V

 

Αυστηρά κοιτάζουν τα αγάλματα, ακόμη κι όταν ανθούν χαμόγελα στα χείλη τους. Είναι ο τρόπος της πέτρας. Κι απάνω τους χύνεται το φως, μεγάλο.

Πλάϊ στους Κούρους που ακινητούν στέκεται η τύψη μ’ ένα ψαθάκι στον ήλιο του μεσημεριού, καθώς ζαρώνουν οι σκιές και εξατμίζονται.

*

 

Σπασμένες γραφές εδώ κι εκεί προσπαθούν να πιάσουν κουβέντα μεταξύ τους στου καιρού τους κύκλους...

 

*

Η αρετή δεν έχει τόπο, είπαν οι άρπυιες φτερουγίζοντας στο σκοτεινό ορίζοντα με τα σημάδια του κρόκου. Και μήτε που ακούει κανείς τον Υλάτη που ικετεύει...

Χειροβάμμονες!

Λαθροπερνά στον ουρανό καταμεσήμερο το αχνό φεγγάρι που είδε τη Θεά των αιμάτων κι άκουσε τις οιμωγές των προβάτων...

 

Αυστηρά κοιτάζουν τα αγάλματα!

Ο Διόνυσος κερνά κρασί στην Πάφο και μια γυμνή Αφροδίτη κάθεται στην Πέτρα του Ρωμιού.

Αυστηρά κοιτάζουν τα αγάλματα...

 

 

Μια Αφροδίτη Είδα΄ Πώρινη

 

Σε μια πέτρα από πωρόλιθο, στο λιμανάκι της Πάφος, είδα ένα απολίθωμα του κοχυλιού της Αφροδίτης...

 

Τύπος των μύθων

η μοίρα μου

πωρολιθική

των ακρολίθων

 

 

Διαρκώς σαλπάρουμε

χωρίς να ξεσέρνει ο τόπος

 

 

Αυτός είναι΄

του ήλιου και της θάλασσας

νά ‘χουμε

την έγνοια μιας αχιβάδας

που αγρυπνά στην πέτρα

και των πιο παλιών μαρτύρων τη φωνή

μη μας σαρώσει

ο ¨πολιτισμός¨ των επιγόνων

 

Να δεις΄

έτσι γίνεται, όπως λαγοκοιμάται

ο ναύτης που έχει βάρδια

 

Διαρκώς σαλπάρουμε

είν’ η αλήθεια

 

 

Μ’ ένα χαλίκι στα χέρια!

 

 

Μια Αφροδίτη είδα

πώρινη

με τα βυζιά της στρογγυλά

 

 

Πάει κι έρχεται η θάλασσα μ’ ένα μουρμουρητό ασταμάτητο και σκίζεται στην πέτρα σαν την σμέρνα...

 

Κύπρος / Πάφος, 10 Νοεμβρίου 1996

 

 

 

Δοκιμή

 

 

¨Ηνωμένα Εθνη¨

με την Κύπρο...μισή!

πώς να χωρέσει ύστερα

εννιά χιλιάδων χρόνων τόπος

σε τούτη την πραγματικότητα.

Αλοίμονο

αν υπάρξει ποτέ

και

¨Ηνωμένος Πολιτισμός¨!

 

 

 

Κύπρος / Λευκωσία, 6 Νοεμβρίου 1996

 

 

 

Μια Πρώρα Στεριάς Ακινητεί

 

Ταξιδεύουν οι στεριές στη θάλασσα, με κλαδιά μυρτιάς στα κατάρτια. Τα ξερόχορτα παίρνουν το δρόμο του φεγγαριού στα νερά.

Χαίτες χρυσές!

Οι αναπνοές της νύχτας έχουν τη μυρωδιά των άστρων και στον ουρανό φυτρώνουν όνειρα που δεν έχουν άκρη...

 

*

 

Ανοιχτά στην Αμμόχωστο παλεύει ο Δημήτριος ο Πολιορκητής κι ο Πτολεμαίος.

 

*

 

Πάνε κι έρχονται τα νερά. Μια πρώρα στεριάς ακινητεί κι ακούω πάλι την άγκυρα΄ κράκ, κράκ...

 

*

 

Αυτός με τη σκουριά στα χέρια του έχει μια θάλασσα στα μάτια. Μην κοιμηθείς κορίτσι μου στις πικροδάφνες...

 

 

Κύπρος / Πέτρα του Ρωμιού, 10 Νοεμβρίου 1996

 

 

 

Στιγμιότυπο  Α΄

 

 

Πέτρα του Ρωμιού

της Αφροδίτης

όπου κρατεί της θάλασσας

και της ψυχής μου

τόπος

 

 

Σφυρίζει ο αέρας στο καλάμι του ένα τραγούδι πειρατικό, που ολοένα έρχεται και φεύγει...

 

Κύπρος / Λεμεσός, 9 Νοεμβρίου 1996

 

 

 

Των Δαναών Οι Κόρες

 

 

Αμίλητοι στέκουν

με μάτια φεγγάρια

 

και παραστέκουν τους νεκρούς τους

ότι, στιγμή δεν αποκόπηκαν

μήτε ταξίδεψαν στον Αδη

 

αμίλητοι στέκουν

και μήτε ολοφύρονται

 

συνομιλούν με τους αγαπημένους

και τους ακούν εκείνοι΄ αμίλητοι

του χρέους που έπρεπε, δοσμένοι

 

αμίλητοι στέκουν

στο τέμπλο των Θεών

 

μια Ηλέκτρα που ονειρεύεται

τον ερχομό του Ορέστη

και μια Εκάβη που αγρυπνά

 

αμίλητοι στέκουν

κι αφουκράζονται

 

στα οδοφράγματα που απόκοψαν τη Σαλαμίνα

στις πόρτες της Αμμόχωστος

μιας πόλης άδειας, δίχως ύπνο

 

 

αμίλητοι στέκουν

με το πένθος τους

 

ποιάς Αντιγόνης είναι πάλι ο θρήνος

κι αυτή η γροθιά που σφίγγεται στο στήθος

τη Δίκη κράζει ή τις Ερινύες;

 

Αμίλητοι στέκουν

Αυτοί που θυμούνται

 

Των Δαναών οι κόρες με λυτά μαλλιά

Η Ανδρομάχη του Εκτορα

κι εκείνη η έρμη η Κασσάνδρα

 

αμίλητοι στέκουν

αμίλητοι...

 

 

...και με το φως του ήλιου πάνε. Τις νύχτες πάλι πορεύονται στα ρείθρα της θάλασσας και περιμένουν με τον Ομηρο: ΜΙΜΝΗΣΚΕΟ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΑΙΗΣ...

 

 

Κύπρος / Παραλίμνι, 7 Φεβρουαρίου 1997

 

 

...εκείνη τη μέρα όλος ο κόσμος είδε με τα μάτια του τι έγινε στον ιστό μιας πειρατικής σημαίας...

 

Αύγουστος ήταν. Σχεδόν μεσημέρι. Στο συρματόπλεγμα της Δερύνειας.

 

Όσοι είδαν, είδαν!

 

Φαίνεται πως για δευτερόλεπτα απλώθηκε μια σιωπή στον κόσμο. Κι αυτό ήταν όλο. Το φτερούγισμα του θανάτου.

 

Τα Ανθρώπινα Δικαιώματα έχουν κάθε φορά το βάρος και το νόημα που τους δίνει ο ΟΗΕ και το Δικαστήριο της Χάγης. Αυτοί έχουν τη ζυγαριά και τη μεζούρα κι ανάλογα αποφασίζουν για το Δίκαιο...

 

Όσοι είδαν, είδαν!

Την Παγκοσμιοποίηση του θανάτου.

 

Προκειμένου να συμμορφωθεί κάθε άλλος ¨θερμοκέφαλος¨ με τα Διεθνή Θέσμια και τις υποδείξεις...

 

Μυθογραφείται ο κόσμος σε καινούρια μέτρα.



zervonikolakis.lastros.net   Επιστροφή στην αρχική σελίδα