραμμική Άλφα, θαρρώ.  ΛΑΣΤΡΟΣ. Ένα σπασμένο σταμνί κρατώ, να με πιστέψεις. Στο Αρμί, στο Λάκκο, στο Λαγκό. Όλες αυτές οι λέξεις έχουν το χρώμα της φωτιάς. Τοπωνύμια Μινωικά. Καίνε. Κι εσύ καις όλη.

 

Αίγυπτο-Ζάκρο πάει κι έρχεται η αιωνιότητα.

 

Επιστρέφω έτσι από τα βάθη. Στις Κεντρικές Αυλές των ανακτόρων λάμπουν ακόμη οι Διπλοί Πελέκεις. Και δεν είναι αυτό μια ψευδαίσθηση, όπως θα λέγανε ίσως, πολλοί. Η ψευδαίσθηση αφορά πράγματα που δεν υπάρχουν και ούτε φάνηκε ποτέ το ίχνος τους.

Όμως, το πνεύμα της Κεντρικής Αυλής των ανακτόρων στην Κνωσό, στη Φαιστό, στα Μάλια, στη Ζάκρο, στα Γουρνιά και όπου αλλού έστεκε ποτέ τόπος τέτοιος, είναι το πνεύμα της αιωνιότητας, η ακμή της φύσης, το αιέν.

Με τον ίδιο τρόπο μπαίνει ακόμη η Άνοιξη. Με τον ίσιο τρόπο λάμπει η θάλασσα. Με τον ίδιο τρόπο φυτρώνει το λαθούρι. Με τον ίδιο τρόπο κάνει η μέλισσα το μέλι. Με τον ίδιο τρόπο μεστώνει το στάρι στα χωράφια. Με τον ίδιο τρόπο τρέφει η γη τους σπόρους της. Με τον ίδιο τρόπο ριγούν τα κορμιά των ανθρώπων όταν τα πυρπολεί φωτιά του έρωτα. Με τον ίδιο τρόπο στρέφει τα άστρα του ο ουρανός. Με τον ίδιο τρόπο γράφουν κύκλο οι εποχές και επιστρέφουν.

Ευλαβούμαι

 Σου,

Πότνια Θηρών!



zervonikolakis.lastros.net   Επιστροφή στην αρχική σελίδα