ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ

ΜΑΤΑΛΑ

Τα Παιδιά Των Λουλουδιών Επιστρέφουν

Ποτέ δεν έπαψαν να φωτογραφίζουν τις σπηλιές.

 

 

Μετά από τέσσερις δεκαετίες «τα παιδιά των λουλουδιών» επιστρέφουν στα Μάταλα με το σύνθημα: «ο μύθος των Ματάλων είναι πάντα ζωντανός». Μια αφίσα με αυτό το σύνθημα, που παραπέμπει στη δεκαετία του 1960 είναι το κάλεσμα για την επιστροφή στα Μάταλα του 2011, όσων  νοσταλγούν τις μέρες της περιόδου 1967-1970 στις σπηλιές του Λιβυκού, τις νύχτες με τις κιθάρες και τις φωτιές στην παραλία, το μεγάλο φεγγάρι στον ουρανό και τις πρωινές βουτιές στη θάλασσα.

Δυο από τα παιδιά εκείνης της εποχής, που δεν ξέχασαν ποτέ τη ζωή στα Μάταλα είναι οι εμπνευστές της επιστροφής στο βράχο με τις αρχαίες σπηλιές, που έγιναν τόπος συνάντησης νέων απ’ όλο τον κόσμο την εποχή των μεγάλων υπαίθριων φεστιβάλ στο Woodstock και στο Wight Island.

 

Τα «παιδιά των λουλουδιών» στα Μάταλα, το 1968!

 

ΟΓερμανός συγγραφέας και δημοσιογράφος Arn Strohmeyer, μαζί με τον επίσης Γερμανό εκδότη  Thomas Balistier είναι οι άνθρωποι που ονειρεύτηκαν αυτή τη συνάντηση και θέλησαν να την κάνουν πραγματικότητα.

Το 1967, ο  Arn Strohmeyer ήταν φοιτητής φιλοσοφικής και βρέθηκε στα Μάταλα, όπως και χιλιάδες άλλοι νέοι που πέρασαν από τη διάσημη παραλία της Νότιας Κρήτης εκείνα τα χρόνια. Ο ίδιος σήμερα συγκέντρωσε φωτογραφικό υλικό από εκείνα τα χρόνια και το τύπωσε σε ένα βιβλίο-ανάμνηση αυτής της «χρυσής εποχής» και θα το παρουσιάσει σ’ αυτή την παγκόσμια συνάντηση που θα γίνει στα Μάταλα, από τις 11 μέχρι τις 13 Ιουνίου.

Το βιβλίο έχει τίτλο "The Myth of Matala" και ο συγγραφέας του Arn Strohmeyer, έδωσε μια συνέντευξη στην εφημερίδα «ΠΑΤΡΙΣ» του Ηρακλείου, όπου εξηγεί γιατί θέλησε να οργανώσει (μαζί με τον Δήμο της Φαιστού) αυτή την επιστροφή «των παιδιών των λουλουδιών» στα Μάταλα, μετά από 45 χρόνια.

Τα Μάταλα, λέει ο Γερμανός Δημοσιογράφος και συγγραφέας, είναι «ένα παγκόσμιο σημείο συνάντησης» και αποκαλύπτει στη συνέχεια ότι η ιδέα της επιστροφής εκεί έχει γίνει ήδη «ένα παγκόσμιο κίνημα, που το έχουν αγκαλιάσει ήδη 200.000 άτομα απ’ όλο τον κόσμο.

Από το ρεπορτάζ που έχουμε κάνει θα πρέπει να αναφέρουμε ότι για το συγκεκριμένο τριήμερο έχουν κλειστεί σχεδόν όλα τα δωμάτια στην περιοχή.

Κανείς δεν ξέρει πόσοι από αυτούς τους 200.000, που έχουν δείξει ενδιαφέρον θα καταφέρουν τελικά να βρεθούν στα Μάταλα, αν και ο εμπνευστής αυτής της παγκόσμιας συνάντησης εκτιμά ότι θα είναι πολλές χιλιάδες αυτοί που θα ξαναδούν τον ήλιο να βουτάει στη θάλασσα, μπροστά στο θεατρικό ημικύκλιο του κόλπου των Ματάλων.

 

Η θέα προς τον οικισμό των Ματάλων από το στόμιο μιας σπηλιάς.

 

Ο 68χρονος σήμερα Arn Strohmeyer, θυμάται την πρώτη του επίσκεψη στα Μάταλα, ως «παιδί των λουλουδιών»: «Πρώτη φορά ήρθα στα Μάταλα το 1967, επειδή στην εποχή μου τα Μάταλα ήταν διάσημα σε όλο τον κόσμο και φυσικά στη Γερμανία. Οι νέοι της δεκαετίας του ΄60, απʼ όσο θυμάμαι τους ανθρώπους της γενιάς μου, αντιλαμβάνονταν την επίσκεψη στα Μάταλα ως ιερό καθήκον και υποχρέωση τους. Όλοι οι φοιτητές στο Πανεπιστήμιο μιλούσαν για τα Μάταλα, όλοι ήθελαν να έρθουν και να επισκεφθούν αυτό τον τόπο».

Ο δημοσιογράφος της εφημερίδας του Ηρακλείου τον ρωτάει αν ήταν εύκολο τότε να έρθει από τη Γερμανία στα Μάταλα, και δίνει μια πολύ ενδιαφέρουσα απάντηση: «Το θεωρούσα πάρα πολύ εύκολο, γιατί είχαμε δύο μήνες διακοπές από το Πανεπιστήμιο που μπορούσα να το εκμεταλλευτώ. Όμως δεν αποφάσισα να έρθω μόνος. Πήρα μαζί έναν φίλο και ξεκινήσαμε από τη Γερμανία κάνοντας auto stop. Από τη Γερμανία φτάσαμε στη Βιέννη, όπου δυσκολευτήκαμε να βρούμε άλλο μέσο μεταφοράς και μείναμε εκεί τρεις μέρες. Στη συνέχεια όμως καταφέραμε να φτάσουμε στην Αθήνα μέσω Γιουγκοσλαβίας κι από την Αθήνα πήραμε το καράβι για Ηράκλειο. Μετά, πάλι με auto stop φτάσαμε ως τα Μάταλα. Μπορεί για τα σημερινά δεδομένα όλο αυτό να ακούγεται τρελό, αλλά νομίζω πως πρέπει να κατανοήσετε τον παλμό. Όλοι οι νέοι ζούσαν στον «πυρετό των Ματάλων». Ήταν μια τέτοια κατάσταση. Ένα σημείο παγκόσμιας συνάντησης που δεν μπορούσες να μην πας».

Και όταν πια φτάνει στα Μάταλα, μαγεύεται όπως λέει από το θέαμα και περιγράφει: «Α, ήταν μοναδικό! Είδα από απόσταση μια υπέροχη θέα κι ένα τοπίο που ποτέ δεν είχα ξαναδεί. Οι άνθρωποι τη δεκαετία του ʼ60 ήταν υπέροχοι. Και οι σπηλιές! Οι σπηλιές που όλοι περιμέναμε να δούμε, για καιρό με συνεπήραν. Σπηλιές πάνω από την παραλία. Μια υπέροχη παραλία. Βέβαια, φεύγοντας από τη Γερμανία είχα την εντύπωση πως έρχομαι σε μια χώρα που έχει πάντα καλοκαίρι. Στα Μάταλα έφτασα ωστόσο Απρίλιο κι είχε υπερβολικό κρύο τη νύχτα για κάποιον που κοιμόταν στις σπηλιές όπως εγώ με καλοκαιρινά και χωρίς sleeping bag. Μπορεί να ήταν δύσκολο, αλλά δεν ήταν τόσο σημαντικό για εμένα.  (…) Άνθρωποι απʼ όλο τον κόσμο βρίσκονταν μαζί και μοιράζονταν τις ίδιες εμπειρίες. Θα μπορούσαμε να πούμε πως τα Μάταλα ήταν κάτι σαν το σημερινό face book, όμως χωρίς αποξένωση, με ταυτότητα, σε πραγματικό χώρο και με πραγματικές εμπειρίες. Γνώρισα πάρα πολύ κόσμο. Και πάρα πολλούς κατοίκους των Ματάλων. Που ήταν τόσο καλοί κι ευγενικοί μαζί μας».

Ο βράχος με τις σπηλιές, όπως ήταν το 1968, με την παραλία μπροστά, χωρίς ομπρέλες και ξαπλώστρες.

Και η υπόλοιπη συνέντευξη έχει ενδιαφέρον τόσο για τις περιγραφές που κάνει για τα Μάταλα της δεκαετίας του 1960, όσο και για τις αναφορές του στη διεθνή πραγματικότητα εκείνης της εποχής, που δεν άρεσε στα «παιδιά των λουλουδιών», με πρώτο και καλύτερο τότε τον πόλεμο στο Βιετνάμ. Ο Arn Strohmeyer, αναφέρεται σε ένα σύνθημα που το βρήκα και πρόσφατα ακόμη (ξανα)γραμμένο σε ένα τοίχο στα Μάταλα: «ζήσε για το σήμερα, το αύριο δεν θα έρθει ποτέ» και λέει ότι με αυτό τον τρόπο οι νέοι στα Μάταλα «…ήθελαν να εκφράσουν με τρόπο ειρηνικό την αντίδραση τους σε κάθε πόλεμο και ειδικότερα την αντίδρασή τους στον πόλεμο του Βιετνάμ…».

Την ίδια εκείνη εποχή βρέθηκα κι εγώ στα Μάταλα, με την πρώτη μου τότε δημοσιογραφική αποστολή.

Χαρακτηριστικός ήταν τότε ο χαιρετισμός μεταξύ τους, με τα δυο δάκτυλα, (τον δείκτη και τον μέσο) του δεξιού χεριού να σχηματίζουν το «V» της νίκης και με τη φράση  «Peace Man».

Το τριήμερο της παγκόσμιας αυτής συνάντησης (11 με 13 Ιουνίου) στα Μάταλα είναι μια ευκαιρία να βρεθεί ένας τρόπος, να γεφυρωθεί ο χρόνος ανάμεσα στις δυο εποχές.

Η αφίσα για την παγκόσμια συνάντηση στα Μάταλα γράφει: «Ο Μύθος των Ματάλων είναι ζωντανός»!

 

Ο εμπνευστής αυτής της επιστροφής «των παιδιών των λουλουδιών», ο Arn Strohmeyer, ελπίζει ότι θα καθιερωθεί, και τα Μάταλα θα γίνουν ένας παγκόσμιος τόπος συνάντησης, γι’ αυτό και λέει στη συνέντευξή του: «Ο ενθουσιασμός μου για τα Μάταλα δεν έσβησε ποτέ, παρά τα χρόνια που πέρασαν. Ήταν ένας ενθουσιασμός για τη ζωή στα Μάταλα, αλλά και για τις καλύτερες στιγμές όλων όσων πέρασαν από κει. Στιγμές που ποτέ δεν πρόκειται να έρθουν ξανά. Όσα βιβλία κι αν έχω γράψει, το βιβλίο για τα Μάταλα είναι που απολαμβάνω περισσότερο απʼ όλα, διότι περιγράφει μια ζωή απλή, χαραγμένη στην καρδιά χιλιάδων ανθρώπων».

Τρία μερόνυχτα (11-13 Ιουνίου) με ασταμάτητη μουσική των δεκαετιών του 1960 και του 1970, στην παραλία, μπροστά από το μεγάλο βράχο με τις σπηλιές.

Το ενδιαφέρον είναι μεγάλο ασφαλώς για τη συνάντηση χιλιάδων ανθρώπων, όπως εκτιμάται, σε ένα προϊστορικό Μινωικό λιμάνι (τα Μάταλα ήταν λιμάνι της Φαιστού), απ’ όπου τα καράβια με τον Διπλό Πέλεκυ στα πανιά τους διέπλεαν τη Μεσόγειο, κρατώντας την για όλους μια ανοικτή θάλασσα ειρήνης. Τα Μάταλα ήταν ένα από τα προϊστορικά λιμάνια, για τη συνάντηση, αλλά και την ειρηνική συνύπαρξη δυο αρχέτυπων, μεγάλων πολιτισμών, του Μινωικού, με αυτόν της Φαραωνικής Αιγύπτου.

 

 

 

ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ

Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Παρασκευή και 13» τον Ιούνιο του 2011, λίγο πριν από το τριήμερο με την ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ των Hippies στα Μάταλα.





zervonikolakis.lastros.net   Επιστροφή στην αρχική σελίδα