ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ


Η

ΣΙΝΔΟΝΗ

Το Vaticano και οι Ναΐτες

 Μια ασαφής μαρτυρία για την αρπαγή της «Ιεράς Σινδόνης» από την Κωνσταντινούπολη κατά τη λεηλασία που ακολούθησε την Δ΄ Σταυροφορία (το έτος 1204) είναι η πρώτη που διασώζεται γι’ αυτό το χριστιανικό κειμήλιο, που η γνησιότητά του δέχεται σφοδρή αμφισβήτηση.

Την πρώτη αυτή αναφορά-μαρτυρία την κάνει ένας στρατιωτικός χρονικογράφος, ο Ρομπέρ Ντε Κλαρί (Robert de Clari), που παρακολουθεί από κοντά τα γεγονότα της Δ΄ Σταυροφορίας. Ο χρονικογράφος αυτός αναφέρει ότι είδε ο ίδιος ανάμεσα στα κειμήλια που λεηλατήθηκαν από τους Ιππότες, το «Σάβανο του Χριστού» (την «Ιερά Σινδόνη»). Αν η μαρτυρία αυτή είναι αληθινή, τότε ενισχύεται και η άποψη που έχει διατυπωθεί ότι ένας από τους βασικούς λόγους της επίθεσης των Σταυροφόρων της Δ΄ Σταυροφορίας στην Κωνσταντινούπολη ήταν και η απόκτηση (αρπαγή) της «Ιεράς Σινδόνης».

 

 

 

 

Η «Ιερά Σινδόνη» με το αποτύπωμα ενός γενειοφόρου άνδρα, που πιστεύεται ότι είναι ο Χριστός.

 

 Από τότε (το έτος 1204) και μετά, τα ίχνη αυτού του χριστιανικού κειμηλίου εξαφανίζονται για περίπου δυο αιώνες και εμφανίζονται ξανά το 1353, στα χέρια του απογόνου ενός από τους Ναΐτες (του Geoffrey de Charny)  που κάηκαν ζωντανοί στο Σηκουάνα, με τον οποίο έχει και το ίδιο ακριβώς όνομα.

Έτσι το μυστήριο γύρω από αυτό το λινό ύφασμα με τη μορφή του γενειοφόρου άνδρα, περιπλέκεται για μια ακόμη φορά.

Έτσι, η ιστορία της «Ιεράς Σινδόνης» μοιάζει να ξαναρχίζει από το 1353, από τότε δηλαδή που εμφανίστηκε στα χέρια του Γάλλου Ιππότη, Geoffrey de Charny, στην πόλη Lirey της Γαλλίας.

Ο Geoffrey de Charny εμφανίζει το 1353 την «Ιερά Σινδόνη» ως ιδιοκτησία του και την περιφέρει για να την προσκυνήσουν, μαζεύοντας χρήματα από τους πιστούς. Με τα χρήματα που μαζεύει από τους πιστούς ο Ιππότης de Charny κτίζει στο Lirey της Γαλλίας μια μικρή εκκλησία για να στεγάσει την «Ιερή Σινδόνη», που κάθε εμφάνισή της προκαλεί παραλήρημα στους πιστούς, που την προσκυνούν.

Βλέποντας ο Πάπας Κλήμης ο 7ος, όσα συμβαίνουν, αποφασίζει να επέμβει, λέγοντας, ότι η Σινδόνη μπορεί να εκτίθεται σε προσκύνημα, ως αντικείμενο λατρείας, αλλά δεν μπορεί να θεωρείται «αυθεντικό κειμήλιο».

 

 Έτσι, μέχρι και το τέλος του 14ου αιώνα, το προσκύνημα της «Ιεράς Σινδόνης», συχνά και σε υπαίθριους χώρους, ήταν καθημερινή υπόθεση. Μετά το θάνατο του Ιππότη Geoffrey de Charny, η «Ιερά Σινδόνη» πέρασε στα χέρια του γιου του, που εξακολούθησε και αυτός να την εκθέτει σε «λαϊκά προσκυνήματα». Ο γιος de Charny την άφησε στην κόρη του και έτσι η Σινδόνη πέρασε στα χέρια της   Marguerite de Charny, η οποία την παρέδωσε (κατ’ άλλους την πούλησε) το 1453 στον  Δούκα Louis I του Savoy, ο οποίος την πήρε στο Chambery.

Από αυτό το σημείο και μετά, μέχρι σήμερα, η πορεία της «Ιεράς Σινδόνης» είναι γνωστή. Σκοτεινό παρέμενε μέχρι πρότινος για τη Σινδόνη, το χρονικό διάστημα από το 1204 μέχρι και το 1353. Πάντοτε, ωστόσο, υπήρχαν οι φήμες ότι η Σινδόνη βρισκόταν στην κατοχή των Ναϊτών, που τη λάτρευαν μυστικά και έδιναν ενώπιόν της τον Ιερό, απόκρυφο όρκο του Τάγματος.

 

Μια λιθογραφία εποχής, στην (14ος αιώνας) στην οποία αποτυπώνεται μια από τις πολλές εκθέσεις της «Ιεράς Σινδόνης» σε δημόσιους χώρους, πριν καταλήξει στο Torino.

 

Το Vaticano, πριν από τρία ακριβώς χρόνια, στις 6 Απριλίου 2009, αποφάσισε να ρίξει φως στο σκοτεινό διάστημα, που η «ιερά Σινδόνη» ήταν άφαντη, λέγοντας ότι την είχαν στην κατοχή τους, και τη λάτρευαν μυστικά οι Ιππότες του Ναού.

Η ιστορικός Barbara Frail, ερευνήτρια στα Μυστικά Αρχαία του Βατικανού, με άρθρο της  στην εφημερίδα  του Βατικανού, «L΄ Οsservatore Romano», έκανε αποκαλύψεις, ανασύροντας μαρτυρίες από τα πρακτικά των ανακρίσεων των Ναϊτών πριν οδηγηθούν σε δίκη, στις αρχές του 14ου αιώνα.

 

Το Vaticano, (στη φωτογραφία η Πλατεία του Αγίου Πέτρου) εδώ και τρία χρόνια θεωρεί ότι η «Ιερά Σινδόνη» είναι το σάβανο του Χριστού.

 

 Για πρώτη φορά το Βατικανό, με την Barbara Frail αποφασίζει να δημοσιοποιήσει απόρρητα στοιχεία από τον λεγόμενο «Πάπυρο της Σινόν», με το περιεχόμενο των ανακρίσεων των Ναϊτών. Μια από τις μαρτυρίες που ανέσυρε από τα μυστικά αρχεία η Barbara Frail και τη δημοσίευσε είναι η ομολογία ενός νεαρού (τότε) Γάλλου, του Αρνό Σαμπατιέ, που προσχώρησε στο Τάγμα των Knights Templars to 1827. Η ιστορικός, στο άρθρο της στην εφημερίδα του Βατικανού «L΄ Οsservatore Romano» γράφει επί λέξει για την ομολογία του νεαρού Ναΐτη ότι: «οι αδελφοί τον οδήγησαν σε μυστική τοποθεσία και του έδειξαν ένα μακρύ κομμάτι από λινό ύφασμα που έφερε τη μορφή ενός άνδρα».

 

 Είναι σαφές ότι όλους αυτούς τους αιώνες, που η «Ιερά Σινδόνη» είναι άφαντη, το Vaticano γνωρίζει με κάθε λεπτομέρεια πού βρίσκεται. Ωστόσο, μόλις πρόσφατα, το 2009 αποκαλύπτει επίσημα αυτά που γνωρίζει από τα απόρρητα αρχεία της Δίκης των Ναϊτών.

Η Barbara Frail, στο ίδιο άρθρο της γράφει ακόμη ότι: «Του είπαν (σημείωση: του νεαρού Ναΐτη, Αρνό Σαμπατιέ, που επρόκειτο να μυηθεί), να προσκυνήσει τη Σινδόνη και να τη φιλήσει τρεις φορές». Και μετά από όλα αυτά, η ιστορικός συμπληρώνει στο άρθρο της ότι: «οι Ναΐτες ιππότες έκρυψαν τη Σινδόνη για να μην πέσει στα χέρια απίστων και αιρετικών». 

Το 2009, το Vaticano αποκατέστησε πλήρως τους Ναΐτες, αίροντας κάθε τι που τους βάραινε ιστορικά από τις φοβερές «Δίκες» των Ιεροεξεταστών του 14ου αιώνα, ακυρώνοντας τις ανακρίσεις που έγιναν τότε στην Τουρ και στο Φρούριο της Σινόν, όπου ήταν κρατούμενοι οι Ναΐτες.

 

 

 

Ο τελευταίος Μεγάλος Μάγιστρος των Knights Templar’s, o Jacques de Molay, που κάηκε ζωντανός στο νησί του Σηκουάνα από τον Βασιλιά της Γαλλίας Φίλιππο τον Ωραίο, είχε στην κατοχή του την «Ιερά Σινδόνη» μέχρι την ημέρα της καταδίκης του.

 

*Παραμένει βέβαια το αίνιγμα με τον Γάλλο Ιππότη Geoffrey de Charny, που εμφανίστηκε το 1353 να έχει στην κατοχή του την «Ιερά Σινδόνη». Ο Ναΐτης αυτός έχει ακριβώς το ίδιο όνομα με τον Geoffrey de Charny, που κάηκε ζωντανός στο νησί (Isle des Juifs) του Σηκουάνα, δίπλα στον Μεγάλο Μάγιστρο των Ναϊτών Jacques de Molay. Οι φήμες λένε ότι ήταν απόγονος του Ναΐτη, που κάηκε, όπως κάποιες άλλες φήμες λένε ότι ο Jacques de Molay ήταν αυτός που είχε στην κατοχή του την «Ιερά Σινδόνη», μέχρι λίγο πριν φυλακιστεί στη Σινόν μαζί με τον υπαρχηγό του Geoffrey de Charny. Υπάρχει έτσι μια λογική εξήγηση για το πέρασμα της Σινδόνης στον απόγονο και συνονόματο του Geoffrey de Charny.

 

 

 Εκείνο που ξαφνιάζει είναι ότι ο απόγονος Geoffrey de Charny εμφανίζεται ως Ναΐτης το 1352, δηλαδή 38 χρόνια μετά τη 19η Μαρτίου του 1314, την ημέρα δηλαδή που άναψαν οι φοβερές φωτιές στο Σηκουάνα, για να κάψουν ζωντανούς τους Ναΐτες. Υποτίθεται ότι μετά από αυτή την ημερομηνία οι Ναΐτες είχαν εξοντωθεί και εξαφανιστεί.

Μήπως όμως αυτές οι φωτιές στον Σηκουάνα δεν κατάφεραν να εξαφανίσουν το Τάγμα των Στρατιωτών του Χριστού, όπως επεδίωκε ο βασιλιάς της Γαλλίας Φίλιππος ο Ωραίος και ο Πάπας Κλήμης ο Ε΄;

Η δικαίωση των Ναϊτών από το Vaticano και τον σημερινό Πάπα δείχνει καθαρά ότι οι φωτιές στο Σηκουάνα ήταν μια οδυνηρή εξέλιξη, αλλά με τα χρόνια, οι Ναΐτες ήταν αυτοί που όχι μόνο δεν διαλύθηκαν, αλλά κέρδισαν κατά κράτος.

Η Sacra Sindone είναι το πειστήριο της επικράτησής τους, με όποιο τρόπο και αν υπάρχουν σήμερα αυτοί οι «Μυστικοί Στρατιώτες Του Χριστού», που πέρασαν δια πυρός και σιδήρου.

Απ’ όπου κι αν πέρασα, ακολουθώντας τα ίχνη τους, πάντοτε είχα την αίσθηση ότι ο άγρυπνο μάτι τους έβλεπε κάθε μου κίνηση.

 

 

Ο Πάπας Βενέδικτος δικαίωσε πριν από λίγα χρόνια τους Ναΐτες, με την έκδοση του «Παπύρου της Σινόν», που είναι τα πρακτικά της Δίκης των Ναϊτών.

 

Εδώ, στο παρεκκλήσι του Duomo στο Torino, όπου φυλάσσεται σήμερα η «Ιερά Σινδόνη», παρατηρώντας τη λέξη DOMINE, γραμμένη στο τόσο επιβλητικό πορφυρό φόντο της, είμαι απόλυτα σίγουρος ότι παρά το πογκρόμ του Φίλιππου Δ΄ του Ωραίου εναντίον τους, οι Ναΐτες ή αλλιώς, οι  Militia Christi (Στρατιώτες του Χριστού), του Αγίου Βερνάρδου του Κλερβό, δεν έπαψαν ποτέ να υπάρχουν και να κυριαρχούν.

Το Vaticano σήμερα δεν αμφισβητεί τη «γνησιότητα» του «Κειμηλίου», βεβαιώνοντας ότι αυτό το λινό ύφασμα είναι όντως το σάβανο στο οποίο τυλίχτηκε το σώμα του Χριστού και το διέσωσαν οι Ιππότες του Ναού (Knights Templars) για πολλούς αιώνες μέχρι να καταλήξει στον βασιλικό Οίκο των Σαβόυ, στο Torino. Η Sacra Sindone είναι μια από τις αιτίες που κάνουν το Torino να είναι ένα παγκόσμιο σημείο.

 

 ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ/Torino Ottobre 2011





zervonikolakis.lastros.net   Επιστροφή στην αρχική σελίδα