ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ

ΓΗ ΤΩΝ ΜΥΘΩΝ

Libretto για έναν αφηγητή και δυο φωνές
 
(Libretto για έναν αφηγητή και δυο φωνές)
 
Πατρώα γη με των αμπελιών τα γέλια και της ελιάς την καλοσύνη. Με τον κισσό στους τοίχους των σπιτιών και τα φιλιά της θάλασσας. Με τα βουνά πάνω στα κύματα και τα πλοκάμια του ήλιου στα μαλλιά.

 
Γη της μητέρας Θεάς,
του Λαβυρίνθου και των κρίνων,
γη της φωτιάς και των ανέμων
γη του Γιούχτα και της Ιδης
γη της Αμάλθειας.

 
Το φως του λύχνου καίει το σώμα του λαδιού στης νύχτας το καρτέρεμα και τρέφει ο μύθος ιστορίες. Στους βωμούς, όπου ελάτρεψα, στους κέρνους, στα αγγεία της χοής και στους πυρσούς της λιτανείας.

 
Γη της φωτιάς των ηφαιστείων
των φαραγγιών και της αγάπης,
γη του γητεμού και των ερώτων
γη του πάθους και των μυστηρίων
γη της ψυχής μου.

 
Ικέτης στα ιερά κορυφής με την ανατολή του ήλιου και τα στρογγυλά φεγγάρια πάνω στα βουνά. Πυρό το στήθος σου, τους πόθους μου ανασαίνει και σκιρτά στους κυκλικούς χορούς με την αμάχη.

 
Γη του κρασιού, που μεθά
των σταφυλιών και της ειρήνης
γη των στεναγμών και της οδύνης
γη του ήλιου και των φεγγαριών
γη των ονείρων.

 
Μόχλος, Σπαθί, Αζηλακιάς, Λαγκός, Λενικά, Κερατίδα, Πέζες, Τραπέζα, Σαρακίνα, Ασκορδαλιά, Καψάς, Βους, Σκινοσέλι, Αρολίθια, Βίγλα, Καραβάς, Καταλύματα, Τρυπητή, Καμάρι, Πέτασσος.

 
Γη των μυριστικών που αγρυπνούν
των σκίνων και των ασπαλάθων
γη της χαρουπιάς και του φασκόμηλου
γη του πρίνου και των ευκαλύπτων
γη των ερώτων.

 
Χαλούν τον κόσμο οι πέρδικες στα σπηλιαρούδια και χτυπά η καρδιά του λαγού στην κοιμητιά. Η κουκουβάγια τρώει της νύχτας τη σιωπή και γράφει κύκλους το φεγγάρι.

 
Γη του μύθου που αγρυπνά
του Λάβρυος και της Αριάδνης
γη της Πασιφάης και του Μίνωα
γη του Αστερίωνα, ως έχεις
γη των θαυμάτων.

 
Κνωσός, Κάτω Ζάκρος, Φαιστός Μάλλια, Πετσοφάς, Τύλισσος, Βάϊ, Δικταίον Αντρον, Αμνισσός, Παλαίκαστρο, Λάστρος, Μάταλλα, Λέντας, Αρχάνες, Πραισός, Γουρνιά, Ιτανος, Μόχλος, Ιδαίον Αντρον, Καρφί, Γιούχτας, Κομμός, Ψείρα, Πετράς, Νήσος Λευκή, Αγία Τριάδα, Σπήλαιο Καμαρών, Χαμαίζι, Κριτσά, Νίδα.

 
Γη των αστεριών που αγρυπνούν
των τραγουδιών και της ελπίδας
γη των όρκων και της προσμονής
γη του Ζαγρέα και του Διόνυσου
γη των Κουρήτων.

 
Νεραϊδόσπηλιος, Συγκομάλλια, Λιναρές, Λιχτάρα, Μαύρη Πλάκα, Αγκαβανάκια, Ζυγομόνερο, Μουχλιανά, Κακοντίκι, Φαραγκούλια.

 
Γη της ρακής που ανάβει φλόγα της αψάδας και της ομορφιάς γη των οίστρων και των εγκωμίων γη του καλοκαιριού που καίει γη των αιώνων.
 
ΚΡΥΜΜΕΝΟΣ ΕΚΕΙ, στα φύλλα της ελιάς, κρυφακούγοντας τον ήλιο να τρίζει στο καταμεσήμερο. ΜΕ ΤΟ ΧΕΡΙ σκιάδι στο μέτωπο. ΚΟΥΡΣΑΡΟΣ των μύθων. ΜΕ ΤΟ ΦΩΣ τρισμέγιστο να μετεωρεί. ΗΛΙΕ, άνακτα, ΦΩΤΟΔΟΤΗ. Στο δώμα του ουρανού τρέχουν ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ, με γυμνό σώμα. ΤΗΣ ΖΩΗΣ τα μυστήρια. Και οι σπασμένες ΦΩΝΕΣ που ξυπνούν μέσα απ" το λήθαργο, γυρεύοντας τη φλόγα της φωτιάς.

 
Ωωωώώώχ!
Το λινό σεντόνι.

 
ΝΑ ΤΥΛΙΧΤΟΥΝ ΟΙ ΜΕΡΕΣ κι οι χαρές. ΤΟ ΦΩΣ του κόσμου. Ποιός το μπορεί. Τρέχει ο καιρός, ΑΧ! ΗΛΙΕ ΜΟΥ, τρέχει ο καιρός.
ΚΟΚΚΙΝΟ! Αλυκο κόκκινο το χρώμα του κρασιού. Κι ΕΣΥ χρυσή, μες" στα στολίδια. Ισκιος πως είναι η ζωή, μην το πιστεύεις, κι ούτε στο αμίλητο νερό μην ορκιστείς. Ο ΚΥΚΛΟΣ κλείνει.

 
Γέλα φωτιά.
 
Βάλε του ήλιου μια φωνή. Τραγούδα. Εεέέέε, τραγούδησέ μου της θάλασσας τα κύματα...

 
Θαλλός ελιάς τον κόσμο να σκεπάζει!
 

 

Αθήνα, 28 Μαρτίου 2004



zervonikolakis.lastros.net   Επιστροφή στην αρχική σελίδα