ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ

Κροκοδειλόσαυρες

ΣΤΗ ΔΗΛΟ

ΔΗΛΟΣ/ Στοά του Φιλίππου

 

Κάθε καλοκαίρι που πάω στη Δήλο προσπαθώ να τις φωτογραφίσω, αλλά είναι απλησίαστες. Μόλις καταλάβουν ότι πας να τις πλησιάσεις, εξαφανίζονται στις ξερολιθιές.

Πρέπει να έχεις καιρό και υπομονή, να τους στήσεις καρτέρι για πολλές ώρες, με την ελπίδα ότι κάποια απ’ όλες θα ξεθαρρέψει και θα σταθεί να την πλησιάσεις.

Αυτές οι σαύρες της Δήλου είναι εντυπωσιακές. Τεράστιες,  πολύ πιο μεγάλες από τις συνηθισμένες. Τα χρώματά τους έχουν προσαρμοστεί στα χρώματα που έχουν οι σχιστόλιθοι, σε ένα τοπίο γυμνό, πάμφωτο και διαυγές.

Οι επισκέπτες της Δήλου εντυπωσιάζονται από αυτές τις σπάνιες σαύρες, που θυμίζουν συχνά μικρούς κροκόδειλους. Κάποιοι επιχειρούν να τις πιάσουν, αλλά δεν είναι εύκολο.

 

Μια κροκοδειλόσαυρα της Δήλου …ποζάρει επιτέλους στο φακό μου!

 

Ένα από τα πράγματα που τις κάνουν να ξεχωρίζουν είναι το  οδοντωτό λοφίο που διατρέχει τη ράχη τους, από το κεφάλι μέχρι τη ρίζα της ουράς.

Μόλις είχα περάσει το σπίτι του Ερμή, και πάντοτε από κείνο το μέρος ρίχνω κλεφτές ματιές στο Ρεματιάρη και το αρχαίο λιμάνι, καθώς προχωράω.

Η θάλασσα έχει, όπως πάντοτε σχεδόν, άσπρο φυτίλι στην επιφάνειά της, από τον αέρα. Σπάνια να τη βρεις κάλμα σ’ αυτό το στενό.

Τα καλάμια που θροΐζουν, κυματίζουν κι αυτά, όπως η θάλασσα και είναι μια πρόκληση φωτογραφική. Πάντα όμως ξαφνιάζει ένα σούρσιμο μέσα στα χόρτα. Υποψιάζεσαι ότι είναι σαύρα, αλλά φοβάσαι μην είναι οχιά. Σχεδόν πάντοτε όμως είναι  σαύρα. Τα φίδια φοβούνται τους ανθρώπους κι εξαφανίζονται. Οι σαύρες είναι πιο εξοικειωμένες με την ανθρώπινη παρουσία και δεν εξαφανίζονται παρά μόνο όταν τις πλησιάσεις πολύ.

 

 ΔΗΛΟΣ/ Το αρχαίο λιμάνι και η θάλασσα του Ρεματιάρη.

 

Προσπαθούσα να φωτογραφίσω κάτι πορτοκαλόχρωμες λειχήνες πάνω στα μάρμαρα, όταν την είδα να κρατιέται με τα μπροστινά της πόδια από μια κολώνα και να με κοιτάζει. Πρόλαβα και πάτησα ένα κλικ. 

 

Ένα κλικ όλο κι όλο με τη σαύρα στην κολώνα.

 

Θα ήθελα να είχα προλάβει ακόμη κάμποσα κλικ με τη σαύρα πάνω στην κολώνα. Να στέκεται μ’ αυτό τον πολύ παράξενο τρόπο, με τα μπροστινά της πόδια να μοιάζουν με χέρια, που ακουμπάνε στην κολώνα, όπως ακουμπάς τα χέρια σου σ’ ένα τραπέζι.

Ωστόσο, αυτό το μοναδικό κλικ μπορεί και να δείχνει την αξία μιας στιγμής σε ένα τόπο που μοιάζει να είναι το φόντο της αιωνιότητας.

 

ΔΗΛΟΣ/ Αριστερά είναι το Σπίτι του Ερμή και ίσια μπροστά, η θάλασσα του ρεματιάρη.

 

Η Δήλος είναι ο τόπος με το φως και το φως μπορεί να είναι το αίνιγμα της αιωνιότητας, μπροστά σε μια σαύρα που φωτογραφίζεται σε μια αρχαία κολώνα…

 

 

ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ

Δήλος 21 Ιουλίου 2005



zervonikolakis.lastros.net   Επιστροφή στην αρχική σελίδα