ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ

 

 

ΜΙΝώΑ ΓΗ

Λεπτομέρεια από τοιχογραφία του 1650 Π.Χ. στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης

 

ΊΔΕ  Ο  ΤΟΠΟΣ

 

Ονόματα μυστικά στο φως της μέρας. Ένα καλάθι φρέσκα σύκα σκεπασμένο με αμπελόφυλλα. Μια χούφτα φάβα από λαθούρι. Μια κόφα λιάτικα σταφύλια. Το φως του λύχνου. Μια στρογγυλή κερήθρα μέλι σε μια κυψέλη από πηλό. Η πρωινή δροσιά στα φύλλα. Ένα κλαδί ελιάς.

Ο Ταύρος.

Ο τόπος είναι το σημάδι.

 Τα ίδια βουνά, οι ίδιες θάλασσες.

 

Ο ορίζοντας είναι η αρχαία γραμμή του ήλιου, των άστρων και του φεγγαριού. Η πρώτη φασκιά των πραγμάτων. Με δυο λέξεις: Γαία Μινώα.

Στις φλέβες μου χτυπά

των ασπίδων ο κρότος΄ ιερός

για το Δία που κρύβουν

στην Κρήτη οι Κουρήτες.

 

Αυτός ο τόπος είναι. Τα χαμηλά βουνά με τις ελιές. Οι γυμνές πέτρες. Και τα αμπέλια ανάσκελα στον ήλιο. Γαίαν αυτήν. Μινώα. Το χώμα του πηλού από τα λαδοπίθαρα, στα Μάλια και στο Θραψανό.

 

Πρώιμος ακόμη τους είδα

το βωμό να κυκλώνουν΄ Αυτοί

που τους έταξε η Ρέα.

Της ψυχής μου ακμαίοι τροφείς.

 

 

Ο τόπος με τις αχιμάδες. Η κορφή του Γιούχτα. Η κορυφή Πάχνες στα Λευκά Όρη. Η Ζώμινθος στον Ψηλορείτη και το οροπέδιο της Νίδας. Η κορφή Τίμιος Σταυρός στην Ίδη. Το οροπέδιο Ομαλός. Η άκρα Καρφί στο Λασίθι, με το Ιερό κορυφής. Η κορφή Εντίχης στη Δίκτη. Το Δικταίο άντρο. Η κορφή Αφέντης στα Στειακά Βουνά. Το Ιδαίον άντρο. Τα σημάδια μου. Να βάλω ακόμη την Ασκορδαλιά και τον Καψά, γιατί συντρόφεψαν εξ αρχής όσα είδα.

 

Κι όπου, έκτοτε, τόπος.

Διός Ιερά και δικά μου΄ βάθρα

σε κυανά έρωτος

και θαύματα πολλά των ανθρώπων.

 

 

Ο προϊστορικός της φωτιάς πρώτα και του χαλκού με το δόρυ. Ο μικρός με το πέλμα του ήλιου.

Ο αεί και νυν. Με ιδεογράμματα είναι που χαράζω τον καιρό, πρώιμος ακόμη στα μέτρα του πηλού. Πλέκω καλάθια τον καιρό, με βέργες λυγαριάς και με καλάμια. Τον καιρό του τρύγου. Τον καιρό της ελιάς. Με καρπούς αιώνιους, που έχω πάντα την ίδια γεύση τους στη γλώσσα.

Ο Ανακτορικός της φωτιάς του λύχνου, που πυρπόλησε τα υπάρχοντά μου στην ταραχή του ηφαιστείου. Ο ανέσπερος στο αιέν, με το φως του Ωρίωνα. Το ζώμα μου είναι αυτό του Πρίγκιπα των κρίνων.

 

Ο θεός που γεννήθηκε στο φως του ήλιου

της Αυγής θεωρός

και της μέρας το τρίξιμο σ’ ένα καρπούζι

στων φιλιών Σου τους μύθους.

 

 

Μάσκες χρυσές Μυκηνών και διπλές μέλισσες Μινώες οπίσω μου.

Με γνωρίζεις ασφαλώς, δίχως τον παραμικρό κίνδυνο να κάνεις λάθος.

Οι Διπλοί Πελέκεις είναι και τα Διπλά Κέρατα.  Όπου τόπος και όπου σημάδι.

Σε μυστικές σπηλιές, στα έγκατα. Και σε κορφές βουνών με την αισθήτα του ήλιου.

Αιγηίς και Μινώα. Θήρα, Αμοργός, Δήλος, Κέα, Σύρος, Κέρος, Πολύαιγος, Μήλος.

 

Στο καμπούνι μου όρθιος, εγώ της θήρας

με το χέρι στο κούτελο

ένας τοίχος ιστόρησε το πριν μου όλο

στα ταξίδια της θάλασσας.

 

Διαβάζω ακόμη τις μυστικές συλλαβές των αποκρύφων στα χείλη της θεάς με τους κρόκους. ΤΑΥΡΟΚΕΡΩΣ ΜΗΝΗ. Με ένα οίστρο φεγγαριού τις νύχτες του καλοκαιριού. ΟΜΝΥΩ. Με το φόβο των άστρων. Ο τόπος μου είναι ύμνος στη ζωή. Μια προχόη. ΕΡΝΟΣ. Οι λέξεις σηκώνουν το βάρος των αιώνων.

Στον ουρανό τη νύχτα γράφει μύθους η Αριάδνη. Διόνυσον κατάγουσα. ΤΑΥΡΟΒΟΑΝ. Στις ακτές της Νάξου περιφέρομαι. Πλάκα, Γύρουλας, Αγία Άννα. Σε καλαμιές, πατατοχώραφα, φράχτες με φραγκοσυκιές, αλόες, κέδρους, κρίνα του γιαλού, σκίνα και καλοκαιρόχορτα ξερά. ΥΡΙΑ ΝΑΞΟΥ.  Με ένα κλαδί ελιάς στα χέρια κι ένα πλοκάμι αμπελιού, ικέτης.

 Ένα φωνήεν κατρακυλάει στα χαλίκια. ΟΡΧΟΥΜΑΙ. Σε τόπους μυστικούς. Εν τούτοις, τίποτε δεν είναι πιο απόκρυφο από τα φανερά. ΠΟΛΥΟΡΓΙΟΝ ΦΑΟΣ. Σε οργιαστικούς χορούς, με το πόδι του ταύρου. Ο τόπος με τους ανθισμένους κρόκους και τα κρίνα.

Αυτός ο τόπος είναι.

Γαία Μινώα.

 

 

Νάξος, Υρια, Ιερό Διονύσου, 21 Ιουνίου 2006

Ικέτης

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Τα σχέδια που συνοδεύουν το κείμενο είναι του Νίκου Ζερβονικολάκη

 



zervonikolakis.lastros.net   Επιστροφή στην αρχική σελίδα >