ΝΙΚΟΣ  ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ

ΤΟ ΧΡΩΜΑ

ΤΟΥ ΜΕΣΗΜΕΡΙΟΥ

 

Foto: ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ / Τήνος-Αγ.Μάρκος

 

Το ανάγνωσμα του Ιουλίου διάβαζε ο τζίτζικας, ώρα του μεσημεριού σ΄ένα τόπο πυρόξανθο, που και οι πέτρες του ακόμη έχουν το σχήμα της ευδαιμονίας.

Φως οξύ. O,τι έχει αυτός ο τόπος διασώζεται εκ θαύματος με το φως και υπάρχει στο διακαές, με τη στεριά και τη θάλασσα σε συνωμοσία.

Ακυβέρνητος ο ήλιος έπλεε μεσοπέλαγα, με τα πανιά του κουρέλια στους αέρηδες΄ ξωκκλήσια λευκά στο απάγγειο του καιρού και γυμνές πέτρες που μαδάει το σώμα τους στον πολύ αέρα και στο κάψιμο.

Μια πέτρα πλέει στο πέλαγο διαφανής και τη ραντίζει αφρούς το φως. Μια πέτρα χαλκόχρωη, που πάει να πάρει αναπνοή μετά από αιώνων ασταμάτητο κολύμπι. Γυαλίζει το μπούστο της με τα στολίδια όλα΄ γυναίκα!

 

Ποιός μυθογραφεί;

 

Μια άγραφη φωτογραφία πήρε τα χρώματα του μεσημεριού και τυλίχτηκε μ΄ένα λινό ρούχο στον τοίχο.

Απομείναμε έτσι με τα χέρια στη δέηση, πως κάμανε ρεσάλτο οι κουρσάροι και οι αέρηδες με τα μεστωμένα τους κορμιά, που τό  ‘χουν καύχημά τους να σφάζονται στα πόδια του μεσημεριού για ένα πανί στη θάλασσα, για ένα χόρτο που θροϊζει και για την αλμύρα που σηκώνεται ριπές και γίνεται άχνη΄ ράντισμα ή αέρας.

 

Foto: ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ/Μύκονος-Παραπορτιανή

 

Πέρασε έτσι, όπως κάθε μέρα την ίδια ώρα η κόρη του μεσημεριού και στάθηκε απάνω στη θάλασσα γυμνή, με το δεξί της χέρι στον ώμο τον αριστερό και το άλλο χαλαρό στο πλάϊ του μηρού της. Εμεινε ώρα πολλή σ΄αυτή τη στάση και εξατμίστηκε΄ θαυματουργή εικόνα των ερώτων.

 Είχε αρπάξει τον τόπο ο Ιούλιος απ΄τα μαλλιά και τον έσερνε μέσα στο καμίνι του.

Η θάλασσα βαριότανε να κουνηθεί. Μήτε αυτό το ελάχιστο σβήσιμο δεν έκανε στην ακρογιαλιά. Μια χαρακιά η άκρη του νερού στην άμμο. Τζάμι, που το ΄κοψες με το διαμάντι...

Καίνε όλα, όπου σταθείς!

 

Foto: ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ / Αιγαίο 2005



zervonikolakis.lastros.net   Επιστροφή στην αρχική σελίδα