ΝΙΚΟΣ  ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ

ΕΡΩΤΗΙΣ

Ομνύω κατ’ έτος 6 Οκτωβρίου

Μαρμάρινο άγαλμα της Αφροδίτης της Ρόδου (Αρχαιολογικό Μουσείο Ρόδου)

 

Εκεί πήγε το μυαλό μου, διαβάζοντας στο ημερολόγιο πως στις 6 Οκτωβρίου γιορτάζει η μάρτυρας Ερωτηίς, σε ένα μικρό, εξαίσιο άγαλμα στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Ρόδου, που το  φωτογράφισα το καλοκαίρι. Ούτε που θα το φανταζόμουν ποτέ ότι μπορεί να υπάρχει μια τέτοια χριστιανική γιορτή: «Ερωτηίδος μάρτυρος»! Κι όταν την είδα στο ημερολόγιο τάχθηκα ενώπιόν της ευλαβής, όπως θα έκανα και σε μια Πότνια των Μινωικών χρόνων στην Κρήτη.

Το μικρό, μαρμάρινο άγαλμα στο Μουσείο της Ρόδου ανήκει σε μιαν Αφροδίτη. Μια μικρή, ολόγυμνη Αφροδίτη. Είναι η Αφροδίτη της Ρόδου, όπως την ξέρει όλος ο κόσμος. Ξέμεινα να την παρατηρώ για πολλή ώρα πίσω από την ενοχλητική προθήκη από πλέξιγκλάς, που την προστατεύει, γιατί γυάλιζε εδώ κι εκεί, ασεβώντας στο θαυμάσιο άγαλμα.

Και μπροστά στην προθήκη του ημερολογίου, η έκπληξή μου είναι ίδια, με μια οσία που έχει το όνομα Ερωτηίς, γεμίζοντάς με απορίες. Σε τι μπορεί τάχα να μοιάζει μια οσία, με μια μικρή, ολόγυμνη Αφροδίτη;

Ερωτηίς θα πει: ερωτική. Ω! του θαύματος. Όπως και οι ερωτιδείς, αυτοί οι φτερωτοί ακόλουθοι της Αφροδίτης, θεάς των ερώτων, δια παντός. Να λοιπόν, που με κάποιο αλχημικό τρόπο η σκέψη πήγε σε εκείνη εκεί την αιώνια γυμνή, μικρή Αφροδίτη της Ρόδου, που της έλαχε κλήρος θαυμασμού και πάθος μέγα των ερώτων.  Ποιος ξάφνιασε τάχα τη μικρή θεά στο λουτρό της, έτσι που να τραβήξει τα μαλλιά μπροστά απ’ τα μάτια της να δει;

 Στα Μηναία της εκκλησίας διαβάζω: «Η αγία μάρτυς ερωτηίς, πυρί τελειούται».  Συνήθειες βαρβάρων αυτές οι πυρές, που άρεσαν φαίνεται ύστερα και στην ΙΕΡΑ ΕΞΕΤΑΣΗ για να καίει απάνω τους τις «μάγισσες».

Επιστρέφω στο έθος των ερωτιδέων, με εικόνες εκθαμβωτικές από την Αναγέννηση. Ζωγραφιές του Michelangelo, του Caravaggio και του Botticelli. Τα φτερωτά αγόρια με τα τόξα και εκείνα, στην οικία των Vetti.  Ομνύω, έτσι, του λοιπού, με το χέρι στο μέτωπο, ως Μινωίτης που ικετεύει τη Θεά: Πότνια Θηρών!

Από τα Μηναία της εκκλησίας αντιγράφω μετά προσοχής και επιμελείας: Οι αγίες Καπιτωλίνη και Ερωτηίς ζούσαν στην εποχή του αυτοκράτορα Διοκλητιανού, όταν άρχοντας στην Καππαδοκία ήταν ο Ζιλικίνθιος. Η Καπιτωλίνη ήταν ευγενικής καταγωγής και πλούσια. Μοίρασε όμως όλη την περιουσία της στους φτωχούς και ελευθέρωσε τους δούλους της. Κατόπιν εμφανίσθηκε στον άρχοντα Ζιλικίνθιο και ομολόγησε την πίστη της στο Χριστό. Αυτός, ο Ζιλικίνθιος, διέταξε να την κλείσουν στη φυλακή και την επόμενη μέρα αποκεφαλίστηκε…

Έτσι, επιστρέφω στα Μηναία των Ερώτων. Όπου φως και σφρίγος μέγα. Εν οίς εννυχεύεις, κατά το κράτος των ανθρώπων, Θεά μόνη του παντός. Από τις κορφές της Κρήτης, στις Κυκλάδες. Ιερά Δήμητρος και Ποσειδώνος και Απόλλωνος και Διονύσου. Των ανθρώπων εξαίσια.  Με όρκους γήινους και θεοπρεπείς, όπου των Θεών το δέος δεν ξεφεύγει από τα ανθρώπινα. Ανθρώπινα τοις Θεοίς και Θεϊκά των ανθρώπων! Στα μικρά βυζιά σου μνέει ο χρόνος. Ιερά των θνητών, για να δοκιμάζουν οι έρωτες την αθανασία.

Δεν είμαι σίγουρος αν είχε δίκιο ο Ροζέ Βαντίμ για τον τίτλο που έδωσε στην ταινία του   «Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα», ωστόσο, έπραξε σοφά που ανακάλυψε την Μπριζίτ Μπαρντό.  Το δίχως άλλο είναι, έκτοτε ένα μέτρο. Ανδρών τε πάντων. Μια γυναίκα που ξεμέτρησε δια μιας το εύ.

Η Θεά! Με το συλλαβόγραμμα B.B.”, στη αείποτε γραφή των ερώτων. Η «Μπε-Μπε»! Δηλαδή, η Πότνια Ανδρών. Η Ερωτηίς πασών των ερωτηίδων, θεά, των ενυπνίων και των πόθων. Αυτή, η υπάρχουσα του καθενός, η «οσία δε κατά  γαν», η ερασμία, η ενώπιος και παντοτινή.    

Η Μπριζίτ Μπαρντό την εποχή της ταινίας του Ροζέ Βαντίμ: «Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα».

 

Υ.Γ. Νοερά επιχειρώ πάντα ένα πέρασμα από την «αίθουσα των μυστηρίων», στην Πομπηία. ΄Ιητε, ίητε

 

 

ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ

6 Οκτωβρίου 2007

Ερωτηίδος μάρτυρος



zervonikolakis.lastros.net   Επιστροφή στην αρχική σελίδα