ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ

 

Κ ύ Π Ρ Ι Δ Α

'Εσύ Παρ' Αλλη Των θεών

 

 

 

ΠΟΡΤΟΛΑΝΟΣ

Βιβλίο κ

 

Στην  Αναστασία *

 

  • κόρη του Τάσου Ισαάκ, που δεν πρόλαβε να γνωρίσει τον πατέρα της, γιατί τον ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου οι «Γκρίζοι Λύκοι» του Ντενκτάς, σε μια διαδήλωση, τον Αύγουστο του 1996 στη «νεκρή ζώνη», στα συρματοπλέγματα της Δερύνειας, μπροστά στους Κυανόκρανους του ΟΗΕ. Λίγα 24ωρα αργότερα δολοφονούσαν και τον Σολωμό Σολωμού στην «Πράσινη Γραμμή».

 

 

 

« Δαιμόνι’ ήδη νυν μιμνήσκεο πατρίδος αίης» *

Ομηρος / ΟΔΥΣΣΕΙΑ / Ραψωδία κ / στίχος 472

  • ( Δαιμόνιε, βάλε στο νου σου πια και την πατρίδα )

 

 

 

I

 

 

Τη σκουρια του χαλκού έχω στις φλέβες μου. Από τα χρόνια ακόμη της Χοιροκοιτίας. Θέσμια θεσμίων, θύσθλα θεών και ανθρώπων έργα, καθώς ο ήλιος.

Ακοίμητες στέκουν των προγόνων μου οι αναπνοές μέσα στα σκίνα, στις πικροδάφνες και στη θάλασσα.

Κουβαλώ αρχαίες γραφές πάνω στα μάρμαρα. Το Ωμέγα του Ωκεανού. Ενα βαθύ στα μάτια που σαρώνει και μήτε λαθεύει, μήτε ακκίζεται. Αγρυπνά!

*

ΔΑΙΜΟΝΙΗΔΗΝΥΝΜΙΜΝΗΣΚΕΟΠΑΤΡΙΔΟΣΑΙΗΣ

*

Αμμόχωστος, Σαλαμίνα, Καρπασία, Ακρωτήρι Απόστολος Ανδρέας, Αγιος Θύρσος, Κερύνεια, Λάμπουσα, Αχειροποίητος, Ακρωτήριο Κορμακίτης, Μόρφου, Γραμμή Λευκωσίας...

*

Τη σκουριά του χαλκού έχω στις φλέβες μου, να με γνωρίσεις, καθώς βαδίζω στα φύλλα της ελιάς και πάω του βάθους, με της μέρας το άστρο στα μαλλιά. Εξόν του΄ δεν έχω άλλο σημάδι. Και είναι αλάθητο. Το φως δεν κατοικεί ποτέ στου σκοταδιού τα μέρη...

*

Δαίμονες καλοί λοξοκοιτάζουν από τις χαραματιές του χρόνου, που ακινητεί άλλες φορές, και άλλες πάλι βιάζεται και φεύγει σ’ενός τσιγάρου τον καπνό.

Εγώ είμαι, που σου μιλώ σιγά στο αυτί. Ο αιώνες πριν, και τώρα΄ ερισείχθων και πυριφλεγής.

 

Μυρωδιές Απειράνθου Είναι

 

Με το άστρο πας κι ανάβει η θάλασσα μικρές φωτιές στην πλώρη. Του Διόνυσου. Τα νερά σηκώνουν μουσικές. Ο Ουρανός κρατά τοχρώμα της νύχτας΄ κυανούν βαθύ έως το άπειρο΄ και στα βυζιά σου ανάβουνε καρποί μυρτιάς...

 

Με το άστρο πας!

Με το άστρο...

 

Μυρωδιές Απειράνθου είναι. Το ρίγος στα χείλη. Το φεγγάρι τρέμει στα νερά. Κι αν είναι ήλιος πάλι...

 

Με το άστρο πας!

Ο ήλιος τρέμει...

 

Στους σκελώνες σου σαλεύει ο πόθος. Τρύγος μυστικός. Κι ο μήνας Αύγουστος, με το μεγάλο του άστρο. Ξημερώνοντας. Ανεμίζει το ρούχο σου πάνω απ΄το πέλαγο. Τα μάρμαρα πήραν φωτιά...

 

Με το άστρο πας!

Κόρη των κρίνων...

 

 

Μυρικάζεις τις ηδονές΄ πες το΄ αυτό που είναι ακριβώς, με το κρυφό Σου Εψιλον κρεμασμένο στο λαιμό, για να το ξέρω. Λες και είναι αχνάδα του καλοκαιριού.

 

Με το άστρο πας!

Στη Φαμαγκούστα...

 

Γυμνή πάνω στη θάλασσα σε είδα. Να κόβεται η αναπνοή. Καρποί μυρτιάς ήταν στο στήθος σου. Τρυφερό πολύ΄ το φως του ουρανού. Ονειρο μπορεί, (...μα, κι αν δεν είναι; ...)!

 

Με το άστρο πας!

Στο όνειρο...

 

Πώς ρίχνεσαι καρδιά καλοκαιριού στη θάλασσα; Ετσι! Χύθηκες με το φως του άστρου. Αλλη φορά να λές ό,τι ονειρεύεσαι κρυφά απ’ τους άλλους. Για να φέγγεις. Ενα άγγιγμα είναι΄ μή θαρρείς...

 

Με το άστρο πας!

Οπου τολμάς...

 

Το στήθος σου ακουμπά στα χείλη μου. Καίγεται ο τόπος. Ηφαίστεια ανάβει το πάθος, καθώς στέκεις΄ γυμνή΄ με κνήμη αβέβαιη, λοξεύοπντας να σηκωθεί. Κοίλο κυμάτων. Με δυο καρπούς μυρτιάς΄ καρπούς ερώτων.

Κι ένα τραγούδι μεθυσιού από πειρατές.

Της Κύπριδας δοσμένη από κορφής. Ονειροφάντρα –αν θες- με το καιούμενο κορμί...

 

Με το άστρο πας!

Κι εγώ σ΄αγγίζω...

 

Τόπο θέλει το φως για να πιαστεί στους έρωτες. Καρποί μυρτιάς. Στο χρώμα του κρασιού΄ να μοιάζει ρόδι...

 

Κύπρος / Μπροστά στην Αμμόχωστο, λαθραία, 8 Φεβρουαρίου 1997.

 

 

Εσύ Παρ’ Αλλη Των Θεών

 

Αθρώπων ίδε΄

 

Πράγματα πραγμάτων, που μήτε νους

μήτε και φόβος τα μπορεί

σαν είναι αμάχη κι έρωτες αρχαίοι

της καρδιάς μου

που ξαγρυπνά στην ‘Πράσινη Γραμμή’.

 

Ανθρώπων ίδε΄

 

Το όνειδος που μετρημό δεν έχει!

Στην Πύλη της Αμμόχωστος στέκ’ η ψυχή μου

ορθή

και γράφει κύκλους ο καιρός που καίει

τη μνήμη

αψιά΄ στου λύχνου τη φωτιά.

 

Ανθρώπων ίδε΄

 

Που δεν ξέρουν –λένε- αυτό που βλέπουν

την πολιτεία της Λήδας

στα συρματοπλέγματα

με μια Θεά Ερώτων ν΄αγρυπνά.

 

Κύπριδα΄

Εσύ παρ΄άλλη των θεών

καλά γνωρίζεις

πού κατοικεί ο θυμός

και πού η καρδιά.

 

Ανθρώπων ίδε

Κρύφια κρυφίοις...

 

 

Κύπρος / Λευκωσία, 11 Νοεμβρίου 1996

 

 

Μια Σπίθα Αρκεί

 

Ερωτα Εσύ,

που κατοικείς στα σωθικά και κλώθεις

τρόπους ανθρώπων κι οδηγείς

του πάθους

όσα γεννά η καρδιά κι ο νούς...

 

Ερωτα Εσύ,

μια σπίθα αρκεί να μου κρατά τον παιδεμό

στου πόθου το καρτέρεμα

φωτιά

κι αστράφτουν όλα...

 

Ερωτα Εσύ,

μ’ ένα τσιγάρο σάλταρες στο χάρο

ή΄ μη και ταξίδεψες αλλού

σε μιας αστροφεγγιάς τους τόπους

στο πάτημα του φεγγαριού...

 

Ερωτα Εσύ,

που κατατρώς τα σπλάχνα και τολμάς

τα ατόλμητα πέρα απ΄το φως

με το σημάδι μιας Θεάς στο κούτελο

μιας φλόγας

που γητεύει...

 

Κύπρος / Λευκωσία, 5 Νοεμβρίου 1996



zervonikolakis.lastros.net   Επιστροφή στην αρχική σελίδα