|
Τρεις μέρες με μουσική, τραγούδια και χορούς μπροστά από τη σκηνή, που στήθηκε στην παραλία των Ματάλων.
ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ Ο ΜΥΘΟΣ ΤΩΝ ΜΑΤΑΛΩΝ ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ
Τα «Παιδιά των Λουλουδιών» ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα και επέστρεψαν στον τόπο απ’ όπου ξάφνιασαν τον κόσμο τη δεκαετία του ’60, στα Μάταλα. Οι 50.000 άνθρωποι κάθε ηλικίας, που συγκεντρώθηκαν μπροστά στις σπηλιές, κατά τη διάρκεια του τριήμερου φεστιβάλ, επιβεβαίωσαν αυτό που έγραφε η αφίσα για την επιστροφή τους, ότι «ο μύθος των Ματάλων είναι ζωντανός». Είναι ο μύθος που άρχισε να δημιουργείται στα μέσα της δεκαετίας του 1960, με τους πρώτους Hippies, που άρχισαν να καταφθάνουν στα Μάταλα και με ένα ανεξήγητο τρόπο κατάφεραν να τον διαδώσουν στα πέρατα του κόσμου. Ο Μύθος μιας αμφισβήτησης πολλών πραγμάτων εκείνης της εποχής, που είχαν να κάνουν με τον τρόπο ζωής, το πολεμικό πνεύμα που εξέπεμπε ο πόλεμος στο Βιετνάμ, η προστασία της φύσης και του περιβάλλοντος.
Ο ντράμερ επί σκηνής, με φόντο το βράχο με τις σπηλιές.
Τα «παιδιά των λουλουδιών» εκείνης της εποχής, που καταφθάσανε τις προηγούμενες μέρες στα Μάταλα, χωρίς να αποδομούν τον παλιό μύθο των Hippies του ’60 και τις ιδέες εκείνης της μακρινής πλέον εποχής, εμφανίστηκαν με ένα «συμβατικό λουκ» οι περισσότεροι, αλλά με μια αληθινή νοσταλγία για όσα έζησαν στα Μάταλα, λέγοντας ότι αυτό ήταν από τα καλύτερα κομμάτια της ζωής τους.
Δυο από τους πρωταγωνιστές του τριήμερου στα Μάταλα. Ο Γερμανός δημοσιογράφος και συγγραφέας του βιβλίου "The Myth of Matala", Arn Strohmeyer και ο George, ο Fisherman, όπως τον φώναζαν οι Hippies του ’60.
Είναι κάποιοι από τους Hippies που επέστρεψαν στα Μάταλα για το τριήμερο, ύστερα από 40 χρόνια.
Ορισμένοι από τους Hippies, που επανέκαμψαν στα Μάταλα αυτές τις μέρες, δεν άλλαξαν «λουκ» από τότε. Απλά, μεγάλωσαν, πάτησαν τα εξήντα, αλλά παρέμειναν «παιδιά των λουλουδιών» και στην εμφάνιση. Κάποιοι από αυτούς εξέφρασαν την επιθυμία να ξαναμείνουν στις σπηλιές, έστω για το μικρό χρονικό διάστημα των λίγων ημερών, που θα παρέμεναν στα Μάταλα. Αυτό όμως δεν ήταν δυνατόν, γιατί εδώ και χρόνια οι σπηλιές έχουν χαρακτηριστεί προστατευμένος αρχαιολογικός χώρος.
Σε όλη τη διάρκεια του τριήμερου ο βράχος με τις σπηλιές είχε την τιμητική του. Χιλιάδες άνθρωποι περιηγήθηκαν στις σπηλιές και φωτογραφήθηκαν στις εισόδους τους ή στο εσωτερικό τους.
Ωστόσο, κάποια σακίδια έκαναν την εμφάνισή τους μέσα στις σπηλιές, χωρίς, πάντως να επιτραπεί τελικά σε κανένα να διανυκτερεύσει εκεί. Άλλωστε, καθ’ όλη τη διάρκεια του τριήμερου, οι σπηλιές είχαν την τιμητική τους από επισκέπτες. Χιλιάδες άνθρωποι πέρασαν από τον βράχο με τις σπηλιές, που εκτός των άλλων, απέκτησαν και ένα χαρακτήρα «μνημείου» των Hippies, πέρα από τον αρχαιολογικό τους χαρακτήρα. Όσοι έμειναν στις σπηλιές τη δεκαετία του ’60 δεν κρύβουν ότι έχουν ένα «συναισθηματικό δέσιμο» με αυτούς τους χώρους και όσοι από αυτούς επέστρεψαν αυτές τις μέρες στα Μάταλα πήγαν να ξαναβρούν τη σπηλιά που έμεναν τότε, χωρίς να κρύβουν τη συγκίνηση και τη νοσταλγία τους. Όπως έλεγαν όμως, αυτό που προέχει είναι να διατηρείται ζωντανό, έστω ένα κομμάτι από την ουσία τους πνεύματος της εποχής των «παιδιών των λουλουδιών» του ’60 και πιστεύουν ότι αυτό συμβαίνει σε γενικές γραμμές, παρ’ ότι τα περισσότερα από τα άλλοτε «παιδιά των λουλουδιών» έχουν μπει εδώ και πολλά χρόνια στο «σύστημα», ορισμένοι απέκτησαν αξιώματα και θέσεις που λοιδορούσαν το ’60, και εν γένει ζουν ένα «συμβατικό τρόπο ζωής», που αμφισβητούσαν την εποχή των Ματάλων.
Χαρακτηριστικό στιγμιότυπο από τις σπηλιές, στη διάρκεια του τριήμερου.
Ο κύριος όγκος όμως από τους 50.000 επισκέπτες των Ματάλων δεν ήταν τα «Παιδιά των λουλουδιών» του ’60, που επέστρεψαν, αλλά ήταν νέοι ως επί το πλείστον άνθρωποι, που προσπάθησαν να μυηθούν κατά ένα τρόπο στην ατμόσφαιρα των Ματάλων του ’60. Αυτοί οι νέοι ήταν εκείνοι που έδωσαν και τον τόνο στις εκδηλώσεις του τριήμερου. Αυτοί ήταν οι πρωταγωνιστές γύρω από τη μεγάλη τέντα με τα συγκροτήματα που έπαιζαν μουσική αυτές τις τρεις μέρες, αυτοί χόρευαν και ήταν στιγμές, που έδιναν εικόνες και στιγμιότυπα, όπως εκείνα που είχαμε δει στα μεγάλα υπαίθρια, ανοικτά φεστιβάλ της δεκαετίας του ’60 στο “Woodstock” και στο “Wight Island”. Ήταν άθλος των διοργανωτών ότι όλα πήγαν καλά στη διάρκεια αυτού του τριήμερου. Γιατί, το να μαζευτούν 50.000 άνθρωποι σε ένα μικρό τόπο, με δύσκολη πρόσβαση, όπως είναι τα Μάταλα είναι κατόρθωμα. Όπως κατόρθωμα ήταν και η άψογη διοργάνωση από τον Δήμο Φαιστού. Χιλιάδες αυτοκίνητα βρήκαν θέση να παρκάρουν, χωρίς καμιά «ουρά» και καμιά καθυστέρηση, με την καθοδήγηση εκατοντάδων ανθρώπων του Δήμου, που κατάφεραν να πετύχουν το ακατόρθωτο.
Ένας από τους επιστρέψαντες της δεκαετίας του ’60.
Ο οικισμός των Ματάλων, πολύ μεγαλύτερος σήμερα απ’ ό,τι ήταν τη δεκαετία του ’60 γέμισε κόσμο. Οι δρόμοι είχαν μια ασταμάτητη ροή ανθρώπων όλες τις ώρες του 24ώρου. Πολλοί έπαιζαν μουσική ή χόρευαν στους δρόμους, μακριά από την κεντρική σκηνή. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι δημιουργούσαν μια ατμόσφαιρα γιορτής. Αυτή η ατμόσφαιρα βέβαια δεν υπήρχε με τους Hippiesτου ’60, όπως δεν υπήρχαν και τόσοι πολλοί άνθρωποι στα Μάταλα. Ο κόσμος τότε ήταν στις σπηλιές και στην παραλία. Στο μικρό οικισμό υπήρχαν ελάχιστα μαγαζιά, που εξυπηρετούσαν τις ανάγκες των παιδιών των λουλουδιών, αλλά η ζωή των Hippies ήταν ως επί το πλείστον στο βράχο με τις σπηλιές και στην παραλία.
Ένα από τα παιδιά των λουλουδιών της δεκαετίας του ’60, που δεν το άλλαξαν τα χρόνια που πέρασαν.
Υπήρχαν παρέες, που μαζεύονταν έξω από τις σπηλιές, για να παίξουν κιθάρα και να τραγουδήσουν. Υπήρχαν ομάδες που μαγείρευαν κάποιο φαγητό και στη συνέχεια γινόταν ένα είδος σισίτιου, όπως τις φορές, που Captain George χάριζε τα ψάρια του στα παιδιά των λουλουδιών και ακολουθούσε ένα πανηγύρι. Ο Captain George ή ο Fisherman, όπως τον έλεγαν πολλοί, ο Ψαράς των Ματάλων, εξακολουθεί να είναι η ψυχή και το πνεύμα εκείνης της εποχής, που διατηρείται κατά ένα τρόπο στα Μάταλα από τότε, χωρίς ποτέ να εξαλειφθεί. Είναι η επιγραφή που δεν έσβησε ποτέ από ένα τοίχο στην παραλία «Welcome to Matala George» και δίπλα ζωγραφισμένα τρία λουλουδάκια, ενώ αμέσως δίπλα στον ίδιο τοίχο ο George διατηρούσε πάντοτε το βασικό σύνθημα των Hippies του ’60: «Today is life Tomorrow never comes». Αυτό ήταν το πνεύμα «ζήσε το σήμερα» και το ζούσαν χρησιμοποιώντας ως βασικό χαιρετισμό τους τη λέξη Ειρήνη (Peace). Οι σπηλιές τότε ήταν τρόπος ζωής. Αυτό το κλίμα βέβαια απουσίαζε από το τριήμερο της επιστροφής των Hippies στα Μάταλα. Και η ατμόσφαιρα στην παραλία ήταν τώρα διαφορετική, με τόσες χιλιάδες κόσμο. Στα μισά της ημικυκλικής παραλίας είχε στηθεί τώρα μια μεγάλη σκηνή για τους μουσικούς, που έπαιζαν στη διάρκεια του τριήμερου. Μια σκηνή, με μια άσπρη πάνινη τέντα, που δημιουργούσε δυο αψίδες. Η μια αψίδα έβλεπε στον οικισμό και η άλλη στο βράχο με τις σπηλιές.
Η Κρητική Λύρα ξεσήκωσε πολλές φορές τον κόσμο, που τραγούδησε και χόρεψε με την ψυχή του.
Ήταν ένα πολύ έξυπνο και λιτό σκηνικό, στημένο (συμβολικά;) στο σημείο που τα παιδιά των λουλουδιών του ’60 έσκαβαν συνήθως ένα μεγάλο λάκκο στην άμμο, τις μέρες με την Πανσέληνο και μέσα εκεί άναβαν μια τεράστια φωτιά, που έκαιγε όλη τη νύχτα, συντροφεύοντας τα τραγούδια και τους χορούς τους γύρω από τις φλόγες. Αυτές τις μέρες δεν άναψε καμιά φωτιά. Τη θέση της πήραν τα φωτορυθμικά και οι χρωματιστοί προβολείς, που έντυναν όσους χόρευαν κάτω από τη σκηνή, με λογής χρωματιστά φώτα. Ο ήχος της μουσικής ήταν δυνατός κι όχι όπως τότε. Οι σπηλιές ήταν κι αυτές φωτισμένες με προβολείς που αναδείκνυαν το βράχο στο φόντο της μεγάλης σκηνής. Τότε, τα αυτοσχέδια λυχνάρια, που έκαιγαν λάδι ή πετρέλαιο, έδιναν άλλη αίσθηση, με το χλωμό φως τους να φωτίζει αμυδρά το στόμιο κάθε σπηλιάς και πάνω ένα λαμπερό, υπέροχο φεγγάρι.
Μια πανοραμική εικόνα της παραλίας, με τη μεγάλη σκηνή του φεστιβάλ.
Ήταν το ίδιο φεγγάρι, που σκαρφάλωνε και αυτό το τριήμερο στον ουρανό, λίγο πριν την Πανσέληνο. Υπέροχο όπως πάντα, αληθινό και μεγαλοπρεπές, όπως το τραγουδούσε τότε η Joni Mitchell στο Carey: «…The night is a starry dome And they're playin' that scratchy rock and roll Beneath the Matala Moon…». Μαγικές νύχτες, που είναι δύσκολο να αντιγραφούν. Ωστόσο, και στη διάρκεια του τριημέρου της επιστροφής των Hippies στα Μάταλα, η ατμόσφαιρα γύρω από τη σκηνή είχε μια αίσθηση από τα παλιά. Ζευγαράκια να φιλιούνται, χορεύοντας στο φως του φεγγαριού, πιτσιρίκια στα χέρια των γονιών τους, αγόρια και κορίτσια κάθονται στην άμμο και να πίνουν μπύρες. Τα πιτσιρίκια είχαν και αυτά τη θέση τους στο τριήμερο της επιστροφής στα Μάταλα. Σε ειδικούς χώρους, που είχαν προβλεφθεί για τα παιδιά, μπορούσαν να παίζουν και να ζωγραφίζουν. Η σκέψη να καθιερωθούν τα Μάταλα, ως ένα «παγκόσμιο σημείο συνάντησης» στο πνεύμα των παιδιών των λουλουδιών της δεκαετίας του ’60 φαίνεται ότι κέρδισε πολλούς πόντους στη διάρκεια του τριημέρου, που οι εκδηλώσεις του έκαναν το γύρο του κόσμου μέσα από το διαδίκτυο. Τηλεοπτικές κάμερες και φωτο-ειδησεογράφοι από διεθνή πρακτορεία ειδήσεων κάλυψαν τις εκδηλώσεις στα Μάταλα. Το λιμάνι της Φαιστού των Μινωικών χρόνων, διάσημο στη Μεσόγειο εκείνης της εποχής, όπως δείχνουν και τα ευρήματα των αρχαιολογικών ανασκαφών στην περιοχή, φαίνεται να διατηρεί τη φήμη που του προσέδωσαν τα παιδιά των λουλουδιών στη δεκαετία του ’60 και με αυτή τη φήμη να περνά μέσα από το διαδίκτυο ακτινοβολούν και σήμερα σε όλο τον κόσμο.
ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ Μάταλα 12 Ιουνίου 2011 |
Επιστροφή στην αρχική σελίδα