ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ/ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ

Ημερολόγιο Καλοκαιριού 2013

Περίοδος ΙΙΙ, Κρουαζιέρα

 

ΚΙΡΚΙΝΤΖΕ

Ή

ΣΙΡΙΝΤΖΕ

Ματωμένες Μνήμες

 

Μετά την περιήγηση στον αρχαιολογικό χώρο της Εφέσου, το πρόγραμμα είχε γεύμα στο Σιρίντζε, ένα χωριό περίπου 20 χιλιόμετρα μακριά, χωμένο μέσα στα βουνά.

Είναι το χωριό στο οποίο αναφέρεται το βιβλίο της Διδώς Σωτηρίου, «ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΧΩΜΑΤΑ», είναι όμως και το χωριό που λεγόταν κάποτε Νέα Έφεσος κι αυτό το όνομα είναι ένα κέντρισμα ξεχωριστό. Για την ακρίβεια, υπάρχουν καταγραφές σε αρχαίες πηγές που αναφέρουν το χωριό Σιρίντζε με το όνομα «Η Έφεσος στο βουνό». Οι ίδιες πηγές λένε πως όταν εγκαταλείφθηκε η Έφεσος κάποιοι από την αρχαία πόλη εποίκησαν αυτή την τοποθεσία μέσα στα βουνά, δίνοντάς της το όνομα «Έφεσος στο βουνό». Δεν υπάρχει ωστόσο κανένα απτό ίχνος και καμιά ομοιότητα με την αρχαία πόλη.

 

Το Σιρίντζε μέσα στους κήπους.

 

Κάποια στιγμή το χωριό πήρε το όνομα Κιρκίντζε και μετά πάλι άλλαξε όνομα και το λένε σήμερα Σιρίντζε. Υπάρχει μια ολόκληρη «φιλολογία» για την αλλαγή των δυο τελευταίων ονομασιών. Αυτή η ιστορία που λέει ότι Κιρκίντζε σημαίνει άσκημο, ενώ Σιρίντζε σημαίνει όμορφο.

Προτιμώ τη θεωρία ότι το όνομα Κιρκίντζε προέρχεται από το όνομα ενός βουνού από αυτά που περιβάλλουν το χωριό. Το βουνό λέγεται Τσιρκίντζε και πιστεύω ότι δεν χρειάζεται άλλη «μυθολόγηση» από  αυτή, που αγγίζει μια πραγματική αιτία.

 

Η μεγάλη πλατεία.

Η διαδρομή από  τον αρχαιολογικό χώρο, περνώντας μέσα από την πόλη Σελτσούκ, είναι πολύ όμορφη, ανάμεσα σε πλαγιές κατάφυτες από ελαιόδεντρα, αμπέλια φρουτόδεντρα και κήπους, που αυτή την εποχή εκχέουν ακόμη λογής υπέροχες μυρωδιές.

Η διαδρομή μου θύμιζε σε όλο της το πέρασμα, κομμάτια από τον τόπο μου, την Κρήτη. Το σκαρφάλωμα της ελιάς στις πλαγιές είναι μια εικόνα που την έχω από παιδί και την αγαπώ ξεχωριστά. Το ίδιο και τα αμπέλια, με το σγουρό τους πράσινο να αναλάμπει στα ριπίσματα του αέρα, κάτω από ένα λαμπερό ήλιο.

 

Το τουριστικό Σιρίντζε.

 

Μετά από τρία τέταρτα της ώρας φτάσαμε στο Σιρίντζε. Στη διαδρομή η ξεναγός έκανε πολλές αναφορές στα «Ματωμένα Χώματα» της Διδώς Σωτηρίου, επισημαίνοντας ότι είναι ένα προσφιλές ανάγνωσμα για τους κατοίκους της περιοχής του Σελτσούκ.

«Αν υπάρχει αυτό που λένε παράδεισος, το χωριό μας, ο Κιρκιντζές, ήτανε ένα δείγμα του. Κοντά στο Θεό ζούσαμε, ψηλά, ανάμεσα σε κατάφυτα βουνά και ξαγναντεύαμε ολόκληρο τον καρπερό κάμπο της Έφεσος, που ήτανε δικός μας ίσαμε τη θάλασσα, ώρες δρόμο, όλο συκομπαχτσέδες και λιόδεντρα, καπνά, μπαμπάκια, στάρια, καλαμπόκια και σουσάμια…», (ΔΙΔΩ ΣΩΤΗΡΙΟΥ: Ματωμένα Χώματα / σελίδα 17).

 

 

Η πινακίδα για την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου.

 

 

 

Η περιγραφή ανταποκρίνεται πλήρως και στη σημερινή πραγματικότητα. Σε πολλά πράγματα, άλλωστε, ο χρόνος εδώ στο Σιρίντζε κυλάει μάλλον αργά, χωρίς ιδιαίτερες αλλαγές.

Τα σπίτια είναι παλιά και διηγούνται προφανώς παλιές ιστορίες, για όσους η μνήμη σέρνεται ακόμη εδώ, με τη γλύκα μιας ζωής, που έχει να κάνει με το παρελθόν του κάθε ανθρώπου και τη ρίζα του.

 

 

Τα στεφάνια με τον Ελίχρυσο (αμάραντο) στους πάγκους.

 

 

Το ελληνικό Σχολείο, σήμερα είναι ταβέρνα.

Ακόμη κι εγώ, που δεν έχω τέτοιες μνήμες μπήκα στον πειρασμό να αναρωτιέμαι πώς άλλαξαν χέρια όλα αυτά τα ίδια σπίτια στα «Ματωμένα Χώματα».

Το ελληνικό σχολείο είναι σήμερα ταβέρνα, αλλά οι δυο εκκλησίες παραμένουν και έχουν ανακαινιστεί, όπως λέει η ξεναγός.

Μπορεί και να είναι όντως ο παράδεισος ανάμεσα στα βουνά με τις γυμνές τους κορυφογραμμές και στο χωριό ολόγυρα μια οργιαστική βλάστηση, που «τρέχει» ανάμεσα στα σπίτια με τις κεραμιδένιες στέγες, τις αυλές με τα λουλούδια, τα καρποφόρα δέντρα και τα πλοκάμια των αμπελιών, με τον Διόνυσο.

Μπορεί, αν υπάρχει «παράδεισος» να είναι κάπως έτσι. Ένας τόπος απ’ όπου εκπορεύονται πολλές ομορφιές και μυρίσματα που ευφραίνουν.

Αντίο Σιρίντζε.

Το Καλοκαίρι συνεχίζεται.

 

ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ Αθήνα/19 Σεπτεμβρίου 2013



zervonikolakis.lastros.net   Επιστροφή στην αρχική σελίδα