ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ

ΔΩΜΑΤΑ ΚΛΥΤΑ

 

 

Sandro Botticelli, VENUS (Διασκευή)

Σ το λίγο φως των άστρων έδειχναν τις γραμμές τους οι στεριές, καθώς κυλούσε τα νερά του το πέλαγο. Χωρίς αέρα κανένα. Και μήτε φύλλο σάλευε ίσαμε που έφτανε το αυτί ν’ ακούσει. Μόνο η ανάσα ήταν, που οδοιπορούσε τη νύχτα στη ριχτή πλαγιά, με τις μυρωδιές των χόρτων του Ιουλίου, και το χριτς-χρατς στο μονοπάτι με τα χαλίκια.

Του τσιγάρου η κάφτρα ήταν που έδινε σινιάλο στο φάρο. Δυο ο φάρος θαρρώ και μια αυτή. Αναβόσβηναν έτσι, σήματα ναυτικά στις Φρυκτωρίες και λέξεις αρχαίες στην ψυχή μου.

 

ΤΑΛΑΣΙΦΡΟΝΟΣ, ΕΡΟΙΤΟ, ΕΣ ΤΡΟΙΗΝ, ΑΜΦΙΑΛΩ, ΙΜΕΝΑΙ
ΠΟΛΥΒΕΝΘΈΟΣ, ΔΕΜΝΙΑ, ΑΜΦΩ…

 

Τ ροπάρια΄ όσα είχα. Μια ξερολιθιά που κατέβαινε λοξά στη θάλασσα. Του τριζονιού μια ταραχή και η στεριά της Δήλος αντίκρυ μου.

Θεών τε πάντων!

Να ‘ναι της νύχτας τα δαιμονικά, δοσμένα στην άκρα άπνοια. Και του πελάγου το πλάτος, στήθος κοριτσιού…

 

ΔΩΜΑΤΑ ΚΛΥΤΑ

Κ ύριε, κύριε…

Ποιες φωνές ήταν;

Στον ορίζοντα ανέβαιναν αναλαμπές ανεπαίσθητες, με χιτώνες νυμφών και συλλαβές πρώτες του φωτός, εξάρχουσες των ερώτων.

 

ΗΡΙΓΕΝΕΙΑ!

 

Μ ηδενός άλλου…

Πολύς ο τόπος των άστρων΄ και της ψυχής μου.

Νυχτοπατεί ακόμη ο ουρανός ψηλά, προτού αναλάμψουν οι στεριές στο πέλαγο και πάρει φως των κοριτσιών ο ύπνος στους κοιτώνες.

Τα μαλλιά σου ανεμίζουν πάνω στη θάλασσα. Ορθή στην πλωριά πέτρα, με ένα θύσανο κάπαρης και χόρτα ξερά.

 

ένα αρχαίο χόρτο από τη Δήλο

 

ΕΝ ΠΥΡΟΣ ΑΥΤΗ…

Ό χι πως είναι…

Τίποτε, τίποτε πιο πολύ από σκίρτημα. Το μέσα μέρος του Βημόθυρου. Ο γλάρος που γλιστράει με ίσιες φτερούγες. Ναι. Της Δήλος μια ορθή κολώνα.

Τίποτε πιο πολύ. Το χόρτο που υποκλίνεται στο λίγο αέρα και το «αχ!» βαθύ…

 

ΙΔΟΙ Τ’ ΕΥΩΠΙΔΑ ΚΟΥΡΗΝ…

Λ οξά κατηφορίζουν οι στεριές στη θάλασσα. Μετώπες Ναών οι ξερολιθιές, και πέρα, πάνω στο βαθύ μπλε, αετώματα πάλι και αυχένες γιγάντων που αγρυπνούν…

 

Η Νάξος, η Πάρος, η Δήλος, η Μύκονος, η Σίφνος, ο Κέρος, η Θηρασιά, ο Πολύαιγος, η Σέριφος, η Τήνος, η Σύρα, η Μήλος, η Ανάφη, η Εσχάτη, η Σαντορίνη.

 

Foto: ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ

 

ΟΥΡΑΝΟΝ ΕΥΡΥΝ ΕΧΟΥΣΙΝ!

Πυρός ύστερα, ο μέγας κέρνος στην ανατολή. Μήτρα της ζωής. Φως πρώτιστο, ρούχο της Ηώς. Πασιφάη.

 

«ΙΡΙΣ ΧΡΥΣΟΚΟΜΑ ΖΕΦΥΡΩ ΜΙΓΕΙΣΑ»

 

Από το Μέσα Βουνό της Θήρας ονειρεύομαι να δω την Κρήτη, όπως και πριν από τη φοβερή έκρηξη του ηφαιστείου. Με μπράτσα από χαλκό. Χαλκόχρους ή Χαλκόης. Μια φλέβα παίζει στον αστράγαλό σου.

ΚΥΜΟΘΟΗ

 

Πυρώνει ο ήλιος. Στη μεγάλη αυλή του Ανακτόρου ανεμίζουν μαντήλια. Πλώρη καραβιού είναι το στήθος σου. Στα μάτια μνέει ωκεανός. Κνήμη ζαρκαδιού.

 

ΑΡΙΑΔΝΗ

Έρχεται ο ταύρος. Τρομάζει αυτός που βλέπει πίσω του τη σκόνη. Τρέχει. Με πόδια γερά πάνω στη γη. Έρχεται. Αστραπή φωτός.

ΤΑΥΡΩΠΙΣ-ΤΑΥΡΩΠΟΣ

Στα μάτια μέσα χάνεται ο φόβος. Τινάζεται στον ουρανό. Ρούχο της φωτιάς, ένα λευκό περίζωμα με δυο σιρίτια στους μηρούς. Ο Πρίγκιπας της Κνωσού. Θυρσοτινάχτης. Στο λαιμό της Θεάς κρέμονται δόκιμα φεγγάρια.

 

Foto: ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ

 

ΑΝΑΞΙΜΕΝΗΣ ΔΕ ΚΑΙ ΑΝΑΞΙΜΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΞΑΓΟΡΑΣ ΚΑΙ ΑΡΧΕΛΑΟΣ ΑΕΡΩΔΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΗΝ ΦΥΣΙΝ ΕΙΡΗΚΑΣΙΝ

Μακάρι να ‘ναι αλήθεια κι έτσι της ψυχής η φύση. Η άλλη φύση είναι αυτή που είναι. Καθαρή! Μια, μοναδική, απαραβίαστη, ιερή,  και ανεπανάληπτη.

 

ΤΗΝ ΘΕΟΝ ΟΙΚΕΙΣ

Όπου Θεός και η μοίρα του. Απ’ το φως του ήλιου αρμέγω δύναμη κι αυτό είναι όλο. Ένας κύκλος πραγμάτων.

Ήταν ένα χρώμα του ουρανού, λειψό μέσα απ’ τα χαλάσματα και μια αλκή φωτός μεσημεριού, πάση δυνάμει.

Στροβιλίζεται με πείσμα η πάχνη του αλατιού πάνω στη θάλασσα. Ιστιοφόρος καιρός.

Το Καλοκαίρι είναι που λάμπει στο θόλο του ουρανού και στα νερά της θάλασσας.

 

ΔΩΜΑΤΑ ΚΛΥΤΑ

Με την Πανσέληνο του ηλιοτρόπιου σε ορίζω. Κατάσαρκά μου φορώ τον Ιούλιο, με τις μικρές του, φεγγερές νύχτες. Ξημερώνοντας του Αγίου Μαΐστρου, ή του Σορόκου, οργιές πέρα από τη στεριά της Δήλου, ανοιχτά στο πέλαγο.

Από τις ακτές της Κρήτης, στις Κυκλάδες. Έτσι ήταν πάντα. Μια θάλασσα απέραντη και νουνεχής. Μα, κι ένα ρίσκο.

Πάει καιρός που χάθηκαν τα διπλοπέλεκα πανιά απ’ τη θάλασσα, μα υπάρχει ακόμη στ’ ουρανού το θόλο το άστρο της Αριάδνης.

 

Foto: ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ

 

ΜΗΔ’ ΑΝΤ’ ΗΕΛΙΟΥ ΤΕΤΡΑΜΜΕΝΟΣ ΟΡΘΟΣ ΟΜΙΧΕΙΝ

«Μην κατουράς –γράφει ο Ησίοδος- όντας ορθός, στραμμένος προς τον ήλιο». Να έχεις έτσι σέβας στο ζωοδότη του φωτός, που είναι της φύσης το άστρο. Καιρός αλλάζει με καιρό.

 

ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ

 

Μηνός Ιουλίου

μ’ ένα μπλε βαθύ του πελάγου.

 

 

ΤΗΝΟΣ  15 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2006

 

zervonikolakis.lastros.net   Επιστροφή στην αρχική σελίδα >