ΤΟ

ΟΝΟΜΑ

ΤΟΥ ΡΟΔΟΥ

Στο Παλάτι Των Ιπποτών

ΚΕΙΜΕΝΟ: ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ/ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΟΡΕΣΤΗΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ

 

Με το πέτρινο ρόδο πάνω από το κεφάλι μου, λαξεμένο στα γοτθικά σταυροθόλια της στοάς που τριγυρίζει την Κεντρική Αυλή στο Παλάτι του μεγάλου Μαγίστρου, στη Ρόδο, εύκολα κυριάρχησε στη σκέψη μου η πολεμική κραυγή των Ναϊτών: «Non nobis, Domine, non nobis/ sed Nomini Tuo da gloriam» (Όχι σε μας, Κύριε, όχι σε μας / Αλλά στο Όνομά Σου δώσε τη δόξα).

Το ανάγλυφο του Ρόδου είναι απλά η αφορμή, γι' αυτή τη βαθιά βουτιά στο παρελθόν, σε ένα τόπο, που ο ίδιος ο χρόνος μοιάζει να έχει γυρίσει πολλούς αιώνες πίσω. Άλλωστε, έχουν περάσει περίπου 7 αιώνες από τότε που ο Βασιλιάς της Γαλλίας, Φίλιππος ο Ωραίος, με τη σύμφωνη γνώμη και του Πάπα Κλήμη του Ε' είχε ανάψει τις φωτιές στο Σηκουάνα, για να κάψει τον Jacques de Molay και την παρέα του.

 

Ο Philippe IV, βασιλιάς της Γαλλίας  (Ο Ωραίος)

 

Ο Jacques de Molay ήταν ο τελευταίος Μεγάλος Μάγιστρος των Ναϊτών και κάηκε ζωντανός στις φωτιές του Παρισιού, το 1314. Κατά διαβολική σύμπτωση, αυτό συμβαίνει 7 χρόνια από την αποφράδα εκείνη Παρασκευή, 13 Οκτωβρίου του 1307, όταν ο Φίλιππος ο Ωραίος διέταξε τη σύλληψη όλων των Ναϊτών, έχοντας κατά νου την εξόντωσή τους.

Το 7 είναι ένας ξεχωριστός αριθμός για τους μυημένους, τους μυστικούς, τους αλχημιστές και τους αριθμολάτρες. Και οι Ιππότες των Ταγμάτων του Ναού και του Αγίου Ιωάννου είναι τουλάχιστον μυημένοι.

Σήμερα, 7 αιώνες από τότε, ο Πάπας Βενέδικτος 16ος, ύστερα από έρευνες στα αρχεία του Βατικανού, όπου φυλάσσονται τα πρακτικά της τρομερής Δίκης των Ναϊτών, έχει αποφανθεί ότι οι κατηγορίες, κατά του Jacques de Molay και της παρέας του, ήταν ανυπόστατες και έτσι αποκαθίσταται η τιμή και η υπόληψη του Τάγματος των Ιπποτών του Ναού (Knight's Templar's).

Υπάρχει λόγος, που όλα αυτά στριφογυρίζουν στο κεφάλι μου, εδώ στη Ρόδο, με τα εμβλήματα των Ιπποτών να δηλώνουν παντού την παρουσία τους. Και ο λόγος αυτός είναι ότι ένα χρόνο μετά την άδεια του Πάπα στους Ιππότες του Τάγματος του Αγίου Ιωάννου να εγκατασταθούν εδώ στη Ρόδο (1306), οι Ναΐτες κηρύσσονται σε διωγμό, το Τάγμα τους διαλύεται και με απόφαση του Πάπα, η τεράστια περιουσία του, όπως και όλα του τα υπάρχοντα περιέρχονται σε αυτούς εδώ, τους Ιωαννίτες Ιππότες της Ρόδου.

Άλλωστε, τα δυο αυτά Ιπποτικά Τάγματα ήταν ανέκαθεν «αδελφά Τάγματα» στον πόλεμο κατά των Μουσουλμάνων.

Πολλοί υποστηρίζουν ότι οι Ναΐτες που γλίτωσαν από τις φοβερές φωτιές του Φίλιππου του Ωραίου στο Παρίσι, κατέληξαν άλλοι στη Σκωτία και άλλοι στη Ρόδο και προσχώρησαν στους Ιωαννίτες Ιππότες.

 

Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι τα ίχνη των Knight's Templar's είναι εδώ. Στη Μεσαιωνική πόλη της Ρόδου, στα κτίσματα της επιβλητικής Οδού των Ιπποτών και σε αυτό καθεαυτό το Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου, που διατηρεί ακόμη και ένα δεύτερο, πολύ χαρακτηριστικό όνομα: «Palace of the Grand Master of the Knights» (Παλάτι του Μεγάλου Μάγιστρου των Ναϊτών).

Το Παλάτι των Ιπποτών είναι ένα εντυπωσιακό, ορθογώνιο κτίσμα με φρουριακή όψη και θωράκιση. Οι εξωτερικές του διαστάσεις είναι 80Χ75 μέτρα και διαθέτει μια εξ ίσου εντυπωσιακή εσωτερική αυλή (αίθριο), με διαστάσεις 50Χ40 μέτρα, γύρω από την οποία οργανώνεται το βασικό κομμάτι της ζωής του παλατιού.

Εδώ κτυπούσε η καρδιά της Μεσαιωνικής πόλης και αυτό το οχυρωμένο Palazzo ήταν το έσχατο καταφύγιο του πληθυσμού σε περίπτωση εχθρικής επίθεσης. Είναι κτισμένο στο πιο ψηλό σημείο της παλιάς πόλης, στο βορειοδυτικό κομμάτι της, σε μια θέση που ήταν σημασμένη από την αρχαιότητα.

Σε αυτό το σημείο τοποθετείται από πολλούς μελετητές το Ιερό του Ήλιου. Το βέβαιο, ωστόσο είναι ότι από τον 7ο αιώνα υπήρχε εδώ η Βυζαντινή Ακρόπολη και στη θέση της, οι Ιππότες του Αγίου Ιωάννου θεμελίωσαν τον 14ο αιώνα το Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου.

 

Η Οδός των Ιπποτών, που οδηγεί στο Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου.

 

Τους επόμενους δυο αιώνες οι Ιππότες θα κυριαρχήσουν στα Δωδεκάνησα, μέχρι θα αρχίσουν να δέχονται τις επιθέσεις των Τούρκων στα μισά του 15ου αιώνα.

Η πρώτη πολιορκία της Ρόδου από τους Τούρκους αρχίζει στις 23 Μαΐου 1480 και τελειώνει στις 17 Αυγούστου 1480, με τους Τούρκους να αποχωρούν, έχοντας ωστόσο καταφέρει σημαντικές ζημιές στις οχυρώσεις της πόλης.

Η δεύτερη πολιορκία, πάλι από τους Τούρκους, αρχίζει στις 26 Ιουνίου 1522 και τελειώνει στις 2 Ιανουαρίου 1523, με τη Ρόδο να περνά τελικά στους Τούρκους και τους Ιππότες να εγκαταλείπουν το νησί ύστερα από 213 χρόνια και να καταφεύγουν στην Κρήτη αρχικά (Ηράκλειο) και από κει στη Μάλτα, το 1530.

Ωστόσο, από τότε μέχρι σήμερα, τίποτε δεν στάθηκε ικανό να σβήσει από τη Ρόδο τα ίχνη των Ιπποτών.

Τα τελευταία χρόνια, ο δρόμος των Ιπποτών, από την Ιερουσαλήμ, μέχρι και τη Μάλτα, αποκτά ζωηρό τουριστικό ενδιαφέρον.  Η Ρόδος, ωστόσο, είναι ο βασικός κόμβος στη διαδρομή των Ιπποτών. Εδώ υπάρχουν τα ίχνη δυο από τα πιο σημαντικά Ιπποτικά Τάγματα. Ο χώρος μοιάζει να ανήκει στους Ιωαννίτες Ιππότες, που τον διαμόρφωσαν και τον κατοίκησαν, όμως η Μεσαιωνική Πόλη της Ρόδου είναι και το ασφαλές καταφύγιο των Ιπποτών του Ναού, των Ναϊτών, από την πρώτη στιγμή των διωγμών τους στη Γαλλία.

Με κάποιο τρόπο «η άμαξα με το σανό», που αναχώρησε προς άγνωστη κατεύθυνση, από «τον Άγιο Μαρτίνο των αγρών», κουβαλώντας τα μυστικά και άρρητα των Ναϊτών, πρέπει να κατέληξε στη Ρόδο.

Παρατηρώ στο παρεκκλήσι του παλατιού του Μεγάλου Μαγίστρου, το υπερφυσικό, χάλκινο αντίγραφο του αγάλματος του Αγίου Νικολάου του Μπάρι, καθώς με κοιτάζει αυστηρά από το ύψος του βάθρου του, πριν αρχίσω να ανεβαίνω τη μνημειώδη μαρμάρινη σκάλα, που οδηγεί στον πρώτο όροφο του παλατιού.

Μια άκρως επιβλητική κατασκευή, που προκαλεί το απαιτούμενο δέος για το διαμονητήριο του Μεγάλου Μαγίστρου, εκείνου που τάσσεται «βραχίων» του Χριστού, με τη διττή όψη του Ιππότη, αυτή που εικονίζεται και στα διπλά ρόδα, δηλαδή ο «μοναχός, υπηρέτης του Θεού» από τη μια και από την άλλη, «ο στρατιώτης, που είναι έτοιμος να δώσει τη ζωή του».

Λες και αυτή η όρθια σκάλα οδηγεί στο μυστήριο. Στην κρύπτη των Knight's Templar's, αυτή την ίδια κρύπτη που φαίνεται να αναζητούν χιλιάδες άνθρωποι, που καταφθάνουν εδώ και ορισμένοι από αυτούς, ενδεχομένως να έχουν τη «συνείδηση» του μυημένου, που αναζητά το αιώνιο «Γκράαλ».

Βλέπω μπροστά μου ένα «Θύρσο» του Διόνυσου σε ένα ψηφιδωτό δάπεδο, εξαίσιας τέχνης. Και ο Θύρσος (βάζω με το νου μου) είναι ένα ιδανικό εργαλείο μύησης. Ένα «σημάδι για Εκλεκτούς».

Αυτό το Palazzo έχει παντού «μυστικές φωνές», που χρειάζονται, ωστόσο μια υποψία, για να μπορείς να ακούσεις τον «Κανόνα» του Saint Bernard of Clairvaux.

 

Η Porta Marina, η επίσημη θαλασσινή πόρτα στη Μεσαιωνική Πόλη της Ρόδου.

 

Ένας μυημένος δεν δίνει ποτέ εξηγήσεις, παρά μοναχά παρατηρεί μπροστά του τα «σημάδια» και πορεύεται.

Ναι, αυτό το Palazzo είναι γεμάτο ίχνη. Αυτή τη φορά πέρασα τρεις μέρες στη μαγεία του.

Στο όνομα του Ρόδου!

Έχω γραμμένα σε ένα σημειωματάριο τα ονόματα των εννέα ιδρυτών του Τάγματος του Ναού. Οι πρώτοι Knight's Templar's: Hugh of Payns, Godfrey of Saint-Omer, Archambaud of Saint-Aignan, Payen of Montidier, Geoffrey Bissot, Rossal (ή Roland), Andrew of Montbard, Gondemare, Godfroi.

Η Ρόδος είναι η «Λυδία Λίθος», ακόμη και για το τρίπτυχο του Ναϊτικού όρκου: «πενία, αγνότητα, υποταγή»!

Μοιάζει σαν αντί-ηχος στους επιβλητικούς διαδρόμους του παλατιού, η κατάρα του τελευταίου (;) Μεγάλου Μάγιστρου των Ναϊτών, του Jacques de Molay, καθώς το σώμα του τυλίγεται στις φλόγες της φωτιάς που άναψε στο Ile de la cite του Σηκουάνα ο εκδικητής Βασιλιάς, Φίλιππος ο Ωραίος, στις 18 Μαρτίου 1314. Ο Μεγάλος Μάγιστρος έδειξε με το δάκτυλό του τον Πάπα Κλήμη V, που παρακολουθούσε την εκτέλεση και φώναξε δυνατά: «Η απόφαση που μας καταδικάζει είναι μια άδικη απόφαση, αλλά στον ουρανό υπάρχει ένα δικαστήριο, όπου καταφεύγουν οι αδύναμοι. Σε αυτό το δικαστήριο καλώ μέσα σε 40 μέρες τον Ποντίφικα. Τον βασιλιά, τον καλώ να παρουσιαστεί στο ίδιο δικαστήριο μέσα σε ένα χρόνο».

Μετά, ο Jacques de Molay στράφηκε στον Βασιλιά Φίλιππο IV, τον Ωραίο, λέγοντας το ίδιο δυνατά: «Για σένα δεν θα περάσει ολόκληρος χρόνος και θα παρουσιαστείς μπροστά από το θρόνο του δημιουργού, για να λογοδοτήσεις για τα ανομήματα σου».

Ο Πάπας Κλήμης V εγκατέλειψε τα εγκόσμια 33 μέρες μετά την εκτέλεση του Μεγάλου Μάγιστρου, στις 20 Απριλίου 1314. Είπαν τότε ότι ο Ποντίφικας είχε προσβληθεί ξαφνικά από μια παράξενη, άγνωστη αρρώστια.

Όλοι οι μυημένοι, ωστόσο, έστρεψαν μονομιάς τη σκέψη τους στο Ναΐτη-Τιμωρό, τον βραχίονα του Ιππότη-Εκδικητή.

Πριν από το τέλος του 1314, σε λιγότερο δηλαδή από ένα χρόνο, ο Βασιλιάς Φίλιππος ο Ωραίος κατασπαράχτηκε από ένα αγριόχοιρο, στη διάρκεια ενός κυνηγιού και πέθανε με φρικτούς πόνους. Έτσι, πραγματοποιήθηκε η διαπρύσια κατάρα του Jacques de Molay για τη δυναστεία των Καπέτων (Les rois Capetiens), που εκπροσωπούσε ο Φίλιππος ο Ωραίος και ολοκληρώθηκε με τον πλήρη αφανισμό του βασιλικού οίκου από τη Γαλλική Επανάσταση.

Αυτά στριφογύριζαν στο κεφάλι μου περιδιαβάζοντας αυτό το Palazzo στη Ρόδο, όταν με την άκρη του ματιού μου είδα να με χαιρετά με ένα χαρακτηριστικό νεύμα του κεφαλιού του ένας κύριος, που είχε καρφιτσωμένο στο πέτο του ένα διακριτικό σηματάκι με τον Σταυρό του Αμάλφι, τον Σταυρό των Ιπποτών, τον Σταυρό της Μάλτας, όπως είναι πιο γνωστός.

 

Ο Σταυρός του Αμάλφι

Παραξενεύτηκα με τον χαιρετισμό, αλλά διαπίστωσα ότι, όπως φωτογράφιζα είχε βγει έξω από το πουκάμισό μου ένας ίδιος Σταυρός της Μάλτας, από χειρουργικό ατσάλι, που είχα αγοράσει λίγο πριν και τον είχα περάσει στο λαιμό μου...

Αυτό το Palazzo μοιάζει να είναι τελικά το «καθαρτήριο», μετά τη δικαίωση των Ναϊτών από τον Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ΄, με όπλο τον «Πάπυρο της Σινόν».

Το Palazzo είναι ένας τρόπος να εξασκηθείς σε όσα αφορούν στα μυστήρια των μυημένων.

Όχι, όχι, δεν χρειάζεται να ανεβεί κανείς νύχτα στον τρούλο του Αγίου Πέτρου, στο Βατικανό, για να καταλάβει τη δόξα των Illuminati. Η Ρόδος έχει υπέρλαμπρες νύχτες, με τον Σείριο να λάμπει χαμηλά στον ορίζοντα του Βορείου Ημισφαιρίου, τις νύχτες, από την Ισημερία του Σεπτεμβρίου, μέχρι την Ισημερία του Μαρτίου.

Ο Σείριος είναι ένα από τα άστρα των μυημένων, ο «aCMa», ή «α του Μεγάλου Κυνός», ή «a Canis Majoris».

Σείριος σημαίνει «φωτεινός» και απέχει από τη Γη 8,57 έτη φωτός.

Ορισμένοι από τους μυημένους των μυστικών εταιρειών πιστεύουν ότι η ζωή στη Γη προέρχεται από το Σείριο.

Το Palazzo μοιάζει αχανές, όσο και οι σκέψεις, που μπορεί να κάνει αυτός που το περιδιαβαίνει, έχοντας κατά νου στοιχειώδη πράγματα των μυημένων.

Έχω την αίσθηση ότι εδώ κυκλοφορώ ανάμεσα σε μυημένους, σε Illuminati, σε «Πεφωτισμένους».

Το Palazzo, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, από τότε που πέρασε στα χέρια των Τούρκων, χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή και παραδόθηκε στη φθορά. Τον 19ο αιώνα, ο επάνω όροφος είχε σχεδόν καταρρεύσει όταν μια μεγάλη έκρηξη, το 1856, στα υπόγεια της εκκλησίας του Αγίου Ιωάννου του Κολλακίου, δίπλα στο παλάτι, όπου υπήρχε αποθηκευμένη πυρίτιδα, ολοκλήρωσε την καταστροφή.

 

 

Η αναστήλωση του παλατιού άρχισε το 1937 από τον Ιταλό Διοικητή της Δωδεκανήσου, Καίσαρα Μάριο Ντε Βέκκι.

Διαβάζω στις σημειώσεις μου ότι ένα χειρόγραφο που φυλάσσεται στην εθνική βιβλιοθήκη του Παρισιού, με τα στοιχεία «10919-84v-236v», περιέχει μια επιστολή, που είχαν στείλει στρατιώτες, διώκτες των Ναϊτών, προς τον Βασιλιά Φίλιππο IV, τον Ωραίο. Οι στρατιώτες αυτοί πληροφορούν το βασιλιά με την επιστολή τους ότι ένας ψηλός αξιωματούχος των Ναϊτών διέφυγε με ένα πλοίο, μαζί με άλλους 40 μοναχούς του ίδιου Τάγματος.

Η ιστορία αυτή μοιάζει με την ιστορία της άμαξας με το σανό, που αναχώρησε από την εκκλησία του Αγίου Μαρτίνου των Αγρών, προς «άγνωστη κατεύθυνση».

Οι στρατιώτες δεν είπαν από πού απέπλευσε αυτό το πλοίο με τους Ναΐτες, τους αναχωρήσαντες προς άγνωστο προορισμό.

Σκέφτομαι ότι θα μπορούσαν να είχαν καταπλεύσει εδώ, στη Ρόδο, κάτω από το μπούργκο του Αγίου Νικολάου και ο Ναΐτης με τους 40 μοναχούς να πέρασαν στη συνέχεια από την Porta Marina, για να κατευθυνθούν στην Οδό των Ιπποτών και να φτάσουν μέχρι εδώ, στο Palazzo του Μεγάλου Μαγίστρου.

Συναρπαστικό!

Οι μελετητές της επιστολής υποπτεύονται ότι αυτοί οι αναχωρήσαντες Ναΐτες, που απέπλευσαν προς άγνωστη κατεύθυνση, μετέφεραν χρυσό και άλλα αντικείμενα αξίας. Το βέβαιο είναι ότι ο θησαυρός των Ναϊτών περιήλθε στο Τάγμα των Ιωαννιτών Ιπποτών της Ρόδου.

Από τις επάλξεις του παλατιού βλέπω το λιμάνι. Δεν έχει αλλάξει σχεδόν τίποτε από τότε. Ο χρόνος έχει τρόπους να ακινητεί και να πορεύεται. Διαφορετικά δεν θα υπήρχε αιωνιότητα, ούτε μνήμη.

 

ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ

Αθήνα, 29 Οκτωβρίου 2011





zervonikolakis.lastros.net   Επιστροφή στην αρχική σελίδα