«Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι»!

 

 

ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ

ΣΑΡΑΚίΝΙΚΟ

Η Ακτή με την Πορσελάνη

Στο «διαστημικό σταθμό» του Σαρακίνικου, τα πάντα έχουν μια δική τους διάσταση, ενώ η φαντασία είναι αυτή που ορίζει την τάξη των πραγμάτων, για ένα πλήθος ανθρώπων που έρχεται από τα πέρατα του κόσμου να κολυμπήσει σ’ αυτή την ονειρική θάλασσα και φεύγει μαγεμένο, κουβαλώντας δια παντός την αίσθησή της.

Έχει κερδίσει τη διάκριση της καλύτερης παραλίας στον κόσμο, ενώ φωτογραφίες από αυτό το συναρπαστικό τοπίο δημοσιεύονται στα γνωστότερα έντυπα του πλανήτη, εφημερίδες και περιοδικά, μεγάλης κυκλοφορίας.

Το Σαρακίνικο στη Μήλο, δεν μοιάζει με καμιά άλλη παραλία στον κόσμο. Τα ηφαιστειακά γνωρίσματά του, προσδίδουν στο τοπίο μια διαστημική όψη, φαντασμαγορική, επιβλητική και ανεπανάληπτη.

Ολόλευκα πετρώματα ποζολάνης και καολίνη, που παίζουν διαρκώς με τις σκιές και το φως, είναι αυτά που καθορίζουν τη φυσιογνωμία του Σαρακίνικου. Τοπίο εξώκοσμο, μοιάζει με την όψη της ορατής πλευράς του φεγγαριού, που είναι γεμάτη λευκούς κρατήρες και αδιόρατες σκιές. Έχει τολμηρές γραμμές στις επιφάνειές του και σχήματα δυναμικά. Μια ανοικτή γλυπτοθήκη, με αχειροποίητα έργα τέχνης.

 

Περίπατος σε μια ανοιχτή γλυπτοθήκη!

 

Αυτός ο τόπος έχει πολλές όψεις και πολλές διαστάσεις. Το όνομά του λέει πως πρέπει να ήταν τόπος πειρατών. Μια ακτή γεμάτη θαλασσινές σπηλιές, ό,τι πρέπει για κρησφύγετα ή ορμητήρια για ρεσάλτα.

Ενδεχομένως οι πειρατές να μην εκτιμούσαν ιδιαίτερα την αισθητική του τοπίου, γιατί, απλά, το πιθανότερο είναι να μην τους ενδιέφερε αυτό το θέμα.

Ωστόσο, το τοπίο στο Σαρακίνικο είναι το ίδιο σκληρό με τους Κουρσάρους. Λείες επιφάνειες με ανελέητο ήλιο και δυνατό φως, σχεδόν αναπάντεχο.

Μια παραλία από πορσελάνη, με διαυγέστατα νερά, που φωτίζονται από αμέτρητους ανακλαστήρες, όπως είναι οι μεγάλες λευκές επιφάνειες με την κρυσταλλική σύσταση.

Το ηφαιστειακό πέτρωμα είναι γεμάτο με αμέτρητα κρύσταλλα, που αντανακλούν το φως, πολλαπλασιάζοντας την έντασή του. Έτσι, με αυτό το πολυδιαχεόμενο φως τα νερά, εκτός από διάφανα, γίνονται και λαμπερά. Φωτίζονται από το βυθό, που έχει και αυτός το εκτυφλωτικό λευκό της ποζολάνης.

 

Τα σχήματα της αιωνιότητας στο Μεγάλο Μπλε.

 

Το Σαρακίνικο όλο είναι ένα γιγαντιαίο πλατό για «πειρατές», που έρχονται να κουρσέψουν λίγη από την ομορφιά του. Η φήμη του άλλωστε έχει απλωθεί στα πέρατα του κόσμου και συναγωνίζεται ακόμη και τη φήμη της Αφροδίτης της Μήλου.

Χιλιάδες ονόματα είναι χαραγμένα στους λευκούς βράχους, μαζί με καρδιές και όρκους αγάπης (for ever) κάποιων που πέρασαν προφανώς ευτυχισμένες μέρες εδώ και χάραξαν στις πέτρες το ονοματόσημό τους.

Οι βουτιές από τους γκρεμούς των βράχων κόβουν την ανάσα, κι όμως υπάρχουν πολλοί που τους αρέσει να βουτούν από εκεί ψηλά, προσφέροντας θέαμα.

Τα καραβάκια που κάνουν το γύρο της Μήλου, όπως και τα ιστιοπλοϊκά που παραπλέουν το νησί, προσεγγίζουν σ’ αυτή την ακτή με τις σπηλιές και η θέα της από τη θάλασσα είναι εξ ίσου συναρπαστική.

Για το Σαρακίνικο λένε: «είναι must για μπάνιο, τρελές βουτιές και φωτογραφίες στο …φεγγάρι»!

Λένε πως τη νύχτα με πανσέληνο, το Σαρακίνικο ξεδιπλώνει όλη τη μαγεία του. Το φως του φεγγαριού του δίνει άλλη διάσταση. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι αυτό το τοπίο κατατάσσεται ανάμεσα στα πιο πολυφωτογραφημένα κομμάτια του Αιγαίου, που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Αλλά και στα πιο πολυφωτογραφημένα τοπία του κόσμου.

Ένα άκρως προκλητικό τοπίο.

Η αλήθεια είναι ότι η Μήλος έχει πολλά προκλητικά τοπία, που το καθένα διεκδικεί και από μια μοναδικότητα και σε όλες τις περιπτώσεις, αυτή η μοναδικότητά τους οφείλεται στα υλικά του ηφαιστείου, στην υφή, τα χρώματα και τα σχήματά τους.

Το Σαρακίνικο είναι πέρα από κάθε προσδοκία.

Πέρα από την αισθητική του, υπάρχει ένα πολυεπίπεδο επιστημονικών ενδιαφερόντων, για τη σύσταση των πετρωμάτων του και τη μετεξέλιξη ή το μετασχηματισμό τους σε μια μεγάλη πορεία χιλιετιών, μέσα στο χρόνο.

 

 

Στο φόντο του ηφαιστείου.

 

Η ακτή βλέπει στο Βορρά και όταν φυσάει βοριάς τα πράγματα δυσκολεύουν, γιατί η θάλασσα ορμάει με δύναμη στα βράχια. Με οποιοδήποτε άλλο καιρό, είναι υπέροχα. Ένας μακρόστενος κόλπος σχηματίζεται ανάμεσα στο λευκό, ηφαιστειακό βράχο και στο μυχό του έχει μια πολύ μικρή αμμουδιά, που διαθέτει και το μοναδικό δέντρο, ένα αλμυρίκι. Η αμμουδιά αυτή είναι η απόληξη ενός χειμάρρου, που χύνεται στη θάλασσα, κυλώντας το χειμώνα τα νερά του ανάμεσα στα λευκά βράχια.

Για όσους ψάχνουν κάτι παραπάνω, από το να κάνουν μια βουτιά σ’ αυτή την ξεχωριστή θάλασσα, μια εξερεύνηση σ’ αυτό τον ξεροπόταμο έχει ενδιαφέρον. Στις επιφάνειες που σχηματίζουν οι μικροί γκρεμοί ξεχωρίζουν πολύ συχνά απολιθώματα κοχυλιών, μαρτυρίες του διαρκούς μετασχηματισμού και της χρονοπλασίας των πετρωμάτων σε μεγάλο βάθος χρόνου.

Στην καρδιά του καλοκαιριού, εδώ δεν πέφτει καρφίτσα. Όποιος καταφέρει να πιάσει μια θέση από νωρίς το πρωί είναι τυχερός. Μετά τις 10 δεν έχει τόπο ούτε για …όρθιους!

Το Σαρακίνικο δεν διαθέτει ούτε ομπρέλες, ούτε καντίνα και είναι απαραίτητος ένας εφοδιασμός (τουλάχιστον με νερό). Διαθέτει όμως τακτική συγκοινωνία με λεωφορείο, που φτάνει μέχρι το πάρκινγκ, στο οποίο σταματούν και τα αυτοκίνητα. Το περπάτημα από κει μέχρι τη θάλασσα είναι εύκολο και διαρκεί περίπου 5 λεπτά.

Αυτή η πεντάλεπτη διαδρομή μέχρι τη θάλασσα γίνεται μέσα στο ίδιο, λευκό, φαντασμαγορικό τοπίο και συνήθως οι φωτογραφικές μηχανές παίρνουν φωτιά, καθώς ξεδιπλώνεται το ηφαιστειακό σκηνικό, με τις φόρμες και τα σχήματα της ποζολάνης.

Λευκοί ηφαιστειακοί τόφφοι υπάρχουν και σε άλλες ηφαιστειογενείς περιοχές ή σε νησιά με κρατήρες ηφαιστείων, όπως η Σαντορίνη και η Νίσυρος, δεν υπάρχει όμως δεύτερο Σαρακίνικο, γιατί αυτοί οι τόφφοι φαγώθηκαν από τα στοιχεία της φύσης, με ένα τρόπο που δεν έχει όμοιό του.

Όσοι ξένοι περνούν από το Σαρακίνικο τα καλοκαίρια, μεταφέρουν στις πατρίδες τους τις εικόνες του, που από μόνες τους είναι μαγνήτες για να φέρνουν κάθε χρόνο καινούριους θαυμαστές, που θα μείνουν με τη σειρά τους έκθαμβοι, γιατί καμιά φωτογράφιση δεν είναι ικανή να αποτυπώσει το εκθαμβωτικό μεγαλείο αυτού του εξαιρετικού τοπίου.

 

Κορίτσια στον …ήλιο!

 

 

Το ποτάμι παίρνει το σχήμα της θάλασσας.

 

Πρωτίστως αυτό το τοπίο είναι φαντασμαγορικό και μεγαλειώδες οπτικά τόσο από μόνο του, για τη σύσταση δηλαδή και τη μορφή των πετρωμάτων του, όσο και γιατί βρίσκεται δίπλα στη θάλασσα, ώστε να συνδυάζεται έτσι με ένα εξαιρετικό τρόπο η οπτική-αισθητική του απόλαυση με τη θαλασσινή χαρά που προσφέρει.

 

Μια λουρίδα θάλασσα ανάμεσα στα λευκά βράχια.

 

Μου πήρε πολλές ώρες να το φωτογραφίζω κάτω από ένα βασανιστικό ήλιο. Οι καλύτερες ώρες του φωτισμού του είναι οι πρωινές, γιατί προσφέρουν περισσότερες καλύτερα φωτισμένες επιφάνειες, με καλύτερη ποιότητα φωτός. Ο προσανατολισμός των επιφανειών είναι βορειοανατολικός με αποτέλεσμα, από το μεσημέρι και μετά να υπάρχουν «άβολες» σκιάσεις. Το δυνατό φως του πρωινού είναι δύσκολο στη μεταχείρισή του σε ένα τέτοιο τοπίο, νομίζω όμως ότι είναι αυτό ακριβώς, που μπορεί να δώσει και την ακριβέστερη αποτύπωση της μεγαλοπρέπειας του Σαρακίνικου.

Καταιγιστικό φως σε ένα ανελέητα λευκό τοπίο, που «καίγεται» στον ήλιο.

Τις φορές που έκανα κάποιο μικρό διάλειμμα για να ξεκουραστώ από την κοπιαστική προσπάθεια της φωτογράφισής του, ήταν αβίαστη η σκέψη, θαυμάζοντάς το κάθε φορά από διαφορετική οπτική γωνία, ότι το Σαρακίνικο είναι ένας τόπος μεγαλειώδης!

Το Σαρακίνικο είναι ο καταλύτης του φωτός μέσα από τα σπάνια κρυσταλλικά υαλώματα ενός ηφαιστείου, που παρ’ ότι θεωρείται «νεκρό», (νομίζω πως κανένα ηφαίστειο δεν είναι νεκρό) καπνίζει ακόμη τόπους-τόπους και αναπνέει.

 

ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ

Αθήνα, Νοέμβριος 2012

 





zervonikolakis.lastros.net   Επιστροφή στην αρχική σελίδα