III

 

Πώς το είπε, να δεις κείνος ο ξύλινος άνθρωπος. Οτι δεν υπάρχει –λεει- κοινή μνήμη...

Λες και η μνήμη είναι πουτάνα!

Είναι κι άλλοι πάλι, που φορούν τα ρούχα ανάποδα: τη φόδρα απ΄ όξω.

Ευτυχώς που κρατεί ο τόπος τα σημάδια του, όπως μπορεί: με τα δόντια...

 

 

Μεσημέρι

 

View point

Famagusta

Είναι μια πινακίδα που

ονειρεύεται καταμεσήμερο!

 

Κύπρος / Δερύνεια, 7 Φεβρουαρίου 1997

 

 

 

Εσύ Γνωρίζεις Το Ονομά Σου Οπως Κι Εγώ

 

 

Σαλαμίνα, Κύπρος.

 

Πλάνος αέρας είναι αυτός που σε φυσά

και τ’ όνομά σου από το χρόνο πάει να σβήσει

στην άμμο χώνει ό,τι ακριβό σε κυβερνά

ψεύτικο μάτι προσπαθεί να σε κοιμήσει.

 

Του Ευαγόρα τα παλάτια. Και πιο πριν

σκούφια παλιότερη από αρχαία καθώς ξέρω

κυκλώπεια τείχη΄ σε κυκλώναν. Και να δεις

το όνομά σου, Σαλαμίνα είναι΄ το αρχαίο.

 

Καταμπροστά σκούρος καιρός και πειρατές

στ’ απόνερα των τελευταίων Πτολεμαίων

Αραβες σάλταραν. Ρεσάλτο είναι του φόρου

του Αυτοκράτορα Φωκά του Νικηφόρου.

 

Κι ύστερα, εκείνοι οι Ιππότες του Ναού

απ’ του Ριχάρδου σ’ αγοράσανε τα γούστα

κι είπανε τότε πως σε λένε Φαμαγκούστα

μα, Εσύ γνωρίζεις τ’ όνομά Σου, όπως κι εγώ.

 

Τώρα, ένα φάντασμα αρχαίο τριγυρνά

στην ‘άδεια πόλη’, όπως τη λέν’ της Αμμοχώστου

μνήμη Προκρούστη τάχα, αυτή που σ΄αδικεί

του Ευαγόρα η Σαλαμίνα στέκει μπρος σου.

 

Στο συρματόπλεγμα φωνάζω χρόνια τώρα

η Σαλαμίνα είναι αυτή, του Ευαγόρα

των Ναϊτών, αν θες ακόμα η Φαμαγκούστα

και η Αμμόχωστος, ο τόπος ο γνωστός.

 

Δεν είναι φάντασμα η πόλη αυτή που στέκει.

Φάντασμα είναι η λογική που την ξεχνά.

Η Σαλαμίνα΄ από τα χώματα ξυπνά

για να ξορκίσει των εθνών τον εφιάλτη.

 

Στέκει στον ήλιο από τα χρόνια του Χαλκού

κι έχει του μπρούτζου τη σκουριά στο όνομά της

μα΄ δεν αλλάζει σ΄ένα χρόνο ή σ’ ένα μήνα

η Αμμόχωστος, η Φαμαγκούστα, η Σαλαμίνα.

 

Κύπρος / Λευκωσία, 7 Νοεμβρίου 1996

 

 

 

Ηλίου Τε Παντός

 

Βλέπει το πέλαγο όλο

κι έχει θυμέλη του τον ήλιο.

 

Θέατρο!

 

Τα ίδια λέμε...

 

Γύρισε τάχα ο Αγαμέμνονμας από την Τροία

ή στέκει μοναχή

στα Δώματα του Αργους η Κασσάνδρα...

 

Βλέπω τη θάλασσα όλη

και λέω του ήλιου

-         βλέπεις;

 

 

Τα ίδια λέμε...

 

Κούριον΄ τόπος αρχαίος

μ’ ένα πείσμα ονόματος στο μέτρο που έχει

ενός ικέτη φόβος για τα δρώμενα.

 

Ηλίου τε και παντός

ΑΠόΛΛΩΝΙ

 

Κύπρος / Λευκωσία, 7 Νοεμβρίου 1996