ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ

ΑΡΡΗΤΩΝ ΤΡΟΠΟΙ

ΣτηνΤροπήΤουΗλιου

Με Τα Φύλλα της Ελιάς

Το Τριμερές Ιερό στην κεντρική αυλή του ανακτόρου της Κνωσού

Με της ελιάς τα φύλλα αλλάζει ο χρόνος και αναβοσβήνουν τα άστρα στα νερά της θάλασσας. Η Θεά των ανέμων παραστέκει κρυφά κι ο θυμός των θεών κυκλοφέρνει των ανθρώπων τους πόθους. Φωτιά στη φωτιά των ερώτων, που μηδέποτε άλλη δεν υπήρξε γλυκύτερη από κείνη του πόθου στον ίμερο.

Στα πύραυνα της Δήμητρας καίει η φωτιά των ανθρώπων στα πάθη. Χορηγός της ζωής.

«ΖΕΥΒΑΣΙΛΕΥΚΑΙΓΑΙΑΚΑΙΟΥΡΑΝΙΑΙΦΛΟΓΕΣΑΓΝΑΙ»

Ιερίγια Ανέμων! Θεά. Παμμήτειρα Φύση. Πότνια Θηρών. Ερασμία. Στων Θεών τα πόδια πέφτει ο κόσμος.

ΚΝΩΣΟΣΔΗΛΟΣΑΘΗΝΑ

 Με της ελιάς τα φύλλα σε γνωρίζω. Ένα στεφάνι στα μαλλιά φοράς κι ένα ασημόφυλλο στα δόντια. Κορμί των αρρήτων, με μαλλιά χυμένα στους ώμους.

«ΗΕΛΙΟΥ ΜΗΝΗΣ Θ ΙΕΡΟΝ ΣΕΛΑΣ ΑΣΤΡΑ ΠΑΝΤΑ

ΚΑΙ ΣΥ ΠΟΣΕΙΔΑΟ ΓΑΙΗΟΧΕ ΚΥΑΝΟΧΑΙΤΑ»

Κυκλοτρόπος χορός των Νυμφών και των άστρων στης νύχτας το γύρισμα. Και βαθύ πάλι, του πελάγου το χρώμα.

ΚΑΙΡΟΣΚΑΙΡΩΕΚΚΡΟΥΕΤΑΙ

Με της ελιάς τα φύλλα τρέχει η θάλασσα. Τρέμει ο αέρας. Στων κυμάτων τις χαίτες ταξιδεύουν οι μέρες και μνέει ο ήλιος του πόντου…

Σ’ ένα πήλινο σκεύος γεμάτο ακόμη ελιές απ’ τη Ζάκρο, τρέχει ο χρόνος. Σου τ’ ορκίζομαι.

 

A-ne-mo-i-je-re-ja

Αιώνες πολλούς τη ζωή μου ξεμέτρησα, στου πυρσού τη φωτιά και στους όρκους. Μητέρα Θεά-Μέγιστε Κούρε.

Από την κορφή του Γιούχτα κατεβαίνω με το φως του Εωσφόρου. Ικέτης για το φως της μέρας. Τραγουδώντας.

ΚΕΡΝΑΩΖΩΗΜΕΝΑΝΤΑΟΥΛΙ

ΚΑΙΡΕΕΙΚΟΚΚΙΝΟΚΡΑΣΙ

ΓΗΓΕΝΗΣΚΑΙΘΕΟΤΡΟΠΟΣ

Στης ελιάς τα φύλλα μνέει ο τόπος και στους βλαστούς των αμπελιών που θάλλουν, ανάβοντας πρώτα το φως στον ουρανό και ύστερα ανάβοντας το φως του λύχνου.

«ΑΦΡΟΓΕΝΗΣΤΕΘΕΑΜΕΓΑΛΩΝΥΜΑΔΩΡΑΛΑΧΟΥΣΑ

ΚΑΙΣΥΚΑΤΑΧΘΟΝΙΩΝΒΑΣΙΛΕΥΜΕΓΥΠΕΙΡΟΧΕΔΑΙΜΟΝ»

Καιρός χοηφόρος, με τραγούδια καλά των «ευοί», όπου στέκει φωτιά της ζωής και χαρά αειφόρα.

 Στης ελιάς τα φύλλα ορκίζεται ο σηματωρός που έχει βάρδια στη αυλή των αιώνων. Κι ο Ιερέας στη στέγη του ιερού, στο Γιούχτα ή στο Καρφί. Το φεγγάρι ανάβει με τη βέργα της η Πότνια Θηρών. Κι εγώ το ΑΣΤΡΟ της μέρας.

«ΡΕΙΑΝΤΗΔΕΚΡΟΝΟΝΚΑΙΤΗΘΥΝΚΥΑΝΟΠΕΠΛΟΝ

ΩΚΕΑΝΟΝΤΕΜΕΓΑΝΣΥΝΤΩΚΕΑΝΟΙΟΘΥΓΑΤΡΑΣ»

Ορχείται πάσα η φύση και πάντα τα εν αυτή, και πάσα γην και το στερέωμα και οι αστέρες αυτού και πάσα πνοή.

 Στης ελιάς τα φύλλα ελπίζει ο χοηφόρος της ακοίμητης φωτιάς, που καίει στο βωμό του χρόνου και εξοδεί τους φόβους του στα φτερά των ανέμων.

«ΔΑΙΜΟΝΑΣΟΥΡΑΝΙΟΥΣΚΑΙΗΕΡΙΟΥΣΚΑΙΕΝΥΔΡΟΥΣ

ΚΑΙΧΘΟΝΙΟΥΣΚΑΙΥΠΟΧΘΟΝΙΟΥΣΗΔΕΜΠΥΡΙΦΟΙΤΟΥΣ

ΚΑΙΣΕΜΕΛΗΝΒΑΚΧΟΥΤΕΣΥΝΕΥΑΣΤΗΡΑΣΑΠΑΝΤΑΣ»

Δώσε μου καιρό να μάθω όσα δεν ξέρω…

 

Στης ελιάς τα φύλλα ανάβει η λάβα. Εξήντα αιώνες πριν, στη Σαντορίνη. Στη λάβα μέσα φύλλα της ελιάς. Εξήντα χιλιάδες χρόνια πριν. Στη Θήρα. Πότνια Θηρών! Ελιά.

«ΕΥΜΕΝΕΑΣΕΛΘΕΙΝΚΕΧΑΡΗΜΕΝΟΝΗΤΟΡΕΧΟΝΤΑΣ

ΤΗΝΔΕΘΥΗΠΟΛΙΗΝΙΕΡΗΝΣΠΟΝΔΗΝΤΕΠΙΣΕΜΝΗΝ»

Στ’ αλήθεια, αυτό το φύλλο της ελιάς βρέθηκε μέσα στις λάβες, στην Καλντέρα. Δείγμα καιρού. Ένα σημάδι πιο πολύ κι από αρχαίο. Στην πιο μακρινή άκρη του ανθρώπου. Άκρη των ακριών…

ΣΤΕΚΟΜΑΙΠΑΛΙΣΤΟΡΕΙΘΡΟΤΟΥΩΚΕΑΝΟΥ

ΑΣΚΕΠΗΣ

 

Κερνώ φωτιά μ’ ένα νταούλι

πυρώνει ο ήχος του το φως

χρυσάφι μοιάζει ο χαλκός

χορός του ταύρου

νάτη η πομπή

η Ιέρεια μπροστά

ξωπίσω οι μύστες,

φωτιάς φωτιά,

και αρρήτων τρόποι

μια λάμψη αστράφτει μαχαιριού

κι ο αστρολάβος

μέσα

σ’ ερώτων ιαχές.

Γένοιτο,

φωτός ηελίου.

ΣΤΗΣ ΕΛΙΑΣ ΤΑ ΦΥΛΛΑ ΤΡΕΧΟΥΝ ΟΛΑ

ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ

Αθήνα 21 Δεκεμβρίου 2006

Χειμερινό Ηλιοστάσιο

 

 

Υ.Γ.1: Το αμετάφραστο αρχαίο κείμενο προέρχεται από τον Ορφικό Ύμνο «ΟΡΦΕΥΣ ΠΡΟΣ ΜΟΥΣΑΙΟΝ/ Ευτυχώς χρω εταίρε»

Υ.Γ.2: Στις 21 Δεκεμβρίου αρχίζει η τροπή του ήλιου (Χειμερινό Ηλιοστάσιο). Αρχή του χειμώνα.

  Επιστροφή στην αρχική σελίδα