VI

 

Μοιάζει με το μύθο του Διόνυσου, που ταξίδευε μ’ ένα καράβι και του ριχτήκαν μεσοπέλαγα πειρατές Τυρηνοί, να τον ληστέψουν.

Μάταια τους προειδοποίησε ο Θεός κι όταν τον έδεσαν στα ξάρτια, τον είδαν να μεταμορφώνεται σ’ ένα λιοντάρι κι έπεσαν στη θάλασσα...

Τώρα ο καλός Θεός ξαποσταίνει στα μωσαϊκά της Πάφος και μπορεί ακόμη να ονειρεύεται τους πειρατές...

 

*

 

Λένε πως με τα φεγγάρια οι μύθοι επιστρέφουν εκεί που δεν τους περιμένεις.

Δεν είναι δα και τίποτε παράξενο. Ο τόπος αυτός επιβιώνει εδώ και περισσότερο από δέκα χιλιάδες χρόνια, παρά τους Εφιάλτες που τυχαίνουνε κατά καιρούς στο δρόμο του. Και ασφαλώς, δεν πρόκειται για θαύμα. Είναι το κόκκαλο που αντέχει, όπως τα μάρμαρα και οι μύθοι που τον κυβερνούν...

 

 

Καλέοντές τε΄

 

 

Μωσαϊκά της Πάφος με τους Διόνυσους

 

ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΟΙΝΟΝΠΙΟΝΤΕΣ

 

με τους πυρίχιους των μύθων

κι αυτός που γνέφει

ότι δεν πέρασε πολύς καιρός...

 

από τα μεθύσια εκείνα

με τον κάνθαρο γεμάτο ακόμη

 

καλέοντές τε

Απόλλωνα και Διόνυσον!

 

 

 

Κύπρος / Πάφος, 10 Νοεμβρίου 1996

 

 

Στιγμιότυπο Β΄

 

Με το σημάδι του ήλιου

ταξιδεύει η στεριά

Κούριον΄

ξάρτια –σημαίες

μπροστά σ’ ‘ενα βαθύ

κυανούν χρώμα...

 

 

Κύπρος / Κούριον, 10 Νοεμβρίου 1996

 

 

Αργεί Ο Χορός Στο Θέατρο

 

Στα απόνερα των τριήρεων πάνε οι φρεγάτες και τα αεροπλανοφόρα. Κι ούτε μου είναι εύκολο να καταλάβω αν η περίφραξη είναι για τον αρχαιολογικό χώρο ή τη στρατιωτική βάση, που είναι σύνορο...

 

Κούριον.

 

Μ’ ‘ενα λοξό φως πάνω στα μάρμαρα του Απόλλωνα. Η τελευταία σαύρα του καλοκαιριού ψάχνει καταφύγιο.

Αργεί εδώ ο χειμώνας!

Και το φως του πρωϊνού έχει μια ζεστή γλύκα. Ξεχάστηκα με τις παλάμες στους κροτάφους κι ένα κεφάλι βαρύ μπροστά στη θάλασσα.

Αργεί ο χορός στο θέατρο!

Αργεί...

 

 

Κύπρος / Κούριον – στις άδειες κερκίδες του θεάτρου, 10 Νοεμβρίου 1996

 

 

Σηκώνει Φλόκο Η Τύψη

 

Το θέατρο βλέπει μπροστά

τη θάλασσα

το μπλε βαθύ των αιώνων

τη μοίρα μου

 

και από το κοίλο των Εθνών

σηκώνει φλόκο η τύψη

 

ποιά τριήρης πλέει του μάκρους

στο γιαλό...

 

αρχαίες κολώνες

αναπέμπουν τα πρωτινά μου

ονόματα

 

«...τοίσι δε μύθων»

 

διαβάζω στα μωσαϊκά

τις γραμμές στην αριστερή παλάμη μου

μη ξεστρατίσω

 

Φυλάττειν!

 

Κατά τα θέσμια και τα ιερά.

 

Απόλλωνος του Υλάτη

και παντός ακόμη...

 

Η θάλασσα εξαγνίζεται με τα παιχνίδια του ήλιου, που απλώνει πάνω της χρυσάφια.

Κι ακούγεται, αίφνης η φωνή της Αντιγόνης

«...Ω! Φάος αγνόν...»

 

 

Κύπρος / Λεμεσός, 9 Νοεμβρίου 1996

 

 

Ο Καιρός Των Κρόκων

 

 

Κάποτε έρχεται ο καιρός των κρόκων. Με γεύση κρασιού που καμώνεται στα μεγάλα πήλινα πιθάρια να γενεί κεχριμπάρι...

 

Σπάει το ρόδι!

 

Εκεί, στις ουρές των χελιδονιών. Το χώμα έχει τη γεύση του καρπού. Μην κάνεις όρκους...

 

Κι όταν δεις πως μικραίνει πολύ η κόρη του ματιού, να ξέρεις΄ είναι ώρα.

 

Στις κορφές των βουνών παραμονεύουν οι φωτιές και στους βυθούς της θάλασσας έχουνε βάρδια οι ναύτες.

 

Στον καιρό τους ανθίζουν

πάντοτε οι κρόκοι.

Με το Σείριο στην άκρη του ουρανού!

Οσμίζονται θαρώ

οι κόρες του Φόρκυος.

 

Λογιών σκαρμοί ακινητούν μεσοπέλαγα. Στους βυθούς των μύθων ανιχνεύεται η σύννεση. Με το φως επιστρέφω. Σκέτο παραμιλητό. Της αυγής το χρώμα.

 

« ΟΠΟΙ΄ΑΣ ΝΙΚΗΣ ΜΗ ΚΑΚΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΑ»

Αισχύλου Ευμενίδες (στίχος 903) αν ενδιαφέρει.

 

Ειδ’ άλλως,

ένας μεγάλος πυρετός τινάζει τα κορμιά και πάνε. Μέσα σε τόσα μάρμαρα δεν υπάρχουν αναλφάβητοι. Το ξέρω. Στο γάλα της μάνας σου θα ορκιστείς σαν έρθει η ώρα...

 

Ευπόλιδος!

 

Στον καιρό τους ανθίζουν οι κρόκοι

στον καιρό τους

η φύση

δεν έχει αναγραμματισμούς.

 

 

Στιγμιότυπο Γ΄

 

 

Κι όμως

ένα φυλάκιο με χωρίζει

απ’ την Αμμόχωστο

 

 

 

Κύπρος / Παραλίμνι, 7 Φεβρουαρίου 1997

 

 

Αστραπή Των Μύθων

 

 

Μια δασεία γράφει στο στήθος σου

η σκιά της ηδονής

 

αστραπή των μύθων

και με χέρι αψύ επιστρέφει

των αιμάτων η Δίκη

 

να έχει ο τόπος έρωτες καλούς

και μύθους πάλι

 

Κύπριδα΄ από σένα

μην είναι αυτός ο πόθος των αιμάτων

και της αμάχης θαύμα

των ερώτων η θάλασσα΄ στο φως...

 

 

Κύπρος / Κρυφά στην Αμμόχωστο, 8 Φεβρουαρίου 1997